Ανήκει στην οικογένεια των Ανακαρδιιδών (Anacardiaceae) και είναι μεσογειακό είδος, διαδεδομένο στην Ελλάδα. Ο σχίνος είναι αειθαλής, δίοικος θάμνος ή μικρό δέντρο ύψους 1 έως 8 μ., πολύ γνωστός από την αρχαιότητα. Έχει φύλλα σύνθετα, με 3-5 ζεύγη φυλλαρίων, τα οποία είναι λογχοειδή και δερματώδη, μήκους έως 5 εκ.
Ο Σχίνος όπως και οι συκιές είναι θηλυκός και αρσενικός. Στις μασχάλες των φύλλων εμφανίζονται οι βότρεις των ανθέων. Τα κιτρινωπά ή κόκκινα μικρά άνθη διατάσσονται σε πυκνούς σύνθετους βότρεις, οι οποίοι εκφύονται από τις μασχάλες των φύλλων και τη γύρη τους την τρυγούν οι μέλισσες. Οι καρποί (δρύπες) είναι μικροί και σφαιρικοί, στην αρχή είναι πράσινοι, ύστερα γίνονται κόκκινοι και τέλος, όταν πια ωριμάσουν, γίνονται μαύροι κατά το Σεπτέμβριο με Οκτώβριο.
Τα φύλλα του είναι άριστη τροφή για τα οικόσιτα. Οι βοσκοί με το ξύλο του κατασκευάζουν ακόμα και σήμερα γκλίτσες ή άλλα εργαλεία. Από τις ευλύγιστες σχινόβεργες φτιάχνονταν μπαστούνια ή ραβδιά, ζέβλες (στρογγυλός ξύλινος λαιμοδέτης για ζώα) και ξύλινα σκεύη όπου τοποθετούσαν τρόφιμα, ενώ οι ψαράδες το χρησιμοποιούν για να φτιάξουν πασσάλους για τη στερέωση των κουπιών της βάρκας, σκαρμούς της βάρκας ή στεφάνι για την απόχη τους.
Στην Κάρπαθο, φτιάχνουν το "ασκινόψωμο", στου οποίου το ζυμάρι προσθέτουν καρπούς μαύρους σχίνου, οι οποίοι δίνουν μια ευχάριστη γεύση και μυρωδιά στο ψωμί.
Ο σχινόκαρπος χάρη στην υπόγλυκη γεύση του και την ευχάριστη μυρωδιά του τρώγεται ωμός. Από τον ώριμο σχινόκαρπο έβγαζαν λάδι, το σχινόλαδο, που αποτελούσε ανακουφιστικό φάρμακο για τον πόνο του αυτιού.
Πηγή: rc-cafe.blogspot.com
