Ηρώ (η): Νεαρή ιέρεια στο ναό της Αφροδίτης στη Σηστό, πόλη της Θρακικής ακτής του Ελλήσποντου, απέναντι από την Άβυδο. Ο μύθος λέει πως από μικρό κορίτσι οι γονείς της την αφιέρωσαν στη λατρεία της Θεάς και την καταδίκασαν σε αιώνια παρθενία....
Ώσπου σε κάποια γιορτή του Άδωνη και της Αφροδίτης, ανάμεσα στο πλήθος των προσκυνητών ήταν ο Λέανδρος, ένας νεαρός από την Άβυδο, που μόλις την είδε, την ερωτεύτηκε τρελά.
Το βράδυ, όταν οι άλλοι προσκυνητές έφυγαν, ο Λέανδρος πήγε στα διαμερίσματα της Ηρώς και ικετεύοντάς την, την έπεισε να δεχτεί τον ερωτά του. Η νέα υπέκυψε και ο Λέανδρος φεύγοντας τα ξημερώματα της υποσχέθηκε ότι θα έρθει και το άλλο βράδυ κολυμπώντας.
Η Ηρώ, κάθε βράδυ, άναβε ένα λυχνάρι ψηλά στην ακτή για να το βλέπει ο Λέανδρος. Έτσι, κάθε βράδυ, όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι ο ερωτευμένος Λέανδρος έκανε το ταξίδι αυτό κολυμπώντας από την απέναντι ακτή. Όμως έφτασε ο χειμώνας με τα πρώτα κρύα και το νυχτερινό κολύμπι ήταν επικίνδυνο. Οι δύο εραστές, με κλάματα, υποσχέθηκαν να περιμένουν ως την επόμενη άνοιξη.
Αλλά το άλλο βράδυ η Ηρώ είτε από συνήθεια ή γιατί το ξέχασε, ξανάναψε το λυχνάρι και βλέποντάς το ο Λέανδρος πίστεψε ότι η αγαπημένη του τον καλούσε.
Αποφάσισε να πάει, παλεύοντας ώρες με τα μανιασμένα κύματα, ενώ στο μεταξύ ο δυνατός αέρας έσβησε το λυχνάρι. Την αυγή, όταν η Ηρώ ονειροπολώντας τον ερωτά της βγήκε για περίπατο στην παραλία, βρήκε το πτώμα του.
Μη μπορώντας να αντέξει στη θλίψη της έπεσε και αυτή στη θάλασσα και πνίγηκε. Οι κάτοικοι της Σηστού έθαψαν με θρήνους τους δύο εραστές στον ίδιο τάφο.
Ο μύθος αυτός είναι από τους πιο τρυφερούς κι ευαίσθητους της αρχαιότητας και ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ την ΠΟΙΗΣΗ, που μ’ αυτήν τύλιγαν, πάντα, το νεανικό ΕΡΩΤΑ οι ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ…..
[Πηγή]
