Βέβαια στη χώρα μας και στην συγκεκριμένη συγκυρία το θέμα είναι φυσικό να κριθεί ίσως ανάξιο μεγαλύτερης προσοχής, αφού και εκτός της ζέουσας τοπικής και ευρύτερης επικαιρότητας. Αυτό όμως που από τις πρώτες αράδες σκανδαλίζει και παρασύρει σε περαιτέρω ανάγνωση είναι πως αυτός ο κ. Ρεϊμοντ Ιμπραήμ, ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής και Ισλάμ, συγγραφέας, και μέλος του Φόρουμ, προκύπτει παντελώς «αδιάβαστος», στην ιστορία που με τόση φροντίδα διδάσκουν από ετών πάρ ημίν σοφοί ιστορικοί του αναστήματος της κ.Ρεπούση (της ΔΗΜΑΡ) του κ. Βερέμη (συνιδρυτού και τ. προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ), του τηλεοπτικού σταθμού Σκάϊ και άλλων «προοδευτικών» δυνάμεων.
Η συνδρομή τόσων παραδοξοτήτων σ’ αυτό το κείμενο, μπορεί και να αναβαθμίζει το ενδιαφέρον του και να δικαιολογεί τον κόπο μετάφρασής του στήν ελληνική – ως ακολούθως:
«Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογκάν εχαρακτήρισε την εποχή των Χριστιανών αυτοκρατόρων του Βυζαντίου «ένα σκοτεινό κεφάλαιο» στην ιστορία. Κατά την άποψή του, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, τον 15ο Αιώνα άρχισε «η εποχή του Διαφωτισμού».
Η σχετική ομιλία του έγινε κατά την τελετή της θεμελίωσης της νέας γέφυρας του Βοσπόρου, στις 29 Μαίου, επέτειο της οθωμανικής εισβολής στην Βασιλεύουσα το 1453.
Οι τουρκικές αρχές σημάδεψαν την επέτειο της νίκης επί του Βυζαντίου με σειρά πανηγυρισμών.
«Συνεχίζουμε σήμερα να γράφουμε ιστορία» δήλωσε ο Ερντογκάν κατά την τελετή.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα είναι ο τελευταίος που θα διαφωνούσε με την δήλωση του Ερντογκάν (είναι, ως γνωστόν, σπουδαίοι φίλοι και σύμμαχοι), αλλά και κανένας από τους δυτικούς ηγέτες δεν φαίνεται να δείχνει την παραμικρή περιέργεια για την Βυζαντινή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αν αφήσουμε την ακμαία χριστιανική αυτοκρατορία που άντεξε περισσότερο της χιλιετίας. Ούτε μοιάζουν διατεθειμένοι να κοιτάξουν το Ισλάμ στην ιστορική του συνέχεια μέχρι τις μέρες μας. Εάν το έκαναν θα τους εξέπληττε η συνεχής λιτανεία των χριστιανών μαρτύρων ύπό την μουσουλμανική οθωμανική κυριαρχία, μαρτύρων που περιελάμβαναν πολυάριθμους ορθόδοξους χριστιανούς πατριάρχες. Μπορεί επίσης να εκπλήσσονταν οι Δυτικοί ηγέτες μαθαίνοντας πως σε κάθε περιοχή που κατακτούσε το Ισλάμ το αποτέλεσμα ήταν συστηματικά τό ίδιο. Θεσμοθετημένος διωγμός και υποδούλωση των μη μουσουλμάνων.
Αυτό στο οποίο ο Ερντογκάν περήφανα αναφέρεται ως η « εποχή του Διαφωτισμού» ήταν στην πραγματικότητα ένα πολύ σκοτεινό κεφάλαιο για εκατομμύρια χριστιανών, διωκόμενων και ποδοπατούμενων σαν δευτεροκλασσάτων υπηκόων κατά το σύστημα dhima (θρησκευτικού διαχωρισμού).
Για την ιστορική ακρίβεια, το Βυζάντιο ήταν το κράτος Διαφωτισμού, επινοώντας και εισάγοντας (για να αναφέρουμε ελάχιστα παραδείγματα) την νοσοκομειακή περίθαλψη, την φιλανθρωπική αρρωγή στούς απόρους και το εκκλησιαστικής εμπνεύσεως και πρωτοβουλίας έθος της κοινωνικής δράσεως και αλληλεγγύης. Σε αυτό το κίνημα πρωτοστάτησε ο πολυαγάπητος ΄Αγιος Μέγας Βασίλειος όπως και ο μελίρρυτος Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ο Χρυσόστομος της Κωνσταντινουπόλεως. Αμφότεροι (μεταξύ πολλών άλλων) ενσάρκωναν το χριστιανικό ιδεώδες της μέριμνας για τους ασθενείς και τους πένητες και διέδωσαν αυτό το ιδεώδες στην ευρύτερη Βυζαντινή κοινωνία.
΄Ολα αυτά καταστράφηκαν και σαρώθηκαν με την τουρκική μουσουλμανική νίκη επί του Βυζαντίου.
Σε πλήρη αντίθεση, οι Τούρκοι μουσουλμάνοι καθιέρωσαν ένα βάρβαρο θρησκευτικό απαρχάϊντ, ασκώντας επί των κατακτημένων χριστιανών την τυραννία σε όλες τις εκδηλώσεις που προέβλεπε το Σύμφωνο Ομάρ του 17ου Αιώνα και το καθεστώς dhima: Οι χριστιανοί όφειλαν να φέρουν ιδιαίτερη άχρωμη ενδυμασία, να παραμερίζουν στο πέρασμα των μουσουλμάνων, να μην μπορούν να χτίσουν ή να επισκευάσουν τις εκκλησίες τους, με σπασμένους τους σταυρούς -όσες δεν είχαν καταστραφεί ή γίνει τζαμιά. Ο όλος τρόπος ζωής τους ήταν μια συνεχής κατάσταση ταπείνωσης καί καταπίεσης.
Ο κανόνας της «συλλογικής τιμωρίας» εσήμαινε ότι εάν και ένας χριστιανός παραβίαζε του «Συμβόλαιο dhima» η ευθύνη εβάρυνε όλους, οδηγώντας σε αλλεπάλληλα πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων, συχνά επί της βάσει απλών φημών (όπως βλέπουμε σήμερα στην Αίγυπτο και σε άλλες ισλαμικές χώρες).
Ο Ισλαμικός Νόμος διαποτίζει την ισλαμική κουλτούρα και είναι γι’ αυτό το βασικό αίτιο αυτού που αποκλήθηκε Αρμενική Γενοκτονία, που δεν ήταν απλά ένα μεμονωμένο γεγονός του 1915, στο οποίο 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι σφαγιάσθηκαν από τους Τούρκους, αλλά εκτείνεται από τα αντιχριστιανικά πογκρόμ του 1894 μέχρι την καταστροφή της χριστιανικής Σμύρνης το 1922, με αντανακλάσεις έως τις αντιχριστιανικές ταραχές στην Κωνσταντινούπολη το 1955. Σε όλη αυτή τη περίοδο έχει υπολογισθεί ότι 3,5 εκατομμύρια Ορθόδοξοι χριστιανοί ΄Ελληνες, Αρμένιοι και Σύροι έχουν σφαγιασθεί, ή πεθάνει από πείνα και αρώστιες σε καταναγκαστικές πορείες. Ο χριστιανικός πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως περίπου εξοντώθηκε κατά τον 20ο Αιώνα. Από περισσότερους των 100.000 το 1920, σε σχεδόν 2.000 σήμερα.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, πολλοί προκάτοχοι του οποίου θανατώθηκαν από τους Οθωμανούς, υποφέρει και το παλεύει, σε πείσμα της αξιοθρήνητης καταπίεσης που τον περιβάλλει από παντού.
Μέχρι και σήμερα η τουρκική κυβέρνηση αρνείται να αναδεχθεί την ευθύνη για την ιστορικά τεκμηριωμένη γενοκτονία κατά των χριστιανών. Και όπως δείχνουν οι βροντώδεις μεγαλαυχίες του Ερντογκάν, οι Τούρκοι μουσουλμάνοι παραμένουν πεισματικά υπερήφανοι για την κτηνώδη ιστορία τους (“their brutal history”), από τους αιώνες πολέμων κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έως την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, τους αιώνες της σκληρής δυνάστευσης των χριστιανικών πληθυσμών και της επιμονής σ’ αυτή την κυριαρχική νοοτροπία μέχρι και σήμερα.
Ο Ερντογκάν και η Τουρκία γιορτάζουν την ΄Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και η Δύση τους συγχαίρει. « Συνεχίζουμε να γράφουμε ιστορία» διακηρύσσει ο Ερντογάν και γράφουν -ή τη ξανα-γράφουν- υπό το βλέμμα υπνοβάτη ανάνδρων Δυτικών ηγετών, πολύ αμόρφωτων ή πολύ έντρομων για να αντιδράσουν στον ισχυρισμό του Ισλάμ για ηθική υπεροχή, για ιστορική αρετή και μελλοντική παγκόσμια κυριαρχία. Με τις πολιτικές τους, τη στάση και τις δηλώσεις τους, τα δυτικο-ευρωπαϊκά έθνη και οι ΗΠΑ, εκχωρούν το μέλλον στην ταχέως εξισλαμιζόμενη Τουρκία και βοηθούν στην πραγματοποίηση του διακηρυγμένου στόχου για ένα νέο παγκόσμιο Χαλιφάτο, αποφασισμένο να μας κατακτήσει όπως την Κωνσταντινούπολη πριν 560 χρόνια.
Κάθε τουρκικός εορτασμός της 29 Μαίου 1453 είναι ένα γάντι πρόκλησης που πετιέται προς τη Δύση. Κάθε τέτοια πρόκληση που περνά αναπάντητη από τη Δύση είναι άλλο ένα καρφί στο φέρετρο του χριστιανικού πολιτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελεύθερων ανθρώπων όπου γής. Υπάρχουν επομένως πλήθος λόγοι να αποκηρυχθεί ο ιστορικός ρεβιζιονισμός του Ερντογκάν.
Αλλά ο βασικός λόγος είναι απλός: απλώς δεν είναι αλήθεια.»
Αυτά άνευ υπερβολικών τύψεων για την πνευματική διαταραχή που ενδέχεται να επιφέρει η ανωτέρω σύντομη πραγματεία του Ισλαμολόγου και ειδικού επί Μεσανατολικών Θεμάτων στούς προμνησθέντες ημετέρους γίγαντες της ιστορικής επιστήμης, η για την διαταραχή της χώνεψης Ελλαδιτών φαν του Σουλεϊμάν και της Φατμαγκιούλ, ο υπεύθυνος μόνο για την μετάφραση Μ.Στυλ.
[Πηγή]
Το είδαμε εδώ
