την ύπαρξη σωλήνων πλάσματος στην ατμόσφαιρα που περιβάλλει τη Γη.
Πρόκειται για ένα παράδοξο φαινόμενο, άγνωστο έως τώρα στους επιστήμονες.
Μέχρι τώρα ξέραμε ότι η Γη είναι ένας τεράστιος φυσικός μαγνήτης που έχει όλα τα ανάλογα χαρακτηριστικά, δηλαδή μαγνητικό Βόρειο Πόλο, μαγνητικό Νότιο Πόλο και μαγνητικό Ισημερινό.
Η ευθεία που ενώνει τους μαγνητικούς πόλους της ονομάζεται μαγνητικός άξονας της Γης και σχηματίζει με τον γεωγραφικό άξονα γωνία θ που μεταβάλλεται χρονικά.
Οι μαγνητικές γραμμές του γήινου μαγνητικού πεδίου έχουν φορά από τον Νότιο γεωγραφικό πόλο (Βόρειο μαγνητικό της Γης) προς τον Βόρειο γεωγραφικό πόλο (δηλαδή τον Νότιο μαγνητικό της Γης).
Οι μαγνητικοί πόλοι της Γης συνιστούν τα γήινα εκείνα σημεία με τη μεγαλύτερη μαγνητική ένταση και βρίσκονται αρκετά κοντά στα αντίστοιχα γεωγραφικά σημεία. Αντίθετα, ο μαγνητικός Ισημερινός της Γης συνιστά την ουδέτερη μαγνητική ζώνη με την ελαχιστότατη ένταση μαγνητικού πεδίου.
Όπως είναι γνωστό, η Γη αποτελεί έναν τεράστιο φυσικό μαγνήτη και έχει
όλα τα ανάλογα χαρακτηριστικά, δηλαδή μαγνητικό Βόρειο Πόλο, μαγνητικό
Νότιο Πόλο και μαγνητικό Ισημερινό. Πηγή: Supplied
Όταν το μαγνητικό πεδίο της Γης αλληλεπιδρά με ένα ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων, όπως είναι ο ηλιακός άνεμος, αντιδρά και σχηματίζει τη λεγόμενη μαγνητόσφαιρα. Η μαγνητόσφαιρα δρα σαν ασπίδα και μας προστατεύει από ορισμένα επικίνδυνα σωματίδια ενέργειας που δημιουργούνται από κοσμικά κύματα.
Η εικόνα αυτή της ατμόσφαιρας του πλανήτη διαφοροποιείται τώρα, καθώς η νέα ανακάλυψη δείχνει ότι ο ουρανός της Γης, είναι γεμάτος από γιγαντιαίους αόρατους σωλήνες μέσα στους οποίους κυκλοφορεί πλάσμα, δηλαδή ιονισμένο αέριο.
Την ανακάλυψη έκανε η προπτυχιακή φοιτήτρια στον τομέα της αστροφυσικής Κλειώ Λόι, 23 χρονών, χρησιμοποιώντας ένα ραδιοτηλεσκόπιο για να δημιουργήσει μια τρισδιάστατη απεικόνιση του γήινου μαγνητικού πεδίου. Έκπληκτη παρατήρησε ότι στην ατμόσφαιρα της Γης είναι ενσωματωμένες σωληνοειδείς δομές, μέσα στις οποίες κυκλοφορεί πλάσμα.
Πρόκειται για σύνθετους πολυστρωματικούς αγωγούς που δημιουργούνται από την ατμόσφαιρα και ιονίζονται από την ηλιακή ακτινοβολία.
Η Γη περιβάλλεται από πολυστρωματικούς σωλήνες πλάσματος που βρίσκονται σε απόσταση 600 χλμ. από την επιφάνειά της. Πηγή: Supplied
Η ανακάλυψη αυτή αντιμετωπίστηκε αρχικά με έντονο σκεπτικισμό από τους επιστήμονες, τα στοιχεία όμως ήταν ακλόνητα. Άλλωστε, στο παρελθόν, και συγκεκριμένα πριν από 60 χρόνια, κάποιοι επιστήμονες είχαν μιλήσει για την ύπαρξη τέτοιων σωλήνων, και είχαν προτείνει ότι πιθανόν να χρησίμευαν ως αγωγοί που συνδέουν τη Γη με άλλους κόσμους, σαν διαστρικές λεωφόροι.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της, οι σωλήνες αυτοί βρίσκονται σε απόσταση περίπου 600 χιλιομέτρων από το έδαφος, στην ανώτερη ιονόσφαιρα, και φαίνεται ότι συνεχίζονται προς τα πάνω, στην πλασμόσφαιρα.
Πρόκειται για το σημείο όπου τελειώνει η ουδέτερη ατμόσφαιρα και αρχίζει μετάβαση στο πλάσμα του διαστήματος.
«Είδαμε να διαγράφεται στον ουρανό ένα εντυπωσιακό μοτίβο, όπου λωρίδες υψηλής πυκνότητας πλάσματος εναλλάσσονται με απόλυτη τάξη με λωρίδες χαμηλής πυκνότητας πλάσματος. Αυτό το σχέδιο κινείται αργά και ευθυγραμμίζεται όμορφα με τις γραμμές του μαγνητικού πεδίου της Γης, όπως συμβαίνει με το Βόρειο Σέλας.
»Βρήκαμε ότι αυτές οι ιονισμένες περιοχές στην ιονόσφαιρα έχουν ένα γεωμετρικό πρότυπο. Ρέουν μέσα σε σωληνοειδείς δομές που είναι ευθυγραμμισμένες με το μαγνητικό πεδίο της Γης. Στη συνέχεια επεκτείνονται στο διάστημα, με δική τους θα λέγαμε πρωτοβουλία».
Η νεαρή επιστήμονας κατά την παρουσίαση της ανακάλυψής της στο Arc
Centre of Excellence for All-sky Astrophysics (CAASTRO) της Αυστραλίας.
Πηγή: Supplied
Η ροή του πλάσματος μέσα στους πολυστρωματικούς σωλήνες μπορεί να στρεβλώσει τα αστρονομικά δεδομένα των τηλεσκοπίων, καθώς και τα συστήματα δορυφορικής πλοήγησης. Αυτό σημαίνει ότι η αστρονομία και η αστροφυσική θα πρέπει να επανεκτιμήσουν τις απόψεις τους σχετικά με το πώς συμπεριφέρονται οι γαλαξίες, τα άστρα και τα νεφελώματα, καθώς και το ποια είναι η αληθινή μορφή τους.
«Στην πραγματικότητα βλέπουμε τους άλλους κόσμους μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη», λέει η νεαρή επιστήμονας, «και όχι όπως είναι πραγματικά».
«Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό επίτευγμα, το οποίο δεν έχει προηγούμενο σε επίπεδο προπτυχιακών σπουδαστών», λέει από την πλευρά της η επιβλέπουσα καθηγήτρια δρ. Τάρα Μέρφυ, του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου του Σύνδνεϋ.
«Όταν είδαμε για πρώτη φορά τα συμπεράσματα της έρευνας είπαμε ότι δεν μπορεί να είναι σωστά, γιατί ήταν πάρα πολύ καλά για να είναι αληθινά. Στη διάρκεια όμως των επόμενων μηνών αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε γνώμη, έχοντας πειστεί ότι τα στοιχεία όχι μόνο ισχύουν, αλλά έχουν και μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον».
Η έρευνα της Αυστραλέζας φοιτήτριας έχει δημοσιευτεί στο Geophysical Research Letters.
[Πηγή]
