ΤΟ ΜΟΝΟ ΓΝΩΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
«Το Νοέμβριο του 1990 έπρεπε να πάμε με μια φίλη μου στην Θεσσαλονίκη. Φθάνοντας στο Βόλο είπαμε να σταματήσουμε για ύπνο και την άλλη μέρα να συνεχίσουμε το ταξίδι. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου είχε μπαλκόνι με θέα τον Παγασητικό κόλπο.
Απέναντι μου σε μεγάλο ύψος στον ουρανό υπήρχε ακίνητο ένα αρκετά μεγάλο φως δέκα φορές πιο δυνατό από όλα τα άλλα αστέρια. Πριν πέσουμε για ύπνο από το μπαλκόνι βλέπω ότι αυτό το φως υπήρχε ακόμα εκεί στο ίδιο σημείο ακίνητο. Πέφτουμε για ύπνο.
Μετά από λίγη ώρα ξυπνάω τρομαγμένη νιώθοντας παρουσίες στο δωμάτιο. Κοιτάζω δίπλα μου. Η φίλη μου κοιμάται βαθιά. Κοιτάζω γύρω μου δεν βλέπω κανένα. Σηκώνομαι και πηγαίνω προς την πόρτα. Ήταν κλειδωμένη όπως την είχαμε αφήσει.
Αφήσαμε ανοιχτό το παραθυρόφυλλο γιατί θέλαμε να έχουμε τα φώτα της πόλης και την ωραία θέα μέσα στο δωμάτιο. Κοιτάζω προς το σημείο του ορίζοντα που υπήρχε πιο νωρίς το φως. Τώρα δεν υπάρχει. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο μπαλκόνι.
Ψάχνω στον ορίζοντα μήπως το δω σε άλλη θέση. Τίποτα. Κοιτάζω από πάνω μου στον ουρανό και παγώνω. Στέκεται από πάνω μου σε ύψος περίπου 50 μέτρων. Ήταν ένας σκοτεινός όγκος με κάτι περιμετρικά μικρά φώτα διαφόρων χρωμάτων. Λιποθυμώ..
(…)
«Όταν λιποθύμησα στο μπαλκόνι δεν έπεσα κάτω αλλά βρέθηκα ξαφνικά σε ένα δωμάτιο κάτασπρο και άδειο. Υπήρχε μόνο ένα παράθυρο που θύμιζε φινιστρίνι και κοίταξα έξω. Φαίνονταν μόνο τα άστρα του ουρανού. Περίμενα αρκετή ώρα μόνη μου.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Κάποια στιγμή το δωμάτιο γέμισε με ένα φως ροζ χρώματος. Βρίσκομαι ανάσκελα με κάτι φωτεινές σφαίρες να κινούνται γύρω μου.
Οι σφαίρες που ήταν σαν μπαλάκια του πινκ πονκ άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου. Εγώ τιναζόμουν πάνω κάτω και πονούσα. Ήθελα να σηκωθώ να φύγω και να φωνάξω γιατί πονούσα πολύ. Ένιωσα τσουξίματα και κοψίματα στο δέρμα μου. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ αυτό το μαρτύριο.
Στο βάθος διέκρινα ένα κοντόσωμο ανθρωποειδές με περίεργο κεφάλι σαν πεπόνι. Βρισκόμουν στο πρώτο δωμάτιο (το κάτασπρο και άδειο). Μετά εμφανίστηκε ένα ανθρωποειδές το οποίο ήταν όμορφο με γήινα χαρακτηριστικά ψηλό, με πολύ λοξά μάτια γαλανά αμυγδαλωτά και μακριά μαλλιά.
Είχε ξανθά – άσπρα μαλλιά και πολύ σοβαρό και βαθύ βλέμμα. Φορούσε ολόσωμη φόρμα μεταλλικού χρώματος. Είχε φαρδιά ζώνη στην μέση του και υπήρχαν πολλά κουτάκια (θήκες) και φωτάκια πάνω της. Άρχισε να μου μιλάει σε μια άγνωστη γλώσσα που δεν καταλάβαινα.
Σταμάτησε και άρχισε να μιλάει μέσα στο μυαλό μου (τηλεπάθεια). Έπρεπε να σε πονέσουμε’ μου είπε, ‘αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι πια. Πολύ παλαιοτέρα ήσουν μαζί μας. Τώρα είμαστε στο διάστημα μέσα στο σκάφος που είδες αρκετές φορές..
Σε ορισμένα σημεία του διαστήματος γίνεται πόλεμος. Η γη καταστρέφεται και θα προσπαθήσουμε να σας σώσουμε…’ κάποια στιγμή έβγαλε από μια θήκη στη ζώνη του ένα τετράγωνο αντικείμενο το οποίο μόλις άφησε από τα χέρια του ξετυλίχθηκε και έγινε ένας μεγάλος χάρτης του διαστήματος.
Ο χάρτης αυτός που σου έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να τσαλακωθεί ή να σχιστή ήταν γεμάτος από σημάδια και πάνω τους ήταν γραμμένα διάφορα περίεργα σύμβολα. Υπήρχαν και κάτι γραμμές σαν τροχιές μεταξύ τους.
Μου έδειξε μια κουκκίδα στο χάρτη. Μου είπε ότι ήταν η γη. Γύρω μας επικρατούσε ‘χαμός’ από αστέρια σαν την γη. Μου έδειξε ένα άλλο άστρο λίγο πιο πάνω από τη γη και μου είπε ότι από εκεί είναι…».
[Πηγή]
Το είδαμε εδώ
