Τα… πρόσωπα της αμαρτίας.
Αγνόησες ή Σήκωσες κεφάλι στους θεούς;
Λ.χ. Έσφαξες… απρόδοντο γουρουνάκι, έκαψες μόνο, τάχα μου τάχα μου, μερικές τρίχες του και κράτησες όλα τα… φιλετάκια για σένα… Την έβαψες.
Σημείωση: ΚΑΙ το «χιούμορ» είναι Ομηρικής… κατασκευής και προελεύσεως.
Η «άγονη» (χωρίς… τσίκνα) γραμμή, από τον ΟΛΥΜΠΟ μέχρι το νησί της ΚΑΛΥΨΩΣ (Ωγυγία), προβληματίζει έντονα τον ΕΡΜΗ. (Βέβαια ο Όμηρος υπονοεί και πολλά άλλα, που ίσως έχουν σχέση με… ΜΕΣΟΓΕΙΟ κλπ. Στα υπόψη όμως αυτά)
Ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ έγραψε ωραία «κομμάτια» για τον υψηλό… ΦΠΑ που απαιτούσαν οι θεοί από τις Θυσίες…! Αλλά και ο Ευριπίδης, αν δεν κάνω λάθος. Μήπως και ο Πλούταρχος;
Τον 5ο π.Χ αιώνα η αμαρτία, οριοθετείται ως προγονική κληρονομιά, αλλά έχει και την έννοια της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ «ύβρεως» - αλαζονείας. Στην Τέχνη η αντίληψη αυτή έδωσε πολύ πολύ μεγάλα, ΚΟΡΥΦΑΙΑ πράγματα.
Την Ρωμαϊκή εποχή η αμαρτία πολιτικοποιείται. Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ αντίληψη ΕΞΟΥΣΙΑΣ θεοποιεί το πρόσωπο του ΗΓΕΤΗ. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις που τελειώνει η «αμαρτία» και αρχίζει η «υποταγή» των πληβείων, του όχλου.
Στο ξεκίνημα του Χριστιανισμού, γίνεται η πρώτη αναφορά στην πνευματικότητα της αμαρτίας, αλλά όχι μόνο…!
Η απλή φαινομενικά΄(!) φράση του Χριστού: «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ» ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Τί εννοώ:
(Προσωπική ερμηνεία, μην την…. χρεώσουμε σε κάποιον άλλον ερίφη).
Ο Χριστός είχε την (ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ) γενναιότητα να πει ότι η αμαρτία πριν και πέρα από την Θεϊκή Πίστη (τα του Θεού τω Θεώ) είναι και τρόπος ζωής (τα του Καίσαρος τω Καίσαρι).
Είναι κοινωνικό γεγονός. Και αποδεικνύεται στις σχέσεις μας με τον συνάνθρωπό μας («εις πλησίον.. άλλον», κατα την εκπληκτική αισθαντικότητα της Ομηρικής γλώσσας. / Η λέξη στον Όμηρο, είναι κυρίως επίθετο: Ο πλησίος, η πλησίη, το πλησίον).
Τον Μεσαίωνα: Η αμαρτία, ως… δεισιδαιμονία, θα γίνει ένα καταλυτικό φοβικό αγχωτικό γεγονός προς ποικίλη εκμετάλλευση από την ΤΟΤΕ «Εκκλησία»
Αργότερα η αμαρτία αποκτά μια… ταξική διαβάθμιση: Οι άθλιοι του Βίκτορα Ουγκώ, η καλύβα του μπάρμπα θωμά και ο Κάρολος Ντίκενς οριοθετούν την αμαρτία στην εποχή τους.
«Ανύπαρκτη»(!!!) στα σαλόνια των πλουσίων, η αμαρτία εννοιοδοτείται (όμως) ως αξιόποινη παραβατικότητα των εξαθλιωμένων μαζών στην ανάγκη τους για επιβίωση.
Κάτι το οποίο όμως λίγο μετά θα… εμπλέξει ΚΑΙ τον προσδιορισμό της αμαρτίας στα γρανάζια πολιτικο - ιδεολογικών αναζητήσεων και συστημάτων (Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση… κ.α που ακολούθησαν).
Στα νεότερα χρόνια η αμαρτία «προτείνεται» μέσα από την Τέχνη, την Παιδεία, την περιρρέουσα, ως ένα ενοχικό και… νομοθετικό γεγονός.
Παραμένοντας βέβαια πάντα, στον χώρο των Θρησκειών, πρωτίστως ως γεγονός Πίστης.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Να πω την… αμαρτία μου (!).
Προσπάθησα επιτροχάδην (πιο σύντομα δεν γινόταν) να δείξω (πόσο εύστοχα βέβαια δεν ξέρω) τις κατά καιρούς εννοιοδοτήσεις γύρω από την έννοια της αμαρτίας.
Αυτό που ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ στην καθημερινότητά μας εννοούμε και συνηθίζουμε να λέμε:Να έχει ο άνθρωπος τον φόβο του Θεού.
Ωστόσο, δες Υστερόγραφο:
Υ.Γ. Στον Όμηρο: «αμαρτάνω = αστοχώ, αποτυγχάνω, σφάλλω, αμελώ»
ΦΡΑΣΕΙΣ :
1) «ουχ ημάρτανε μύθων» = Ήταν πάντα εύστοχος, τα έλεγε όπως έπρεπε, πάντα μιλούσε σωστά, ήξερε να διαλέγει τις κατάλληλες λέξεις.
2) «ούτι φίλων ημάρτανε δώρων = Δεν αμελούσε ποτέ να κάνει δώρα στους φίλους του, Δεν ξεχνούσε τους φίλους του, την φιλία την τιμούσε.
3) Ιστορία μου, αμαρτία μου, ΛΑΘΟΣ μου (!!!) μεγάλο…! (Ομηρικώς… σωστότατος ο στιχουργός).
Και επί τη ευκαιρία: Ας μην ξεχνάμε φίλοι μου ότι οι λέξεις «αμαρτία, αμάρτησα, ήμαρτον = συγγνώμη…» έπαιξαν πολύ, με το ΑΡΧΙΚΟ τους νόημα, στην ΛΑΪΚΗ γλώσσα - κουλτούρα, ως στοιχείο… εξισορρόπησης.
Χρυσόστομος Τσιρίδης
[Πηγή]
Οι απόψεις του ιστολογίου μας δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο των άρθρων που δημοσιεύουμε