Αμαρτήματα… να σου πω εγώ. Πιο κοντινά μας. Μέσα στην καθημερινότητά μας. Αμαρτήματα που… περιέργως ταλάνιζαν το ίδιο, την καθημερινότητα και των παλιών.
Για λόγους αμεσότητας θα αναφέρω τους… «αμαρτωλούς» και όχι το «αμάρτημα».
Για σήμερα:
1) Ο κόλακας, το.. ερπετό.
Δεν υπάρχει χειρότερο αμάρτημα και πιο ευτελισμένο ΕΙΔΟΣ ανθρώπου από το γένος των Κολάκων, φάρα τόσο βρωμερή, σύμφωνα με τον ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ. («Γένος ουδέν εξωλέστερον των κολάκων… μιαρόν το φύλον»).
Μέχρι εδώ… καλά. Να δούμε όμως και την… γλωσσική ΔΙΑΠΛΟΚΗ του πράγματος. Θα τα πω όσο πιο ΑΠΛΑ γίνεται, σε μορφή… σχεδόν αφήγησης, παρότι… «τεχνοκρατικό» το θέμα.
Όντως διαπιστώθηκε ότι με το πέρασμα των χρόνων, η λέξη «κόλακας», άδειασε από το νόημά της.
Όσο κι αν μια κολλημένη Γλωσσική ΠΑΙΔΕΙΑ (που μπέρδευε την ΣΧΟΛΙΚΗ αίθουσα με το ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ) στο παρελθόν προσπάθησε να την «κρατήσει» αναλλοίωτη, και να την ΕΠΙΒΑΛΕΙ… ΩΣ… ΑΚΡΙΒΩΣ έχει, μέσα στην «ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ», με Ετυμολογία, ορισμούς και κλίσεις, κανόνες και εξαιρέσεις… κλπ.
Η… γνωστή «διδασκαλία»(!!!) του… ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ της Ελληνικής γλώσσας(!). Και πώς εννοούσαν «διδάσκω το μεγαλείο της αρχαίας Ελληνικής»;;;
Θυμάστε… «κόλαξ» = Όνομα τριτόκλιτο, συμφωνόληκτο, αφωνόληκτο, ειδικώς ουρανικόληκτο, περιττοσύλλαβο, μονόθεμο, (κρυφο) καταληκτικό (καθότι ξ = κς) , διγενές μονοκατάληκτο, κλινόμενον ως εξής: ο κόλαξ, του κόλακος, τω κόλακι…!
Θυμάστε τί…. ΝΟΜΙΖΑΝ ότι μας… μαθαίνουν;;
Τί συνέβη λοιπόν; Χάσαμε τον… κόλακα; Όχι βέβαια, προς θεού…!
Η λέξη άδειασε, όπως είπαμε, αλλά ο «κόλακας»… έμεινε.
Kαι όχι μόνο έμεινε, αλλά και αβγάτισε (ή… αυγάτισε, για να μην πουν κάποιοι ότι αδειάζουμε και τα… «ωά», «καταργώντας» το… «φυσει και θέσει» μακρόχρονον «ω»).
Πώς όμως έγινε αυτό το θαύμα; (ή το «θάμα», για να μην πουν, αυτή την φορά… κάποιοι άλλοι, ότι αποκλίνουμε από το «λαϊκό γλωσσικό αισθητήριο»).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τί κακό είναι αυτό μ’ εμάς; Δεν μας βρίσκεις πουθενά…!
Την απάντηση μας την δίνει ο ΟΜΗΡΟΣ. Και τί μας λέει, δηλαδή ο ερίφης:
«Οι… λέξεις είναι υποχρεωμένες να τρέχουν… ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ(!!!) με την ζωή». Ή αλλιώς «οι λέξεις είναι το γλωσσικό ταυτόσημο της ζωής».
Σημείωση: Στον Όμηρο δεν υπάρχουν «καθηλωμένοι = ληγμένοι» Τύποι. Η κάθε λέξη και η ΜΟΡΦΗ που θα έχει, θεωρείται και λειτουργεί ως αυτόνομη ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ(!) οντότητα και όχι ως ΤΥΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟ «προϊόν» ΚΑΝΟΝΩΝ. («Όμηρος: Ανυπάκουος και αθυρόστομος»).
Έτσι οι «Λέξεις» (ΑΥΤΟΥΣΙΕΣ ή ΣΥΝΩΝΥΜΙΚΕΣ…!) και κατ’ επέκταση η ΓΛΩΣΣΑ, διασφαλίζουν την εθνική τους ΥΠΑΡΞΗ, ΣΥΝΟΧΗ και ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Όπως λέμε ότι «χωρίς τους ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ τους, θα είχαν ξεχαστεί και οι… ΠΡΟΓΟΝΟΙ, Ό,ΤΙ και ΟΠΟΙΟΙ κι αν ήταν…»
Αυτά μας λέει ο Όμηρος, ο εγγονός του ΟΜΥΡΗΤΟΥ…!
Πώς το λέει, αιώνες- αιώνες αργότερα (ΚΑΙ) ο ΚΟΡΑΗΣ:
«Γιατί, διά της βίας, ντε και καλά, «κωλύω» και όχι… το συνωνυμικό «εμποδίζω, αφού αυτό μας εκφράζει πλέον»;;;;. Δικό μας και το ένα… Δικό μας και το άλλο.
ΈΤΣΙ ο λαός, ακολουθώντας τον ΔΑΣΚΑΛΟ του Όμηρο, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ δικαιωματικά να ΕΝΝΟΕΙ(!!!) αυτά που… «λέει»(η ουσία της… γλώσσας), μετουσίωσε τον «κόλακα» (από ό,τι μπόρεσα και βρήκα) σε :
σκουλήκι / παρακοιμώμενο / γλειφτράκι / σφουγγοκωλάριο / δουλοπρεπή / δουλικό / χαμερπή / γραικύλο / ασπόνδυλο / ερπετό / αυλικό / αυλοκόλακα / κομματικό / ημέτερο / κομματόσκυλο / παρατρεχάμενο / μαλαγάνα / τσανακογλύφτη / κωλογλείφτη / λιβανιστήρι / τσάτσο / γαλίφη… κλπ.
Πώς ΘΑ(!) το έλεγε σήμερα ο Κοραής: Γιατί «κόλακας» και όχι «παρατρεχάμενος», «γλειφτράκι», «ασπόνδυλο» κλπ κλπ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συγχέουμε την «κολακεία» με την «φιλοφρόνηση»,
ή τα λεγόμενα ακόμη «κατά συνθήκην ψεύδη», ΟΥΤΕ καν με ΟΜΟΘΕΜΕΣ(!) εκφράσεις, όπως λ.χ «αυτό το ντύσιμο σε κολακεύει».
Κι εδώ είναι το (πραγματικό) ΜΕΓΑΛΕΙΟ και η ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΥΝΑΜΗ της «ελεύθερης» γλώσσας:
Προστατεύει και ΔΕΝ… καταργεί (Η γνωστή καραμέλα της αρχαιόπληκτης γλωσσικής διδασκαλίας).
Χρυσόστομος Τσιρίδης
[Πηγή]
Οι απόψεις του ιστολογίου μας δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο των άρθρων που δημοσιεύουμε