Ανάμεσά τους, και οι κκ. Σταύρος Δήμας και Αναστάσης Παπαληγούρας κατέθεσαν ερωτήσεις σε αρμόδιους Υπουργούς. "Το σημαντικό αυτό τεχνικό έργο – ο δρόμος και τα εξυπηρετούντα αυτόν κτίσματα – καταποντίζονται, φθείρονται και αφανίζονται σήμερα λόγω της αδιαφορίας της Πολιτείας", ανέφερε ο νυν Υπουργός Δικαιοσύνης στις 15/9/99 (τα έντονα γράμματα είναι του αρχικού κειμένου).
Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ούτε η ευαισθησία των Κορινθίων, ούτε το ενδιαφέρον των βουλευτών, ούτε κι ίδια η θλιβερή κατάσταση του μνημείου προκάλεσαν οποιαδήποτε ενέργεια ώστε να αναχαιτιστεί η διάβρωση του αρχικού τμήματος του Δίολκου. Οι πέτρες συνέχισαν να χάνουν το υπόστρωμά τους και να πέφτουν παρόλο που, σε αρκετά σημεία, ακόμα και ένα παιδί με το κουβαδάκι του θα μπορούσε να γεμίσει το κενό καθυστερώντας τη διάβρωση. Τα διερχόμενα πλοία συνέχισαν να ταλαιπωρούν το γκρεμισμένο και διαταραγμένο τμήμα του μνημείου, παρόλο που ένα (απόλυτα αναστρέψιμο) τείχος από τσιμεντένια μπλόκια, σε κάποια απόσταση από την πορεία του Δίολκου, θα είχε πρακτικά εκμηδενίσει τη θαλάσσια καταπόνηση. (Πρόσφατα, πάρθηκε επιτέλους κάποια μέριμνα ώστε τα πλοία να μειώνουν την ταχύτητά τους για να διαφυλαχθεί έστω κατά τι το μνημείο). Όσο για την περιοχή του κεκλιμένου επιπέδου πριν από την αφετηρία του Δίολκου, μια περιοχή που κάποτε είχε έκταση δεκάδων μέτρων, σήμερα έχει σχεδόν αφανιστεί. Αυτό ήταν και το μόνο σημείο του ανεσκαμμένου μνημείου που βρισκόταν σε επαφή με το νερό.
Δυστυχώς, η σύγχρονη ιστορία του Δίολκου είναι διάσπαρτη με απίθανες ιστορίες αδιαφορίας. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, φαίνεται ότι κανείς δε φρόντισε να ενημερώσει τους πολίτες ότι οι ΣΩΣΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ βρίσκονται μέσα στις δυνατότητες των αρχαιολόγων χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες, χωρίς μακροχρόνιες και δαπανηρές μελέτες, χωρίς πολύπλοκες εγκρίσεις. Και όμως, σε οποιαδήποτε στιγμή από το 1960 έως σήμερα, μία σειρά από σχεδόν παιδαριώδεις επεμβάσεις (για τις οποίες στην περιοχή υπάρχουν άφθονα μέσα), θα έσωζε το μνημείο από τη συνεχιζόμενη διάβρωση.
Έξι χρόνια μετά τη συγκινητική προσπάθεια του Γιάννη Μπαλαφούτα, ο Δίολκος εξακολουθεί να αφανίζεται χωρίς μια σωστική ενέργεια. Όσο για τους αρμόδιους, αν τους ρωτήσετε όλοι λένε ότι "θα" κάνουν κάτι. Ας το κάνουν, γιατί αυτό το κάτι έχει ήδη αργήσε κοντά... 49 χρόνια. Ο Δίολκος, αυτό το τόσο σπουδαίο μνημείο της αρχαίας τεχνικής δεν αξίζει τόση εγκατάλειψη.
ΠΗΓΗ: http://www.culture.gr δημοσιευμενο στο http://www.sciencenews.gr
