Έτσι γινόταν πάντα «από τότε που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στην γη» (όπως, αν θυμάστε, αρχίζαμε τις… παλιομοδίτικες εκθέσεις, όποιο κι αν ήταν το θέμα).
Σε ποια ηλικία πραγματοποιήθηκαν τα μεγαλύτερα έργα στην Επιστήμη και Τέχνη.
«Ηλικία και πνευματικές λειτουργίες» (οι δημιουργικότερες ηλικίες… μεσοσταθμικά εννοείται).
Μεταξύ:
— 26 και 30, για τους Χημικούς.
— 30 και 34, για τους Μαθηματικούς
— 30 και 39, για την… γεννητική και την ψυχολογία (αυτή είναι η ακριβής διατύπωση)
— Για τους Μουσικούς οι δημιουργικότερες ηλικίες:
— μεταξύ 30 και 34 για τις «Συμφωνίες» και 35- 39 για τις Όπερες.
— τα καλύτερα λογοτεχνικά (πεζά) έργα γράφτηκαν σε ηλικίες γύρω στα…. 45,
— Ενώ τα ωραιότερα ποιήματα μεταξύ 25 και 35 χρόνων.
Ωστόσο και σε ώριμες ή… ακόμη και σε… υπερώριμες ηλικίες μπορεί ο άνθρωπος… ή να δημιουργήσει μεγάλα έργα… ή ενίοτε να… «ξεχάσει» κι αυτά που έκανε. (Ου γαρ έρχεται μόνον).
(Πηγή: «Ο γιατρός της Οικογένειας» του Ν.ΖΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, στην ενότητα «ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ» «Ηλικία και πνευματικές λειτουργίες». Έκδοση 1967).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είναι εμφανές ότι παραλείπονται πολλοί άλλοι τομείς, όπως ο πολιτικοστρατιωτικός. Ο Δαντόν, ο Ροβεσπιέρος λ.χ ήταν 30άρηδες, όταν ηγήθηκαν της Γαλλικής Επανάστασης και πάντα και πρωτίστως βέβαια ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Στα 23 του χρόνια ξεκινούσε την Εκστρατεία του.
Αλλά και τα… γερόντια δεν είναι του… πεταμάτου. Ήδη ο ΟΜΗΡΟΣ πλάι στους… 20χρονους - 25χρονους… «πιτσιρικάδες» του Τρωικού (Αχιλλέα, Έκτορα, Οδυσσέα, Νεοπτόλεμο κλπ) βάζει τον Νέστορα, Λαέρτη, Πρίαμο, Φοίνικα…!
Αλλά και τους… γκριζαρισμένους… κοτσονάτους «ωμόγερους» (Διομήδη, Οδυσσέα επιστρέφοντα), που γέρασαν και… μυαλό δεν έβαλαν: «Α, πώς χτυπά καμιά φορά, τούτ’ η καρδιά κι αναφτερά, τώρα στα γεροντάματα…»
Λίγο στο πιο… σοβαρό:
Κάποια ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ πράγματα είχε υπόψη του ο ιδιοφυής Όμηρος, όταν απεφευγε τις ηλικίες αριθμητικά και… έβλεπε το «ενιαίο» του ανθρώπου, επιλέγοντας ΣΚΟΠΙΜΑ… ηλικιακούς χαρακτηρισμούς και όχι… «στεγνούς» αριθμούς. (Οι ηλικίες στον Όμηρο). Αυτά όμως σε κάποιο άλλο σημείωμα…!
(Μιλάμε πάντα για τον ΑΛΗΘΙΝΟ Όμηρο και όχι τον «σχολικό» Όμηρο).
Υ.Γ Σε επόμενο σημείωμα, θα αναφερθώ ξανά στο βιβλίο αυτό, για άλλους όμως λόγους, πιο… φιλολογικούς, μια και ο γιατρός - συγγραφέας του ήταν και άνθρωπος των «Γραμμάτων και της Τέχνης» και γνωστότατος αρθρογράφος σε μεγάλες εφημερίδες, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του «90. (Πέθανε το 1997).
Χρυσόστομος Τσιρίδης
[Πηγή]
Οι απόψεις του ιστολογίου μας δεν συμπίπτουν απαραίτητα με το περιεχόμενο των άρθρων που δημοσιεύουμε