τους μύλους και τις μυλόπετρες που άλεθαν το σιτάρι.
Συγκεκριμένα, ο ίδιος αναφέρεται σε μια εποχή αναβροχιάς που είχε σαν αποτέλεσμα η γη να ξεραθεί, τα σπαρτά να καούν και οι φτωχοί να πεθαίνουν από την πείνα.
Λόγω της κατάστασης αυτής, οι τροχοί από πέτρες που άλεθαν το στάρι έμεναν σε αδράνεια.
Οι άρχοντες όμως είχαν αποθήκες γεμάτες τρόφιμα και χωρίς να λογαριάζουν τους φτωχούς, που λιμοκτονούσαν, το έριχναν σε ολονύχτια γλέντια.
Όταν λοιπόν οι φτωχοί άκουγαν τους άρχοντες να διασκεδάζουν, έλεγαν μοιρολατρικά μεταξύ τους πως «θα γυρίσει και για μας ο τροχός» .
Δηλαδή θα βρέξει και θα κινηθούν ξανά οι μυλόπετρες, που θα αλέσουν το στάρι, για να χορτάσουν και οι φτωχοί.
[Πηγή]
