Οι έξι πιο γραφικοί φάροι του Βλαδιβοστόκ
1. Φάρος Τοκαριόβσκι
Πηγή: Yury Smitiuk
Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε κάτοικο του Βλαδιβοστόκ ποιος δρόμος οδηγεί στο φάρο, αυτός θα σας στείλει σίγουρα στο φάρο Τοκαριόβσκι, ο οποίος βρίσκεται στο «Εγκερσέλντ». Ετσι ονομάζουν το νοτιοδυτικό τμήμα του Βλαδιβοστόκ που βρίσκεται στη χερσόνησο Σκότα. Φάροι υπάρχουν αρκετοί στην πόλη, αλλά σκέτα «φάρο» ονομάζουν μόνο αυτόν.
Ο φάρος Τοκαριόβσκι είναι το πιο ακρινό σημείο της χερσονήσου Μουραβιόφ-Αμούρσκι, την οποία καταλαμβάνει το Βλαδιβοστόκ. Το μέρος αυτό θυμίζει την άκρη του κόσμου και γι’ αυτό είναι δημοφιλές στους τουρίστες.
Ο φάρος βρίσκεται στο τέρμα μιας στενής λωρίδας γης (κατά την παλίρροια χάνεται κάτω απ’ το νερό), την οποία ονομάζουν Τοκαριόβσκαγια κόσκα («κόσκα» στη ναυσιπλοΐα είναι η αμμώδης ξέρα, παράλληλη προς την ακτή, η οποία στεγνώνει κατά την άμπωτη).
Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του πλοιάρχου Β΄ τάξης, Τοκαριόβσκι, ο οποίος στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν ο επικεφαλής στον εξοπλισμό των πολεμικών πλοίων του Βλαδιβοστόκ με νάρκες. Από αυτό το σημείο διακρίνονται το νησί Ρούσκι και οι θαλάσσιες οδοί προς την Κίνα, Κορέα και Ιαπωνία.
Ο φάρος Τοκαριόβσκι είχε σημαντική θέση σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες (μια από τις τελευταίες ήταν το «Παραμύθι για το σκοτάδι» του ρώσου σκηνοθέτη Νικολάι Χομερίκι). Το χειμώνα μπορεί να δει κανείς εδώ φώκιες να ξεκουράζονται στους όγκους του πάγου ή να κυνηγούν ψάρια.
2. Φάρος Μπασαργκίν
Πηγή: Yury Smitiuk
Σ’ έναν άλλο φάρο του Βλαδιβοστόκ, ο οποίος φέρει το όνομα του ναυάρχου Βλαντίμιρ Μπασαργκίν, η πρόσβαση δεν είναι και τόσο απλή, καθώς αυτός βρίσκεται μέσα στην επιτηρούμενη από το υπουργείο Άμυνας περιοχή του κόλπου Πατρόκλ.
Το πρώτο κτίσμα του φάρου ήταν ξύλινο και είχε εμφανιστεί το 1937, ενώ τη σημερινή μορφή πέτρινου πύργου ύψους 8 μέτρων την απέκτησε από το 1958. Πρόσφατα εγκαταστάθηκε εδώ το σύστημα πλοήγησης GLONASS, γεγονός που έκανε πιο ασφαλή τη ναυσιπλοΐα, αλλά το παραδοσιακό φως στην κορυφή του πύργου εξακολουθεί να είναι αναγκαίο.
Ο φάρος Μπασαργκίν είναι αγαπημένο θέμα για τους καλλιτέχνες και φωτογράφους της περιοχής. Τον απεικονίζουν συχνά στα ημερολόγια και τα καρτ ποστάλ, καθώς ο κόκκινου και λευκού χρώματος φάρος δεσπόζει στο βαθύ μπλε της θάλασσας, εγκατεστημένος πάνω στους γκρίζους βράχους όπου φωλιάζουν οι γλάροι και κορμοράνοι.
3. Φάρος Σκριπλιόφ
Πηγή: Yury Smitiuk
Σαν «ζεύγος» με τον Μπασαργκίν λειτουργεί ο φάρος που έχει κατασκευαστεί στο νησί Σκριπλιόφ, κοντά στο Βλαδιβοστόκ. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου σε αυτό το μικρό νησάκι υπήρχαν αντιαεροπορικά (σύμφωνα με άλλα στοιχεία αντιπλοϊκά) πυροβόλα, στα οποία υπηρετούσαν γυναίκες, εφόσον οι άντρες είχαν φύγει στο μέτωπο.
Τα απομεινάρια των στρατώνων έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα, αλλά τώρα στο νησί Σκριπλιόφ δεν υπάρχει στρατός, παρά μόνο ο φάρος. Είναι ο παλαιότερος φάρος της περιοχής Πριμόριε, καθώς είχε κτιστεί το 1876, και εξακολουθεί να λειτουργεί.
Μαζί με τον γειτονικό φάρο Μπασαργκίν, ο φάρος στο Σκριπλιόφ σχηματίζει τη «ναυτική πύλη» του Βλαδιβοστόκ. Ο φάρος Σκριπλιόφ εκπέμπει κόκκινο φως και ο Μπασαργκίν πράσινο. Οι καπετάνιοι ζητούν την άδεια να εισέλθουν στο λιμάνι του Βλαδιβοστόκ, ακριβώς όταν έχουν προσεγγίσει το νησί Σκριπλιόφ, ενώ τα ξένα καράβια, ανεβάζουν εδώ πλοηγούς.
4. Φάρος Μπρους
Πηγή: Yury Smitiuk
Ένας ακόμη φάρος στα περίχωρα του Βλαδιβοστόκ, είναι τοποθετημένος κοντά στο συνοικισμό Σλαβιάνκα. Ονομάζεται Μπρους και βρίσκεται στο ομώνυμο γραφικό ακρωτήρι. Βρίσκεται πάνω σε μεγάλο βραχώδη γκρεμό, ενώ την όμορφη εικόνα συμπληρώνουν οι μελανόλιθοι και η θάλασσα που λαμπιρίζει από τις ακτίνες του ήλιου.
Θεωρείται πως και το ακρωτήρι και ο φάρος ονομάστηκαν προς τιμήν του Γιάκοφ Μπρους, συνεργάτη του Μεγάλου Πέτρου, ο οποίος συμμετείχε στις εκστρατείες στην Κριμαία, ήταν ο πρώτος Ρώσος μασόνος, ενώ το όνομά του αναφέρεται και στο ποίημα του Πούσκιν «Πολτάβα».
Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη εκδοχή. Η χερσόνησος Μπρους περιγράφηκε λεπτομερώς για πρώτη φορά το 1855 από τα πληρώματα των αγγλικών πολεμικών πλοίων «Γουίντσεστερ» και «Μπαρακούντα».
Τότε το Βλαδιβοστόκ δεν είχε ακόμη ιδρυθεί και ο τόπος τον οποίο καταλαμβάνει σήμερα η πόλη, οι Άγγλοι τον ονόμασαν «Πορτ Μέι». Το ίδιο διάστημα στους αγγλικούς χάρτες εμφανίστηκαν οι ονομασίες «Ακρωτήρι Μπρους» και «Χερσόνησος Μπρους», που προέρχονταν από τον Βρετανό ναύαρχο Μπρους, διοικητή της αγγλικής ναυτικής μοίρας του Ειρηνικού στη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου.
Οι Ρώσοι, οι οποίοι ήρθαν εδώ ύστερα από μερικά χρόνια, διατήρησαν την αγγλική ονομασία, ερμηνεύοντάς τη με τον δικό τους τρόπο.
Ο φάρος Μπρους κτίστηκε το 1911 και έχει διατηρήσει μέχρι σήμερα την αρχική μορφή του, πρόκειται για ένα λευκό πέτρινο πύργο ύψους 10 μέτρων, ενωμένο με το μονώροφο κτίριο.
Δίπλα βρίσκεται μια παλιά ναυτική καμπάνα με την οποία στέλνονταν σήματα στα πλοία όταν ο καιρός ήταν ομιχλώδης και το φως του φάρου δεν ήταν ορατό. Σήμερα, στις κακές καιρικές συνθήκες τα σήματα δίνουν τα σύγχρονα συστήματα επικοινωνίας.
5. Ο φάρος στο νησί Άσκολντ
Πηγή: Yury Smitiuk
Στο νησί Άσκολντ ανατολικά του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και δυσκολότερους στην πρόσβαση φάρους της περιοχής. Το νησί αυτό έχει συνδεθεί πολλούς θρύλους.
Στο μέρος αυτό το 1868 άρχισε ο «πόλεμος των Μανζί» («Μανζί» ονομάζονταν τότε οι Κινέζοι που ζούσαν στο Πριμόριε). Τότε οι κινέζοι χρυσοθήρες, οι οποίοι εξόρυσσαν παράνομα χρυσό στο Άσκολντ, συγκρούστηκαν με τις ρωσικές αρχές σκοτώνοντας και τραυματίζοντας αρκετούς ναύτες της σκούνας «Αλεούτ». Στη συνέχεια οι «χουνχούζ» -κινέζοι ληστές- έκαψαν τα χωριά Σκότοβο και Νικόλσκογε (σημερινή πόλη Ουσουρίησκ).
Αναμενόταν επίθεσή τους στο Βλαδιβοστόκ, και χρειάστηκε η επέμβαση του ρωσικού στρατού για να μπει μια τελεία στη σύγκρουση. Τη σοβιετική περίοδο δημιουργήθηκε εδώ μια μικρή πόλη-βάση αντιαεροπορικής άμυνας, η οποία αργότερα εγκαταλείφθηκε και απέμειναν εκεί μόνο άδεια σπίτια, υδραγωγείο, ένα νοσοκομείο κι ένα σχολείο.
Τη δεκαετία του ΄90 -όπως διηγούνται οι παλιοί κάτοικοι- άρχισε στην περιοχή ένας νέος πόλεμος, αυτός του «χαλκού». Οι κάτοικοι του Πριμόριε που είχαν μείνει χωρίς δουλειά έστειλαν στο διαλυτήριο μετάλλων ό,τι είχε απομείνει από τη στρατιωτική μονάδα και τον συνοικισμό.
Τώρα στο Άσκολντ έχουν απομείνει μόνο ο εγκατεστημένος στα απότομα βράχια φάρος και ο επιστάτης του (καθώς και οι λαθροθήρες που το επισκέπτονται για να συλλέξουν τα θαλάσσια αγγούρια που ευδοκιμούν εδώ, αλλά και για να κυνηγήσουν ελάφια στο δάσος).
Για το ζέσταμα χρησιμοποιούνται ξυλόσομπες και το ηλεκτρικό εξασφαλίζεται από γεννήτρια πετρελαίου. Συγκοινωνίες δεν υπάρχουν στο νησί, εκτός από την πολεμική άκατο που καταπλέει ανά διαστήματα για να ξεφορτώσει καύσιμα και τρόφιμα.
Ο φάρος που λειτουργεί είναι από τη σοβιετική περίοδο, αλλά πλησίον του έχει διατηρηθεί και το κτίριο του παλιού φάρου, ο οποίος είχε εμφανιστεί από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο τελευταίος, είναι τοποθετημένος σε έναν κατακόρυφο βράχο και το να φτάσει κανείς σ’ αυτόν είναι πρακτικά αδύνατο καθώς ένα τμήμα της σκάλας που οδηγεί εκεί έχει καταστραφεί.
6. Ο φάρος στη στέγη
Πηγή: Yury Smitiuk
Ο πιο ασυνήθιστος φάρος, ο οποίος εκφράζει κατά τον καλύτερο τρόπο το ναυτικό χαρακτήρα του Βλαδιβοστόκ, βρίσκεται στην περιοχή της στάσης του λεωφορείου «Molodyόzhnaya».
Είναι εγκατεστημένος πάνω στη στέγη ενός οικήματος -μιας συνηθισμένης πενταόροφης «Χρουστσιόβκα»- και είναι ορατός τόσο από τη θάλασσα, όσο και από τη λεωφόρο «100 Let Vladivostόku» («100 χρόνια Βλαδιβοστόκ»).
Για να είμαστε πιο ακριβείς, πρόκειται για ένα «φωτεινό σήμα πλοήγησης», αλλά στην καθημερινότητα αποκαλούν αυτό το αξιοθέατο «φάρο».
Η εγκατάσταση αυτή, που είναι ιδιοκτησία του Στόλου του Ειρηνικού, υπήρχε εδώ από την εποχή που το μέρος θεωρούταν προάστιο του Βλαδιβοστόκ. Τη δεκαετία του ΄60, μετά την επίσκεψη του ηγέτη της ΕΣΣΔ Νικίτα Χρουστσιόφ, ξεκίνησε η υλοποίηση του προγράμματος «Μεγάλο Βλαδιβοστόκ» και η πόλη άρχισε να επεκτείνεται ταχύτατα προς τα βόρεια.
Ο νόμος απαγορεύει την ανέγερση κτιρίων δίπλα από την εγκατάσταση πλοήγησης. Προκειμένου όμως ο νέος δρόμος -η λεωφόρος «100 Let Vladivostόku»- να είναι ευθύς, η διοίκηση του στόλου αποφάσισε να κάνει μια εξαίρεση επιτρέποντας να μεταφερθεί ένα από τα φωτεινά σημεία στη στέγη ενός καινούριου σπιτιού.
Έτσι λοιπόν, εδώ και περίπου μισό αιώνα αυτός ο μικρός φάρος λειτουργεί απρόσκοπτα βοηθώντας τα πλοία να εισέρχονται στο λιμάνι Λίχτερναγια του Βλαδιβοστόκ.
[Πηγή]
