Ας κάνουμε κάτι που θα τους ''πονέσει'' πραγματικά!

Το να επισημάνει κανείς μια – κατά την άποψή του – λάθος τακτική, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι τάσσεται εναντίον εκείνων στους οποίους αποδίδει.... το λάθος. Απεναντίας. Η αντίθετη άποψη θα πρέπει να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα της πιο αποτελεσματικής αντίστασης, εναντίον όλων εκείνων που έχουν καταλύσει θεσμούς και δημοκρατία, σε όλους εκείνους που εκθεμελιώνουν μια κοινωνία, απαξιώνουν και λοιδορούν ό,τι δεν είναι πειθήνιο και υπάκουο, ό,τι αντιστέκεται στον τελικό στόχο, που δεν είναι άλλος από την πλήρη εξαθλίωση της χώρας και των κατοίκων της, σε τέτοιο σημείο, ώστε το ξεπούλημα να μοιάζει ευλογία.
Στους στόχους της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού βρίσκεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση, που μεθοδικά οδηγείται στην πλήρη απαξίωση μέχρι της καταργήσεώς της. Δεν υπάρχει ουδείς που να μην έχει αναγνωρίσει και να μην έχει παραδεχθεί ότι αυτός είναι ο στόχος και κανένας άλλος.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιός αλήθεια πιστεύει ότι το κλείσιμο του Δήμου Ρόδου και των υπολοίπων δήμων ανά τη χώρα, θα ενοχλήσει έστω και κατ' ελάχιστον την κυβέρνηση εξωτερικού, την κυβέρνηση εσωτερικού, το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, τον Υπουργό Αντώνη Μανιτάκη; Μάλλον κανένας. Χάρη θα τους κάνουν οι δήμοι, αν κλείσουν από μόνοι τους μια ώρα αρχύτερα.
Από την άλλη πλευρά, για ποιό λόγο θα πρέπει η ήδη ταλαιπωρημένη και εξαντλημένη κοινωνία να αντιμετωπίσει το κλείσιμο των δήμων, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει πρακτικά;
Το βέβαιο είναι ότι άλλοι τρόποι αντίδρασης και αντίστασης θα πρέπει να αναζητηθούν. Τέτοιοι που πραγματικά να “πονέσουν” ένα κρατικό μηχανισμό που επί τρία χρόνια, το μόνο που κάνει, με τις οδηγίες των τριών διαδοχικών κυβερνήσεων και των δανειστών, είναι να επιβάλει οριζόντιους φόρους, χαράτσια και οριζόντιες περικοπές. Ας το ξανασκεφτούμε λοιπόν ως τοπική κοινωνία και ας αποφασίσουμε κάτι πραγματικά ουσιαστικό, Κάτι που πραγματικά θα τους πονέσει. Η δική μας αυτοκαταστροφή, δεν μπορεί να είναι η δική τους τιμωρία.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι τα επικριτικά δημοσιεύματα και τα πρωτοσέλιδα εκείνα που υποδαυλίζουν τον κοινωνικό διχασμό. Ο κοινωνικός αυτοματισμός προφανώς ενεργοποιείται από το “προνόμιο” μιας κατηγορίας εργαζομένων, εν προκειμένω των δημοτικών υπαλλήλων, να προχωρούν σε καταλήψεις, σε στάσεις εργασίας, σε κλείσιμο των δήμων, σε σφράγισμα γραφείων και υπηρεσιών, άλλοτε με τη σύμφωνη γνώμη και άλλοτε με την ανοχή των δημοτικών αρχών, να προκαλούν συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων για να αποκτήσουν ισχυρά ερείσματα και συμμαχίες στα καθόλα δίκαια αιτήματά τους. Το “προνόμιο” αυτό δεν τον έχουν δυστυχώς οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, που από την αρχή της κρίσης άρχισαν να πληρώνουν το τίμημά της. Το διόλου ευκαταφρόνητο “μερίδιό” της σε αυτά τα ποσοστά της δυστυχίας, ατομικής, οικογενειακής, συλλογικής, έχει και η τοπική κοινωνία.
Για εκείνους, κανένας δεν συνεδρίασε, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, κανένας δήμος δεν έκλεισε, καμία συμπαράσταση δε βρήκαν... Είναι, συνεπώς, λογικό, πολλοί να στρέφονται κατά των “βολεμένων” του δημοσίου ή ευρύτερου δημοσίου τομέα, υιοθετώντας στερεότυπα που και με τη δική τους ευθύνη (των εργαζομένων του δημοσίου τομέα) δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και κανένας δεν θεώρησε σκόπιμο να τα ανατρέψει, να τα αλλάξει. Σήμερα, στους καιρούς της κρίσης, αυτά τα στερεότυπα τροφοδοτούν τον κοινωνικό διχασμό.
Σα μη μας διαφεύγει ότι, μοιραία, σε μια κοινωνία με τέτοια χαρακτηριστικά, ο διχασμός ελλοχεύει ως “συστατικό” στοιχείο της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής αποδόμησης. Γι αυτό χρειάζεται σύνεση, αυτοσυγκράτηση, αλληλοσεβασμός και αλληλεγγύη. Και στοχευμένοι τρόποι αντίδρασης, που δεν θα είναι απλά για το θεαθήναι, αλλά θα φέρουν ένα πραγματικό αποτέλεσμα.
Ας το ξανασκεφτούμε...

Για την ανατροπή των αρνητικών στερεοτύπων

Στην ανατροπή των αρνητικών και εν τέλει ρατσιστικών στερεοτύπων που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική κοινωνία, παράλληλα με την ανάγκη να γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό το κοινωνικό έργο που παράγουν οι δήμοι, οι εργαζόμενοι του Δήμου Ρόδου που στελεχώνουν τις κοινωνικές δομές του, ξεκίνησαν χθες μια ενημερωτική καμπάνια, με φυλλάδια και spot.

Με στόχο να αντιληφθεί η κοινωνία τι κινδυνεύει να χαθεί, στην πιο δύσκολη ώρα, την ώρα της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που τέτοιες δομές είναι πιο απαραίτητες από κάθε άλλη φορά, αφού λειτουργούν ως δίχτυ ασφαλείας για τα στρώματα που πλήττονται περισσότερο.
Αξιέπαινη προσπάθεια, που ίσως θα έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα. Και τώρα όμως, δεν είναι αργά.

Ρένα Παυλάκη - Διακίδη για την εφημερίδα ΠΡΟΟΔΟΣ

[Πηγή]