ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Η σπουδαία ερμηνεύτρια, που με τη φωνή…της σφράγισε την ιστορία του Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, «έσβησε» έπειτα από άνιση πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου «Υγεία». Η Βίκυ Μοσχολιού γεννήθηκε στο Μεταξουργείο στις 17 Μαΐου του 1943 και έκανε τα πρώτα της βήματα στο λαϊκό πάλκο στην περίφημη «Τριάνα του Χειλά», πλάι στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα. Το αστέρι της άρχισε να λάμπει το 1964, όταν ο Σταύρος Ξαρχάκος την επέλεξε για να ερμηνεύσει το τραγούδι Χάθηκε το φεγγάρι στην ταινία Λόλα.
Από τη στιγμή εκείνη και μετά, η Βίκυ Μοσχολιού θα τραγουδήσει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου. Τη φωνή της, άλλωστε, εμπιστεύθηκαν οι σημαντικότεροι από τους Έλληνες συνθέτες. Ανάμεσα σε αυτούς, οι Σταύρος Ξαρχάκος, Γιώργος Ζαμπέτας, Απόστολος Καλδάρας, Δήμος Μούτσης, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Σπανός, Γιώργος Κατσαρός, Ακης Πάνου, Μίμης Πλέσσας, Σταύρος Κουγιουμτζής, Γιώργος Χατζηνάσσιος, Τζορτζ Μουστακής, Βασίλης Τσιτσάνης, Μάρκος Βαβακάρης, Λουκιανός Κηλαϊδόνης και Σταμάτης Κραουνάκης.
Επιπλέον, τους στίχους τραγουδιών της υπογράφουν οι σημαντικότεροι ποιητές και στιχουργοί της χώρας: Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Νίκος Γκάτσος, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Βαγγέλης Γκούφας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Σκούρτης, Δημήτρης Χριστοδούλου, Μάνος Ελευθέριου, Πυθαγόρας, Κώστας Κινδύνης, Κώστας Βίρβος, Γιώργος Κατσαρός, Γιώργος Χρονάς, Λίνα Νικολακοπούλου, Κώστας Τριπολίτης και Θεόδωρος Ποάλας.
«Τα τρένα που φύγαν», «Τα δειλινά», «Οι μετανάστες», «Τα αρχοντορεμπέτικα» και τόσες άλλες επιτυχίες από το πλούσιο ρεπερτόριο της Βίκυς Μοσχολιού, σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή,που αν και οι εκπρόσωποί της χάνονται, μένουν πάντα ζωντανές στην καρδιά των Ελλήνων. Το 1967 χιλιάδες άνθρωποι τη συνόδευσαν στη Μητρόπολη των Αθηνών, όπου ενώθηκε με τα ιερά δεσμά του γάμου με τον «στρατηγό» του ελληνικού ποδοσφαίρου Μίμη Δομάζο.
Οι μπομπονιέρες του ζευγαριού με το κλειδί του σολ και το τριφύλλι, απέκτησαν συλλεκτική αξία και πωλούντο ακόμη και στη μαύρη αγορά σε υψηλή τιμή. Το μυστήριο τελέσθηκε στη Μητρόπολη των Αθηνών και υπολογίζεται ότι παρευρέθηκαν πάνω από 30.000 άτομα.
Η Βίκυ Μοσχολιού ερωτεύθηκε τον Μίμη Δομάζο ως πελάτη στην «Τριάνα» του Χειλά, όπου τραγουδούσε με τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. «Το φθινόπωρο του ’63 η Βίκυ επέστρεψε στην “Τριάνα” για τη χειμερινή σεζόν με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Γιώργο Ζαμπέτα. Εκείνη την εποχή μπήκε στη ζωή της ο Δομάζος. Πήγαν στο μαγαζί μαζί με τον Παπαεμμανουήλ, τον Βαγγέλη Πανάκη, τον Λινοξυλάκη, τα μεγάλα αστέρια της χρυσής εποχής του Παναθηναϊκού και της ζήτησαν να τους κάνει παρέα. Όχι φυσικά για κονσομασιόν!» Το τι ακριβώς συνέβη τότε το περιγράφει η ίδια η Βίκυ Μοσχολιού στη συγγραφέα: «Εγώ ήθελα να πάω να του μιλήσω, αλλά ντρεπόμουν.
Στο πρόγραμμά μας ήταν δύο κορίτσια, οι αδερφές Γεωργούλη, που ήταν πολύ πιο θαρραλέες από μένα. Τις πιάνω και τους λέω ότι και εγώ θέλω να κατέβω στο τραπέζι του Μίμη». Μια βραδιά τη σήκωσε ο Ζαμπέτας να τραγουδήσει τα «Παιδιά του Πειραιά». Σηκώνεται , στήνει το μικρόφωνο και πάνω που αρχίζει να τραγουδάει, να τος ο Δομάζος στην πόρτα και κοιτάει: «Γιώργο, θα καθίσω» λέει η Βίκυ στον Ζαμπέτα κι εκείνος της απάντησε: «Αντε με τον μπαλαδόρο σου, άντε τραγούδα!» έτσι άρχισε να ανθίζει η σχέση της Βίκυς με τον Μίμη.
Από το γάμο της αυτό, ο οποίος ωστόσο κατέληξε σε διαζύγιο, απέκτησε δύο κόρες.
Ήταν μία από τις αγαπημένες τραγουδίστριες του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μάλιστα της είχε χαρίσει μια προτομή του και την είχε βάλει στο σαλόνι της.
«Ο Αχιλλέας Καραμανλής την κάλεσε να παραστεί σ’ ένα εορταστικό γεύμα προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μετά από εκεί θα πήγαινε στη δουλειά της. Έστειλαν ένα αμάξι για να την πάρουν από το ξενοδοχείο όπου μέναμε. Γυρίζοντας στο καμαρίνι μάς περιέγραψε τι συνέβη στη δεξίωση. Πλησίασε να χαιρετήσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά εκείνος μέσα στο πλήθος δεν τη γνώρισε. Λίγο αργότερα όμως, εκεί που έτρωγαν, κοιτάχτηκαν στα μάτια με τον πρόεδρο που ξαφνιάστηκε και σαν να την είδε για πρώτη φορά, της φώναξε μπροστά σε όλους: “Ρε συ, εδώ είσαι; Έλα δω κοντά μου, έλα από δω!”
Σηκώνεται η Βίκυ για να τον πλησιάσει, αλλά δυσκολεύτηκε. Δεν υπήρχε πολύς χώρος για να περάσει πίσω από τις καρέκλες των καλεσμένων. Τελικά τα κατάφερε κι έσκυψε να τον χαιρετήσει. Εκείνος την αγκάλιασε, τη φίλησε και στα δύο μάγουλα και της είπε: “Εσύ γιατί χάθηκες; Η ομορφιά σου συναγωνίζεται τη φωνή σου! Να έρθεις στο σπίτι μου να με δεις, όταν πας στην Αθήνα”.Η Βίκυ όμως δεν πήγε ποτέ στο σπίτι του. Ποτέ δεν εκμεταλλευόταν τις γνωριμίες της. Θυμάμαι πολλές φορές που μου έλεγε για τα δείπνα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη δεκαετία του 1960. Η οικογένεια Δοξιάδη και πολλοί άλλοι συχνά του έκαναν το τραπέζι. Πάντα ήταν καλεσμένη και η Βίκυ. Του άρεσε να κάθεται η Βίκυ στο δεξί του χέρι και να του τραγουδάει στο αφτί το αγαπημένο τραγούδι του, τη “Νύχτα”».
O Γολγοθάς της και οι τελευταίες στιγμές της όπως της περιγράφει η γραμματέας της Αρετή Γκόρντον.
«Στις 16 Ιουλίου πήγαμε στο “Υγεία” για γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση και μαγνητική κοιλίας. Οταν ήταν μέσα και τελείωνε τις εξετάσεις της, βγήκε ο γιατρός της και μου είπε πολύ ανήσυχος: “Αρετή, κλείσε δωμάτιο, κάτι βλέπουμε στο πάγκρεας”. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή τη στιγμή. Πάγωσα! “Θεέ μου τι μπορεί να είναι;” τον ρώτησα. “Θα κάνουμε μία ειδική εξέταση αύριο στο πάγκρεας για να δούμε τι γίνεται” μου απάντησε. Πήγα κοντά της και της είπα ότι θα μείνουμε στο νοσοκομείο. Δεν το ήθελε καθόλου. Είχαμε φοβηθεί αφάνταστα. Με κοίταξε και μου είπε: “Τι είναι, Αρετή, τι έχω;” Της απάντησα: “Δεν ξέρω, θα περάσει ο γιατρός και θα μας πει ο ίδιος”. Ηταν φανερά τρομαγμένη και το μυαλό της πήγε πάλι στη λέξη “καρκίνος”. “Μπορεί να είναι καρκίνος, γιατρέ;” τον ρώτησε. “Μπορεί ναι, μπορεί και όχι” της απάντησε. “Καλύτερα να μην είναι, αλλά και αν είναι, θα το τσακίσουμε”.
Η εξέταση στο πάγκρεας έγινε την επομένη, ανήμερα της Αγίας Μαρίνας, στις 17 Ιουλίου του 2003. Ήταν 6.00 το απόγευμα. Θυμάμαι τον άδειο διάδρομο στον 4ο όροφο όπου περίμενα τη Βίκυ να τελειώσει την εξέταση. Ήταν άδειο λόγω διακοπών. Ξαφνικά βγαίνει από το δωμάτιο των εξετάσεων ο γιατρός κι έρχεται προς το μέρος μου λέγοντας: “Είναι γεμάτη καρκίνο”. “Θεέ μου, όχι!” φώναξα και κατέρρευσα. Ευτυχώς όμως, όπως φάνηκε στη συνέχεια, η πρώτη εκτίμηση δεν ήταν ακριβής. Δεν ήταν γεμάτη καρκίνο. Είχε μία μικρή κύστη στο πάγκρεας. Η νόσος βρισκόταν στην αρχή. Το άλλο πρωί ήρθε ο γιατρός στο δωμάτιο, την κοίταξε στα μάτια και της είπε: “Βίκυ μου είναι καρκίνος στο πάγκρεας”. Πώς αντέδρασε; Τον κοίταξε και είπε: “Έφυγε η γης κάτω από τα πόδια μου, άδειασα. Μέχρι εδώ ήμουνα; Δηλαδή δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τον ήλιο, τη μητέρα μου, τα αδέρφια μου; Θέλω έναν ιερέα να εξομολογηθώ”».
Μεταξύ των άλλων, αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα: «Μου έλεγε η Βίκυ ότι στην πρώτη εγχείρηση ανάρρωσε πολύ πιο γρήγορα και αναρωτιόταν γιατί τώρα αργούσε να δυναμώσει. Της είπα ότι μάλλον ήταν πιο δυνατός ο οργανισμός της παλιά, ενώ τώρα με τόσες χημειοθεραπείες είχε εξασθενήσει. Όμως, ποτέ δεν παραπονιόταν… Η καλύτερη ώρα της Βίκης ήταν το βράδυ, όταν τη φρεσκάριζε η Τζένη και της έβαζε το νυχτικό. Στις αρχές Αυγούστου τα πόδια της ήταν πολύ πρησμένα και δυσκολευόταν να περπατήσει. Η Τζένη δεν μπορούσε να τη σηκώσει και να την περιποιηθεί μόνη της και τη βοηθούσα εγώ. Κατά τις εννιά τη βάζαμε σιγά-σιγά στην καρέκλα της έτοιμη, καθαρή, περιποιημένη, για να ξεκουραστεί με τα πόδια της ανεβασμένα στο σκαμπό ή στην ποδιά της Τζένης ή στη δική μου (…) Την άλλη μέρα ήρθε μια καταπληκτική ανθοδέσμη για τη Βίκυ από τον πρωθυπουργό μας, τον Κώστα Καραμανλή. Δύο μέρες αργότερα, θυμάμαι ήταν Σάββατο 6 Αυγούστου το πρωί, η Βίκυ ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κι έβλεπε προς την εξώπορτα της σουίτας. Εκεί που μιλούσαμε ξαφνιάστηκε κι ένα μεγάλο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της. Γυρίζω να δω και βλέπω την επιβλητική παρουσία του Κώστα Καραμανλή. Η Βίκυ προσπάθησε να σηκώσει το κορμί της να τον χαιρετήσει κι εκείνος της είπε “όχι”. Ακριβώς πίσω του ήταν ο Νικήτας Κακλαμάνης.
Ο πρωθυπουργός έσκυψε, αγκάλιασε τη Βίκυ και τη φίλησε τρυφερά. Μετά κάθισε δίπλα της σε μια πολυθρόνα και ακούμπησε το δεξί του χέρι πάνω στο σεντόνι που σκέπαζε τα πόδια της. Ολο αυτό τον καιρό δεν την είχα δει τόσο ευτυχισμένη. Φώναξε τη μητέρα της και τον αδελφό της, που έτρωγαν στο σαλόνι δίπλα, να τους συστήσει με υπερηφάνεια στον πρωθυπουργό μας…»
«Η Βίκυ ήθελε πολύ να πάει στον Αγιο Ταξιάρχη. Πίστευε ότι θα τη βοηθήσει. Τη μεθεπόμενη ξημέρωνε της Παναγίας, Δεκαπενταύγουστος. Την Παναγία που λάτρευε τόσο η Βίκυ την είχε δει δύο φορές στον ύπνο της λίγο καιρό πριν μπει στο νοσοκομείο. Ξημέρωνε Δεκαπενταύγουστος… Κάθισα εκεί δίπλα της όλη μέρα. Με πήρε τηλέφωνο η Βαγγελία (η κόρη της) από την Πάρο. Ήμασταν σε συχνή επαφή. Μου είπε να ανοίξω την τηλεόραση να δούμε την περιφορά της εικόνας της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. Άνοιξα την τηλεόραση, αλλά μετά από λίγο μου έκανε νόημα η Βίκυ να την κλείσω… Με ρώτησε τι κάνει ο εγγονός της, ο Σταμάτης. Μου είπε πόσο της έλειπαν τα εγγόνια της και πόσο τα αγαπούσε!
Κατά τις 10.00 το βράδυ έμεινα μόνη με τη Βίκυ. Είχαν βγάλει αρκετή ώρα πριν τη μάσκα με το οξυγόνο κι έμενε μόνο ο σκληρός σωλήνας στη μύτη. Όμως, ακόμα κι εκείνη τη στιγμή παρακαλούσα τον Θεό για ένα θαύμα. Ήταν γυρισμένη προς το μέρος μου. Συνεχώς αισθανόμουν να με κοιτάζει. Ήταν τόσο γαλήνια! Τα μάτια της δεν σταμάτησαν να με κοιτάζουν. Το μικρό ρολόι δίπλα της στο κομοδίνο της έδειχνε έντεκα κι ένα λεπτό. Θυμάμαι αργότερα το αυτοκίνητο που έφευγε με τη Βίκυ από το νοσοκομείο…»
Τα τελευταία χρόνια κατοικούσε στους Θρακομακεδόνες (το σπίτι πουλήθηκε μετά το θάνατο της).
Η Βίκυ Μοσχολιού ήταν η πρώτη που οργάνωσε μεγάλη συναυλία συμπαράστασης στην Κύπρο, αλλά και η πρώτη λαϊκή τραγουδίστρια που το 1972 άφησε τις μεγάλες πίστες και κατέβηκε στις μπουάτ της Πλάκας, στο «Ζουμ» και μετά στο «Ζυγό» για 6 σεζόν.
Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία για να την τιμήσουν την έκαναν γραμματόσημο.
Και το προφητικό τραγούδι της, που εκφράζει την εποχή μας: "ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ"
Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετίσω
[Πηγή]
