Οι Νύμφες ήταν γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση, τριγύριζαν στα βουνά....
συνοδεύοντας την Άρτεμη και παίζοντας μαζί της. Ήταν όλες τους πανέμορφες, η Άρτεμη όμως ξεχώριζε με τη θωριά της ανάμεσά τους. Τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα στα λιβάδια και στις πλαγιές, συνήθως κοντά στις πηγές. Υμνούσαν με τις γλυκιές φωνές τους τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή.
Μαζί τους χόρευε και η Αφροδίτη, μαζί με τις Χάριτες, όπως λέει ο Όμηρος, στο βουνό Ίδα, στην Τροία. Άλλοτε το χορό τους τον οδηγεί ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας. Οι Νύμφες θεωρούνταν γενικά κάτι μεταξύ θεών και θνητών, και λατρεύονταν ως ξεχωριστές θεότητες. Δεν ήταν αθάνατες, ζούσαν όμως πάρα πολύ και τρέφονταν με αμβροσία.
Σύμφωνα με την παράδοση οι Πηνειάδες Νύμφες ήταν κόρες του ποτάμιου Θεού Πηνειού κι έδωσαν τα όνοματά τους στις Θεσσαλικές πόλεις.
Στα άνωθεν νομίσματα των πόλεων Λάρισας και Τρίκκης εικονίζονται οι ομώνυμες Νύμφες (Τρίκκη/α: Θεά της ιατρικής και της υγείας).
Ανάγλυφο με παράσταση, όπου απεικονίζεται ο Θεός της ιατρικής Ασκληπιός, η κόρη του Πηνειού και της Βουράς, Θεά της Υγείας Τρίκκη, καθώς και μια συμβολική μορφή ιππέως. Πρόκειται πιθανότατα για ομαδικό ανάθημα. (4ος αιώνας π.Χ.)
Άλλες Νύμφες του Πηνειού ήταν η Στίλβη και η Δάφνη.
Η Δάφνη αντιστάθηκε στον έρωτα του θεού Απόλλωνα και κυνηγημένη κατέφυγε στην κοιλάδα των Τεμπών όπου και μεταμορφώθηκε σε δέντρο όταν ο Απόλλωνας προσπάθησε να την αγκαλιάσει. Ο Απόλλων τότε, για να παρηγορηθεί, έκοψε ένα κλαδί από το δένδρο και στεφανώθηκε.
Έκτοτε η Δάφνη είναι το ιερό δέντρο του Απόλλωνα και η ιέρειά του Πυθία μασά φύλλα Δάφνης για να δώσει χρησμούς.
Η Στίλβη µε τον Απόλλωνα γέννησε τον Λάπηθα, τον Κένταυρο και τον Υψέα.
Οι Νύμφες ζουν μες στη φύση στα δέντρα (Αμαδρυάδες), στα βουνά και τις πηγές (Ορεστιάδες) και στους ποταμούς (Ναϊάδες)!
Λατρεύονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα και τιμές ως ξεχωριστές θεότητες. Θυσίαζαν σε αυτές στον ιερό ναό του Απόλλωνα και των Νυμφών Δωρικού ρυθμού που υπήρχε στην αρχαία Άτραξ.
Απόλλων και Δάφνη. Waterhouse, John William, 1908
[Πηγή]
Το είδαμε εδώ