καθημερινότητας μέσα στην φυλακή μας.
Υπάρχουν μέρες που λέμε: '' Δόξα σοι ο Θεός!'' παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, χαμογελώντας. Υπάρχουν όμως κι οι μέρες που το λέμε με σωματική και ψυχική κούραση, αλλά και αγανάκτηση. Αν όλοι σκέφτονταν να πουν αυτήν την φράση συνειδητοποιώντας τι συμβαίνει γύρω τους ίσως υπήρχε περισσότερη ανθρωπιά. Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Οι μέρες είναι άσχημες κι ειδικά για αυτούς που κατέχουν την γνώση του τι συμβαίνει και νιώθουν κάτι παραπάνω. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ανθρώπους να κινούνται, ζώα να κινούνται, αμάξια, τρένα. Είναι ''ζωντανά'' αλλά δεν υπάρχει ζωντάνια.
Όλα νεκρά, υπνωτισμένα και προγραμματισμένα σε μια νεκρή καθημερινότητα. Ποια απαισιοδοξία και ποια αισιοδοξία; Με τι να χαμογελάσω; Με την απανθρωπιά; Με την κατάντια του ανθρώπινου γένους; Με την αχαριστία, την εκμετάλλευση και την μιζέρια; Αηδία και ρεζιλίκι, όλα για τα λεφτά.
Μπορούν να σε πατήσουν για τον θεό τους, το χρήμα. Τον θεό που δεν ξέρουν πως προσκυνούν, τον διάβολο. Άξιοι της μοίρας που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αλλάξουν, πιστεύοντας πως εδώ είναι η ζωή. Σε μεγάλα άνετα σπίτια, αμάξια και χλιδάτες διακοπές ως στόχους.
Και μάλιστα πολλοί απο αυτούς, ίσως οι περισσότεροι, θέλουν να κυριαρχήσουν πάνω στους υπόλοιπους. Ένα παιχνίδι αλαζονείας και ψεύτικης επιβίωσης. Κι είμαστε κι εμείς, η μειονότητα, το ''τίποτα'' μπροστά στα μάτια τους, στην ψυχρή καρδιά τους και το υπνωτισμένο μυαλό τους.
Έτοιμοι κάθε μέρα, έστω και ασυναίσθητα, να ταϊσουν το ''εγώ'' τους πάνω στις ανάγκες, τα άγχη, την ευαισθησία και την καλοσύνη των άλλων. Άσχημο να το βλέπεις, πόσο μάλλον να το συνειδητοποιείς. Και σκέφτομαι, τι θα γίνει όταν πια τελειώσει η υπομονή μας και που είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε;
Τι να τους πεις και ποιος θα σε ακούσει; Ή θα μείνουν ίδιοι κι ίσως αντιδρούν χειρότερα μελλοντικά, ή θα καταρρεύσουν ψυχολογικά κι ίσως μετά, κάποιοι απ' αυτούς δεχτούν την αλήθεια καταλαβαίνοντας τα λάθη τους. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αυτό, που μας λένε απαισιόδοξους, τρελούς, καταθλιπτικούς και γραφικούς, με ξεπερνάει. Σκέφτηκαν άραγε ποτέ, πως ίσως είναι εκείνοι όλα τα παραπάνω;
Απαισιόδοξοι που όλη τους την ζωή την στηρίζουν σε ψέμα και χρήμα, επειδή δεν θέλουν να δουν που θα πάνε όταν φύγουν απο εδώ και θέλουν να περάσουν καλά.
Τρελοί μέσα στην καθημερινότητά τους, τρέχοντας πέρα δώθε σαν σκλάβοι, κάνοντας ότι τους λένε τα λαμόγια του κόσμου αυτού. Κι όταν λέω λαμόγια δεν εννοώ ανθρώπους.. Το έχουμε ξεπεράσει πια αυτό. Μιλάω για τους αρχαίους εχθρούς του ανθρώπινου γένους.
Εκείνους που κανείς δεν θέλει να πιστέψει πως υπάρχουν, πόσο μάλλον να δεχτεί πως ελέγχουν το κάθε συναίσθημα μας, την κάθε κίνηση και σκέψη μας. Τρελοί, όπως έλεγα λοιπόν, που μοιράζουν καθημερινά, χωρίς λόγο, βρισιές και εκτόνωση νεύρων πάνω σε γνωστούς και αγνώστους.
Γραφικοί που με όλο τους το ''είναι'' πιστεύουν ότι αρλούμπα τους πλασάρει ο κάθε ψευτοεπιστήμονας αλλά και τα ΜΜΕ. Κι όχι απλά τα πιστεύουν.. Τα μοιράζονται κιόλας και χαίρονται χωρίς καν να ψάξουν. Τα κατεβάζουν όλα αμάσητα και μετά πολλοί απο αυτούς πιστεύουν πως έγιναν γνώστες της αλήθειας.
Καταθλιπτικοί που έχασαν, για παράδειγμα, μια θέση υπαλλήλου στο δημόσιο και που δεν ζουν άνετα σαν τον γείτονα απέναντι.
Δεν είναι σκοπός μου να τα ισοπεδώσω όλα. Απλά λίγη αυστηρότητα πάντα χρειάζεται.. Στην αρχή κυριαρχεί θυμός λόγω εγωισμού, αλλά τα βλέπουμε πιο καθαρά αργότερα.
Βλέπετε, κι εμείς στεναχωριόμαστε. Άνθρωποι αδύναμοι είμαστε κι εμείς με ελαττώματα και λάθη. Απλά δεν δίνουμε τόσο βάση στα κοσμικά ως σκοπό της ύπαρξής μας. Προσπαθούμε να δούμε την ουσιαστική αλήθεια και ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός μας.
Στεναχωριόμασταν όταν μας έδειχναν σαν τσαρλατάνους επειδή θέλαμε την αλήθεια του Χριστού, ενώ εκείνοι φοβούνται ακόμα να την δουν. Που είναι το γέλιο, η αγάπη, η καλοσύνη; Τι σκέφτεστε βρε άνθρωποι; Τι θέλετε από την ζωή σας; Δε νιώθω μίσος.. Απλά αγανάκτηση.
Τέτοια ξεσπάσματα προσφέρει απλόχερα η τοξικότητα των ανθρώπων. Εμείς δεν είμαστε κάτι παραπάνω, απλά θελήσαμε να δούμε κάτι παραπάνω. Άσχημο να χωριζόμαστε σε ''εμείς'' και ''εσείς''. Όλοι έχουμε φόβο μέσα μας, αλλά έχουμε και το συναίσθημα της ελευθερίας.
Δεν αντέχεις όταν άνθρωποι σε πιέζουν να κάνεις αυτά που θέλουν, χωρίς να σέβονται το σκεπτικό σου. Ούτε αντέχεις όταν αναγκάζεσαι να κρέμεσαι απο αυτούς. Είναι σαν να προσπαθείς να κλείσεις αετό σε κλουβί και να προσπαθείς να τον κάνεις να πιστέψει, πως εκεί ανήκει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Πάει ο αετός να πετάξει ελεύθερος , τον πιάνουν οι κυνηγοί, δεν τον σκοτώνουν, αλλά προσπαθούν να τον κάνουν να τους υπακούσει. Κάθε φορά που πάει να φύγει τον χτυπούν στα φτερά και τον βάζουν μέσα. Μια, δύο, τρεις κι ο αετός θα σκεφτεί για λίγο πως προτιμάει το κλουβί παρά τον πόνο. Πρακτικά, δεν φτάνουν μόνο τα φτερά του για την ελευθερία του.
Ο πόνος μας κάνει στεναχωρημένους, μετά πιεσμένους, μετά κουρασμένους, μα στο τέλος αποφασισμένους και δυνατούς. Αυτά τα στάδια περνάμε στο κλουβί μας. Κι αν δεν τα περάσουμε δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να φεύγουμε από το κάθε κλουβί που μπαίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι.
Οι αετοί βλέπετε, απο την ώρα που κυριολεκτικά βγαίνουν από το αβγό τους, δεν είναι δυνατοί κι έμπειροι κυνηγοί. Τα αετόπουλα πρέπει να μάθουν από μικρά να επιβιώνουν σε δύσκολες καιρικές συνθήκες και στην καθημερινή μάχη επιβίωσης μαζί με τα αδέρφια τους. Οι αετοί γονείς δεν τα αφήνουν απο τα μάτια τους, αλλά επιτρέπουν να επικρατήσει το δυνατότερο αετόπουλο.
Τα υπόλοιπα ή απλά επιζούν ή πεθαίνουν. Είναι θέμα θέλησης για επιβίωση λοιπόν. Ούτε εμείς γεννιόμαστε έμπειροι και δυνατοί, αλλά γινόμαστε μέσα απο τα δύσκολα. Ό,τι ζούμε εδώ μπορούμε να το περιγράψουμε ως προετοιμασία που στηρίζεται πάνω στην ελεύθερη βούλησή μας.
Ας κάνουμε λοιπόν όσες καλές πράξεις μπορούμε μέσα στην καθημερινή μας μάχη. Ας γίνουμε απο αετόπουλα αετοί, έχοντας για φτερά μας τον Χριστό. Γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να μας βγάλει απο αυτήν την κόλαση που ονομάζουμε ''ζωή''. Έχουμε κι άλλες μάχες μπροστά μας.
'' Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται.''
Ι.Χ.Ν.
ΜΙΧΑΕΛΑ
[Πηγή]
Οι απόψεις του ιστολογίου μας δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο των άρθρων που δημοσιεύουμε
