Πολωνία κατά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Συνέχισε ως ανταποκριτής πολεμικών συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, αλλά ήταν εκείνη η στιγμή που όρισε την καριέρα της. Ναι, ήταν γυναίκα, και ακόμη και όταν πλησίαζε την 11η δεκαετία της ζωής της, είχε πάντα έτοιμο το διαβατήριο δίπλα στο κρεβάτι της σε περίπτωση που κληθεί στο καθήκον.
Η Clare Hollingworth γεννήθηκε στο Λέστερ της Αγγλίας, στις 10 Οκτωβρίου 1911 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας σε ένα αγρόκτημα. «Θυμάμαι τα γερμανικά βομβαρδιστικά να πετούν πάνω από το αγρόκτημα για να βομβαρδίσουν το Loughborough».
Από μικρή είχε το γράψιμο στην καρδιά της προς μεγάλη απογοήτευση της μητέρας της. Μετά το σχολείο φοίτησε στο κολέγιο στο Λέστερ, που ενστάλαξε μέσα της ένα δια βίου μίσος για τις δουλειές του σπιτιού.
Για αυτήν ήταν πιο ενδιαφέρουσες οι περιηγήσεις με τον πατέρα της σε εμπόλεμες περιοχές όπως το Naseby, Poitiers και Agincourt. Εργάστηκε ως γραμματέας της Ένωσης των Εθνών πριν ξεκινήσει να σπουδάζει Σλαβικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και το Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ.
Το 1936 παντρεύτηκε το συνάδελφό της στην Ένωση των Εθνών Vandeleur Robinson, αλλά σύντομα βρέθηκε στη Βαρσοβία, βοηθώντας πρόσφυγες που είχαν καταφύγει από την Τσεχία που είχε καταληφθεί από τους Ναζί το 1938.
Έγραφε περιστασιακά στον New Statesman και τον Αύγουστο του 1939, κλήθηκε στην εφημερίδα Daily Telegraph από τον εκδότη της Arthur Wilson, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από την εμπειρία της στην Πολωνία.
Εκείνη την περίοδο αυξημένης έντασης, τα σύνορα μεταξύ Πολωνίας και Γερμανίας σφραγίστηκαν. Η ίδια όμως κατάφερε να δανειστεί ένα διπλωματικό όχημα από τον Βρετανό πρόξενο στο Κατοβίτσε και να οδηγήσει μέσα από τη ζώνη αποκλεισμού προς τη Γερμανία.
Επιστρέφοντας πίσω στην Πολωνία, πέρασε οδηγώντας από μια κοιλάδα, όπου είχαν στηθεί τεράστιες οθόνες από λινάτσα για την προβολή ταινίας. Καθώς ο άνεμος φύσηξε μία από τις οθόνες, αποκάλυψε από πίσω της χιλιάδες στρατιώτες, μαζί με άρματα μάχης και πυροβολικό, όλα με θέα τα σύνορα της Πολωνίας.
Το άρθρο της δημοσιεύθηκε στην πρώτη σελίδα της Daily Telegraph στις 29 Αυγούστου, 1939. Λιγότερο από μία εβδομάδα αφότου έγινε δημοσιογράφος πλήρους απασχόλησης, κατάφερε να αποκαλύψει μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες του 20ου αιώνα.
Τρεις ημέρες αργότερα, τα γερμανικά τανκς εισέβαλαν στην Πολωνία, ενώ ο γραμματέας της βρετανικής πρεσβείας στη Βαρσοβία, σε επικοινωνία που είχε μαζί της, ακόμα επέμενε πως οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Βρετανίας και της Γερμανίας εξακολουθούν να συνεχίζονται. «Έτσι κι εγώ κρέμασα το ακουστικό έξω από το παράθυρο για να ακούσει την επίθεση των Γερμανών» θα θυμηθεί αργότερα.
Εργάστηκε μόνη της συχνά πίσω από τις εχθρικές γραμμές, έχοντας τίποτα περισσότερο από μια οδοντόβουρτσα και μια γραφομηχανή, βλέποντας την κατάρρευση της Πολωνίας πριν μεταβεί στο Βουκουρέστι, όπου συνειδητοποίησε ότι ο γάμος της είχε τελειώσει.
Εργάστηκε ως ανταποκριτής πολέμου στην Τουρκία, στην Ελλάδα και το Κάιρο. Όταν ο στρατηγός Montgomery, ο οποίος δε μπορούσε να χωνέψει την ιδέα μιας γυναίκας ανταποκρίτριας στο μέτωπο, κατέλαβε την Τρίπολη το 1943, ο ίδιος την διέταξε να επιστρέψει στο Κάιρο. Εκείνη προτίμησε να ενταχθεί στις δυνάμεις του Αϊζενχάουερ στο Αλγέρι.
Η ίδια ήταν εξαιρετικά σκληρή. Έμαθε να πετάει και πραγματοποίησε μια σειρά από άλματα με αλεξίπτωτο. Προς το τέλος του πολέμου, έκανε ανταποκρίσεις από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και την Περσία, όπου πήρε συνέντευξη από τον νεαρό Σάχη.
Μετά τον πόλεμο, η Hollingworth, που τώρα εργαζόταν για τον Observer και τον Economist, παντρεύτηκε τον Geoffrey Hoare, ανταποκριτή των Times στη Μέση Ανατολή.
Το ζευγάρι ήταν μόλις 300 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο της Ιερουσαλήμ, όταν βομβαρδίστηκε το 1946, σκοτώνοντας 91 βρετανικά στρατεύματα.
Η επίθεση της γέννησε το μίσος για τον άνθρωπο πίσω από αυτήν, τον ηγέτη των Irgun Μεναχέμ Μπέγκιν, ο οποίος τελικά έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ και κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. «Εγώ δεν ανταλλάξω χειραψία με χέρι με τόσο αίμα πάνω του» έλεγε.
Το 1963 η Hollingworth δούλευε για τον Guardian στη Βηρυτό, όταν εξαφανίστηκε ο ανταποκριτής του Observer Κιμ Φίλμπι. Ήταν πεπεισμένη ότι ήταν το τρίτο πρόσωπο σε ένα βρετανικό δίκτυο κατασκοπείας στο οποίο συμμετείχαν ο Guy Burgess και ο Donald Maclean. Μετά από έρευνα ανακάλυψε ότι Φίλμπι είχε αναχωρήσει με σοβιετικό πλοίο για την Οδησσό και είχε γράψει για αυτό στον Guardian.
Ο συντάκτης όμως της εφημερίδας Alastair Hetherington το απέκρυψε φοβούμενος κατηγορίες για συκοφαντική δυσφήμιση. Τρεις μήνες αργότερα, ο Guardian δημοσίευσε την ιστορία κρυμμένη σε εσωτερική σελίδα. Την επόμενη μέρα η εφημερίδα Daily Express την έκανε πρωτοσέλιδο, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να παραδεχτεί ότι ο Φίλμπι είχε πράγματι αυτομολήσει στη Σοβιετική Ένωση.
Η Hollingworth δούλεψε ως ανταποκρίτρια στην Αλγερινή κρίση και στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ήταν από τους πρώτους δημοσιογράφους που προέβλεψαν ότι η αμερικανική στρατιωτική ισχύ δε θα επικρατήσει και ότι το αδιέξοδο ήταν αναπόφευκτο.
Έκανε ιδιαίτερη προσπάθεια να έχει άμεση επαφή με του Βιετναμέζους πολίτες, ανεπηρέαστη από το κοινό των ΗΠΑ, για να αποτυπώσει με ακρίβεια τις απόψεις εκείνων που υπέφεραν περισσότερο.
Όταν ο Hoare πέθανε το 1966, η Hollingworth, που είχε γίνει στο μεταξύ η πρώτη ανταποκρίτρια της Telegraph το 1973 στο Πεκίνο, αποσύρθηκε στο Χονγκ Κονγκ το 1981. Έζησε τα τελευταία της χρόνια στην πρώην αποικία και σύχναζε καθημερινά στο Club των Ξένων Ανταποκριτών, όπου λατρεύτηκε από τους συναδέλφους της.
Παρά το γεγονός ότι έχασε την όρασή της αργότερα στη ζωή, η Clare Hollingworth, μια πραγματική δημοσιογράφος, διατήρησε οξύ το ενδιαφέρον της για παγκόσμιες υποθέσεις μέχρι το τέλος.
Η ίδια, όταν την ρωτούσαν που θα ήθελε να πάει αν το τηλέφωνο χτυπήσει, απαντούσε: «Θα ήθελα να κοιτάξετε στις εφημερίδες. Πού είναι το πιο επικίνδυνο μέρος για να πάμε; Επειδή πάντα προσφέρει μια καλή ιστορία».
[Πηγή]: BBC
infiltr8or
Φωτοεπιλογη: Ε-ΡΟΔΙΟΣ
Το είδαμε εδώ
Οι απόψεις του ιστολογίου μας δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο των άρθρων που δημοσιεύουμε
