Η Πρωθιέρεια του Θεού Απόλλωνα
Πυθία ονομαζόταν η εκάστοτε Πρωθιέρεια του Θεού Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών η οποία, ευρισκόμενη σε έκσταση, μετέφερε τη χρησμοδότηση του Θεού προς τον ενδιαφερόμενο με τρόπο συνήθως λακωνικό, δυσνόητο και αινιγματικό.Η λέξη «Πυθία» προέρχεται από το «Πύθων», το όνομα ενός ερπετού, φιδιού ή «δράκου» που σκότωσε κατά τη μυθολογία ο Απόλλωνας για να κυριεύσει το χώρο του μαντείου στους Δελφούς.
Μέχρι τότε το μαντείο ήταν το κέντρο της χθόνιας λατρείας της Γαίας. Το «πύθων» με τη σειρά του θεωρείται ότι προέρχεται από το από το Πυθώ, το οποίο ήταν το αρχικό όνομα των Δελφών, από το ρήμα «πύθειν-πείθομαι» (= φθείρω, αλλοιώνω, αποσυνθέτω ή από το πυνθάνομαι= μανθάνω, πληροφορούμαι, εξετάζω, ερευνώ).
Πριν από κάθε χρησμοδότηση η Πυθία πλενόταν, έπινε νερό από την Κασταλία πηγή, μασούσε.... φύλλα δάφνης και ανέβαινε σ' έναν τρίποδα. Από τη βάση του τρίποδα έβγαιναν αναθυμιάσεις που παράγονταν με την καύση διαφόρων ψυχοτρόπων βοτάνων, εμπλουτισμένων με υψηλές ποσότητες μεθανίου.
Η Πυθία ερχόταν σε έκσταση και έβγαζε ασυνάρτητες κραυγές και λόγους. Οι ιερείς του μαντείου μετέτρεπαν τα άναρθρα αυτά λόγια σε έμμετρους χρησμούς, με διφορούμενη σημασία.
Ο χρησμός π.χ. για τα ξύλινα τείχη, που θα έσωζαν την Αθήνα από τον Ξέρξη, από άλλους ερμηνεύτηκε ως καταφυγή στην Ακρόπολη και από άλλους ως ναυμαχία, επειδή τα καράβια ήταν ξύλινα.
Συνήθως η Πυθία εκλεγόταν από τις ευγενικής καταγωγής παρθένες των Δελφών. Αργότερα όμως αποφασίστηκε να είναι ηλικίας πάνω από 50 χρόνων. Στα παλαιότερα χρόνια η Πυθία έδινε μόνο ένα χρησμό, κάθε Φεβρουάριο.Πρώτη Πυθία του Μαντείου των Δελφών κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν η Φημονόη.
Η τοποθεσία του Μαντείου των Δελφών ίσως επιλέχθηκε για το αεριογόνο ρήγμα του εδάφους που βρίσκεται εκεί.
Πάνω σε δύο διασταυρούμενα ρήγματα στεκόταν ο τρίποδας της Πυθίας, όπως και ολόκληρος ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς. Απόδειξη, η μετατόπιση των τοίχων του ναού κατά 0,50 μ., σύμφωνα με τον ομ. καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο, ο οποίος προέτρεψε τους μελετητές του μνημείου να ασχοληθούν με το θέμα.
Τι οδηγούσε σε έκσταση την Πυθία; Υπάρχει άραγε κάποιο κρυμμένο μυστικό στο Αβατο του Μαντείου των Δελφών; Τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας Ελλήνων και Ιταλών επιστημόνων στο σημείο όπου εκτιμάται ότι καθόταν η Πυθία ανατρέπουν την εικόνα που έχουμε μέχρι σήμερα (η Πυθία καθισμένη στον ιερό τρίποδα να μασάει φύλλα δάφνης αναπνέοντας αναθυμιάσεις από την καύση ψυχοτρόπων βοτάνων).
Το παραλήρημα της ιέρειας ισχυρίζονται πως οφειλόταν κυρίως στην εισπνοή αερίων που διέφευγαν από ρωγμή του εδάφους στον περίκλειστο χώρο του Αδύτου, λένε τώρα οι επιστήμονες. Μεθάνιο, αιθένιο και διοξείδιο του άνθρακα οδηγούν σε μείωση του οξυγόνου, με αποτέλεσμα την πρόκληση μιας ελαφράς υπνωτικής κατάστασης, που μετεξελίσσεται σε έκσταση.Παρόλες όμως τις έρευνες και τις προσπάθειες εκλογίκευσης των υπερφυσικών φαινομένων, το μυστήριο του "παραληρήματος" της Πυθίας εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα...
Ο θρύλος λέει ότι οι Δελφοί ήταν το σημείο που συναντήθηκαν οι δύο αετοί, όταν ο Δίας τους έστειλε να πετάξουν από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Σ'αυτό το σημείο ο Δίας έριξε τον ιερό βράχο και οι Δελφοί έγιναν γνωστοί στα πέρατα του τότε κόσμου ως ο ομφαλός της Γης, το κέντρο του κόσμου.
Οι Δελφοί, μια από τις σημαντικότερες πόλεις του κόσμου, ήταν γνωστή όχι μόνο για το Μαντείο, αλλά και για τα ισχυρά τελουριακά ρεύματα που την διαρρέουν. "Κέντρο του Κόσμου", "Ομφαλός της Γης" και άλλα πολλά, είναι τα ονόματα που δώσανε στο Μαντείο.
Εκείνα τα χρόνια ο τόπος λεγόταν "Πυθώ". Μέσα στα σπήλαια, κάτω από το έδαφος που βρίσκεται μέχρι σήμερα το Μαντείο, φώλιαζε ο φύλακας του ιερού χώρου, ο τρομερός δράκοντας Πύθων και η σύντροφός του Δελφύνη.Αρχικά η Γαία, η μητέρα θεών και ανθρώπων, παραχώρησε το Μαντείο στην κόρη της Θέμιδα, θεά της Δικαιοσύνης για να μην διαπράττει ποτέ αδικία κατά την εκδίκαση των διαφόρων υποθέσεων.
Τότε οι χρησμοί δινόντουσαν στους ανθρώπους άμεσα "δι' εγκοιμήσεως", μετά από μια σύντομη μύηση που τους δινόταν. Συνεργούσαν οι Αγαθοί Δαίμονες της Χρυσής Εποχής του Κρόνου, που έχουν κατέβει από το Φεγγάρι για να αναλάβουν τα μαντεία και τις μυητικές τελετές κι ενεργούν παντού σαν τιμωροί, φύλακες και σωτήρες. Αμοιβή τους ήταν τότε δύο μελόπιτες!
Ο Απόλλων, κατέλαβε τον χώρο και το Μαντείο, όταν τόξευσε και σκότωσε τον Δράκοντα Πύθωνα και την σύντροφό του Δελφύνη. Θεωρείται ο αιώνιος αγώνας του Καλού εναντίον του Κακού, του Φωτός εναντίον του Σκότους. Στο σημείο που έγινε η σφαγή του Πύθωνα, τοποθετήθηκε ο ομφαλός βράχο.
Ο Απόλλωνας Θεός της χάρης, της μουσικής, του φωτός και της καλλιτεχνίας με την σφαγή του Πύθωνα έδωσε στους Έλληνες τον θρίαμβο της κατατρόπωσης του πωτόγωνου ενστίκτου, δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση στην άνθηση και στην πραγματοποίηση καλλιτεχνιμάτων σε όλους τους τομείς της μουσικής, γλυπτικής, συγγραφής και του τραγουδιού.
Πύθια:Τα Πύθια μία από τις τέσσερις αγωνιστικές γιορτές της Αρχαίας Ελλάδας (προς τιμήν του Απόλλωνος) γιορτάζονταν από την 7η ως την 11η του μηνός Ηρακλείου στο ιερό που λεγόταν «Πυθώς», στους Δελφούς ανά πενταετία.
Η εκτέλεση των Πυθικών αγώνων άρχιζε και έληγε με διάφορες ιεροπραξίες. Αυτή της ενάρξεως ήταν επιβλητική και περιελάμβανε επίσημη πομπή που αποτελείτο από την Αμφικτυονία με τις ιερές θεωρίες της, από αντιπροσώπους των διαφόρων πόλεων και θρησκευτές και τέλος, από τα σφάγια που οδηγούντο για τη μεγάλη θυσία. Η πομπή μετέβαινε σε παράταξη, μέσω της Ιεράς Οδού, στον ναό του Απόλλωνος, στο βωμό του οποίου αναπέμπονταν δεήσεις και προσφέρονταν θυσίες.
Το πρόγραμμα των Πυθίων, περιελάμβανε μουσικό αγώνα κιθαρωδίας, ο οποίος ήταν επικολυρική ραψωδία που συνοδευόταν με κιθάρα. Το θέμα του ήταν η νίκη του Απόλλωνος κατά του Πύθωνος και ο υψίφωνος κιθαρωδός ήταν ντυμένος με μεγαλοπρέπεια. Ο μουσικός αγών περιελάμβανε ακόμη τον «αυλητικό», μουσική σύνθεση που εκτελείτο μόνο από αυλητή και την «αυλωδία», άσμα με τη συνοδεία αυλού.
Στην αυλωδία, μετείχαν ο τραγουδιστής (αυλωδός) και ο αυλητής, ενώ το θέμα ήταν πάλι η εξύμνηση της πάλης του Απόλλωνος με τον Πύθωνα. Η μουσική του ήταν περιγραφική και μιμητική, ενώ διαιρείτο σε πέντε μέρη. Το πρώτο μέρος λεγόταν «πείρα» και περιέγραφε την προετοιμασία του Θεού προς πάλη. Το δεύτερο λεγόταν «κατακελευσμός» και περιέγραφε την πρόκληση του Θεού προς τον Πύθωνα. Το τρίτο μέρος λεγόταν «ιαμβικό» και περιέγραφε τον αγώνα και την αγωνία του Πύθωνος. Το τέταρτο λεγόταν «σπονδείον» και εξυμνούσε τη νίκη του Απόλλωνος. Το πέμπτο λεγόταν «καταχόρευσις» και ήταν ο νικητήριος παιάν, το θριαμβευτικό άσμα του Θεού Επίσης τα Πύθια περιελάμβαναν ποιητικούς, δραματικούς, γυμνικούς και ιππικούς αγώνες.
Το πρόγραμμα των Πυθικών αγώνων διεξαγόταν ως εξής : την πρώτη μέρα ο μουσικός αγών, την δεύτερη, τρίτη και τέταρτη οι γυμνικοί και την Πέμπτη οι ιππικοί αγώνες. Όλοι οι γυμνικοί αγώνες διεξάγονταν στο στάδιο και προ της ενάρξεως των αγώνων, οι αθλητές πρόσφεραν θυσία στον ήρωα Εύδρομο, στο Ιερό κοντά στο στάδιο.
Το έπαθλο των αγώνων ήταν στεφάνι από κλάδο δάφνης, τον οποίο έκοβε από την Ιερά Δάφνη της κοιλάδος των Τεμπών «αμφιθαλής παίς».Ο Πυθιονίκης είχε το δικαίωμα να εγείρει στους Δελφούς το άγαλμά του, σε ανάμνηση του θριάμβου του.
Η επιστροφή του Απόλλωνος
Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας ο εξής:
(ο τελευταίος, αληθινός και όχι χαλκευμένος)
"ΕΣΤ' ΗΜΑΡ ΟΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ' ΑΕΙ ΕΣΕΤΑΙ"
Αναρτήθηκε από ΧΑΡΑΣΧΟΛΙΟ Ε-ΡΟΔΙΟΥ: Αγαπητοί μου αναγνώστες, το http://hellenicfalanx.blogspot.com/, είναι άλλο ένα Ροδίτικο, Μαχητικό, Ελληνικό blog, και ανοίκει στην καλή φίλη Χαρά.
ΕΠΙΣΚΕΥΘΗΤΕ ΤΟ
πηγη
