ΜΕΡΟΣ Α'
μεγαλύτερους θησαυρούς της Ιστορίας.
Οι θησαυροί αυτοί καθόρισαν τελικά και την Ελληνική Ιστορία, γιατί αυτοί ήταν που «χρηματοδότησαν»τους ατελείωτους πολέμους μεταξύ των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αποτελούν ακόμα «σταθμό»και στην Ιστορία της οικονομίας… Η ύπαρξη και η κυκλοφορία τέτοιας ποσότητας χρήματος δημιούργησε για πρώτη φορά «πληθωριστικές τάσεις».
Η ιστορία του πληθωρισμού αρχίζει τη στιγμή που ο Αλέξανδρος ξεκίνησε να βγάζει το χρυσάφι του Δαρείου απο τις αποθήκες και να το μοιράζει στους Έλληνες!
Αυτά όμως με την ιστορία της Κιβωτού έχουν χαλαρή μόνο σχέση. Δείχνουν ότι τα πολύτιμα αντικείμενα ήταν τόσα πολλά που μαι «κιβωτός» θα μπορούσε να είχε χαθεί ανάμεσα τους. Ο θησαυρός του Δαρείου ήταν ουσιαστικά οι θησαυροί όλων των κρατών της Μεσοποταμίας συσσωρευμένοι από την αυγή της ιστορίας τους.
Το χρυσάφι 3.000 χρόνων! Απο τα χρόνια των Σουμερίων, και καθώς, ο ένας λαός κατακτούσε τον άλλο, και τα κράτη και οι αυτοκρατορίες της περιοχής διαδεχόταν το ένα το άλλο, το χρυσάφι και οι θησαυροί του καθενός άλλαζαν συχνά χέρια. Ο Δαρείος είχε θησαυρούς και λάφυρα που προερχόταν απο την Ελλάδα και απο τους διάφορους λαούς που αυτός και οι προκάτοχοι του είχαν κατακτήσει.
Αυτά όμως ήταν τα λιγότερα.
Υπήρχαν οι θησαυροί που είχε βρεί ο Κύρος, ο πρώτος βασιλιάς των Περσών απο τους Μήδους. Και οι θησαυροί που είχαν αρπάξει οι Μήδοι απο τους Βαβυλώνιους, όταν κατέστρεψαν την Βαβυλώνα. Και βέβαια οι Βαβυλώνιοι είχαν θησαυρούς και λάφυρα από τους λαούς που εκείνοι είχαν κατακτήσει, Ασσύριους και άλλους, ανάμεσα στους οποίους και οι Ιουδαίοι.
Την στιγμή λοιπόν που ο Αλέξανδρος και οι Έλληνες αντίκριζαν το χρυσάφι του Δαρείου, η ιστορία και η τύχη της χαμένης κιβωτού ενώθηκε με την Ελλάδα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ίσως εντάσσονται οι αναφορές του Ιώσηπου ότι οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ και ο μέγας αρχιερέας τους δέχτηκαν με τιμές τον Αλέξανδρο (Ιουδαϊκή αρχαιολογία ια΄ 325…) Πρόκειται για διήγηση που υπάρχει μόνο στον Ιώσηπο, άρα ανεπιβεβαίωτη, αλλά θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Πάντως στις διηγήσεις για τον Αλέξανδρο υπάρχει αναφορά σε ένα πολύτιμο κιβώτιο. Ο Πλούταρχος γράφει (Αλέξανδρος 26, 1) ότι έφεραν ένα πολύτιμο «κιβώτιο» στον Αλέξανδρο που βρέθηκε στις αποσκευές του Δαρείου. Όσοι το είδαν αναρωτήθηκαν τι άραγε θα ήταν άξιο να φυλαχτεί εκεί μέσα και ο Αλέξανδρος είπε ότι μόνο το βιβλίο της Ιλιάδας θα άξιζε τέτοια τιμή.
Να ήταν άραγε η κιβωτός της Διαθήκης ;
Γνωρίζουμε ότι όλα τα ιερά αντικείμενα των Ιουδαίων που άρπαξαν οι Βαβυλώνιοι κατακτητές απο την Ιερουσαλήμ έφτασαν στα χέρια των Περσών. Ο ίδιος ο βασιλιάς των Περσών Κύρος τα «κληρονόμησε» και έδωσε μέρος αυτών στους Ιουδαίους, όταν τους επέτρεψε να γυρίσουν στην Παλαιστίνη και να ξανακτίσουν την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της. Η κιβωτός, αν δεν είχε χαθεί, θα παρέμεινε στα χέρια του Κύρου ακ των Περσών.
Ο Κύρος δέν ήταν άσχετος με την Ιουδαϊκή θρησκεία. Αν και είχε την κιβωτό στα χέρια του και το ήξερε, είναι απόλυτα βέβαιο οτί θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έδινε στους Ιουδαίους.
Τους άφηνε να γυρίσουν στην Ιερουσαλήμ περισσότερο για να τους ξεφορτωθεί απο την πρωτεύουσα του οχι για να βρεί επιπλέον μπελάδες με μιά ακόμα εστία επανάστασης.
Αν οι Ιουδαίοι είχαν την κιβωτό το ιερότερο αντικείμενο τους, ίσως να έμπαιναν στον πειρασμό να επιδιώξουν και πάλι την ανεξαρτησία και την αυτονομία τους. Οσο όμως η Κιβωτός βρισκόταν στη διακριτική «φύλαξη» των Περσών οι Πέρσες βασιλιάδες θα είχαν την την Ιερουσαλήμ στο χέρι.
Έτσι η κιβωτός σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, παρέμεινε στα περσικά ανάκτορα, περιμένοντας τον Αλέξανδρο και τους Έλληνες. Απο τους Ασσύριους στους Βαβυλώνιους. Απο τους Βαβυλώνιους στους Μήδους.
Απο τους Μήδους στους Πέρσες…στον Αλέξανδρο, που έστειλε ότι μπορούσε απο τον θησαυρό εκείνο πίσω στην Έλλάδα. Ένα μέρος πήγε στα θρησκευτικά αναθήματα στους Δελφούς και άλλους ιερούς τόπους. Ένα άλλο μέρος, όσα μπορούσαν να αναγνωριστούν ώς λάφυρα που πήραν οι Πέρσες απο ελληνικές πόλεις, επιστράφηκε στους ιδιοκτήτες του.
Αλλά το μεγαλύτερο μέρος απο το θησαυρό του Δαρείου κατέληξε στην Πέλλα.
Ο Αλέξανδρος έστειλε τεράστιες ποσότητες απο τον περσικό θησαυρό στην Μακεδονία.
Ξέρουμε ότι 150 περίπου χρόνια αργότερα είχε απομείνει μεγάλη ποσότητα, αρκετή για να εντυπωσιάσει τους κατακτητές Ρωμαίους. Ο Πλούταρχος περιγράφει στο βίο του Αιμίλιου Παύλου το θησαυρό που έφερε στη Ρώμη μετά τη νίκη του κατά του Πέρσεα του τελευταίου Μακεδόνα βασιλιά (Αιμ. Παυλός 33- 34). Τα λάφυρα περνούσαν σε πομπή τρείς μέρες.
Την πρώτη μέρα πέρασαν 250 άμαξες φορτωμένες με ανδριάντες, εικόνες και αγάλματα. Την επόμενη και πάλι άμαξες με μακεδονικά όπλα κι ακολούθησαν 3.000 άνδρες που ανα τέσσερις κουβαλούσαν ένα ασημένιο δοχείο γεμάτο ασημένια νομίσματα, ενώ άλλοι κουβαλούσαν διάφορα πολύτιμα αντικείμενα και διακοσμητικά. Την τρίτη μέρα κουβαλήθηκαν 77 χρυσά δοχεία μέσα στα οποία υπήρχαν χρυσά νομίσματα όπως είχε γίνει με τα ασημένια!
Πάνω απο 150 χρόνια ξοδέματος σε εξοπλισμούς, πολέμους, σπατάλες και τις υπερβολές που χαρακτήριζαν την Ελληνιστική περίοδο των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ο θησαυρός ήταν ακόμα τόσο μεγάλος ώστε να θαμπώσει τους Ρωμαίους.
Πως θα ήταν δηλαδή στην αρχή όταν ο Αλέξανδρος τον αντίκρισε;
Μέσα σε τόσο πλούτο, μια χρυσή κιβωτός δε θα ήταν παρα ένα ακόμα «δοχείο» με χρυσά νομίσματα. Η κιβωτός θα μπορούσε να φτάσει μαζί με τα υπόλοιπα στην Πέλλα. Εκεί θα έμεινε μέχρι να χάσει ο Περσέας την Μακεδονία απο τον ύπατο Αίμιλιο Παύλο.
Για κάποιον ανεξίγητο λόγο ούτε ο Πέρσεας, μπροστά στον σοβαρότερο κίνδυνο της ζωής του και της βασιλείας του, αλλά ούτε οι προκάτοχοι του βασιλείς Μακεδόνες «εξαργύρωσαν» τους «θησαυρούς» του Δαρείου για να ενισχύσουν την άμυνα τους ή να χρηματοδοτήσουν τα πολεμικά τους σχέδια.
Οι Ρωμαίοι βρήκαν τόσο χρυσάφι, που άν ο Περσέας το είχε χρησιμοποιήσει, ίσως να μην χανόταν η Μακεδονία. Ωστόσο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται πάντα περίεργα με τους
θησαυρούς τους. Μπορεί να πεινούν, αλλά το χρυσάφι που κληρονόμησαν συχνά αρνούνται να αποχωριστούν.
Όσον αφορά την κιβωτό την «αξία» της οποίας δεν φαίνεται να κατάλαβαν ποτέ οι Μακεδόνες προσωρινοί της κάτοχοι – πήγε στη Ρώμη. Κι εκεί πρέπει να πέρασε τους επόμενους αιώνες στην αφάνεια. Ούτε για τους Ρωμαίους σήμαινε τίποτε. Μόνο όταν ήρθε η διαδοχή της Ρώμης καταστά ίση με τους Χριστιανούς Αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης, θα βρέθηκε μπροστά σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να αντιληφθούν την αξία της.
Τότε ταξίδεψε και πάλι πρός τα ανατολικά, όπως λένε οιι αραβικές διηγήσεις , και την Κωνσταντινούπολη, για να χαθεί και πάλι σε χέρια Βυζαντινά, αυτή τη φορά. Και σ αυτήν τη φάση της περιπλάνησης της κιβωτού επαναλήφθηκε ότι έγινε τους περασμένους αιώνες…την έκρυψαν κάπου και ξεχάστηκε, ή την πήραν πίσω κάπου στην Ρώμη οι Σταυροφόροι της
τέταρτης Σταυροφορίας όταν κυρίεψαν την Κώσταντινούπολη.
Αρκετές φορές εμφανίζεται η Ρώμη ως τελικός τόπος όπου βρέθηκε η κιβωτός. Όμως στη Ρώμη δεν είναι. Αν ήταν πράγματι εκεί στο Βατικανό δηλαδή δεν υπήρχε λόγος να κρύβεται.
Κείμενο: wwwaporrito
ΜΕΡΟΣ Β΄
ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΗ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ;;;
Στην πιο απλή περίπτωση η Κιβωτός έμεινε στην Πέλλα μέχρι την ήττα του Περσέα απο τους Ρωμαίους. Η μπορεί – εάν ήταν ανάμεσα στο θησαυρό εκείνο- να καταχωνιάστηκε με άλλα πολύτιμα αντικείμενα κάπου.
Σ αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να βρίσκεται ακόμα θαμμένη κάπου στην Ημαθία ίσως. Σε αγροτική τοποθεσία κοντά στην Βέροια, στην Πέλλα ή στην Βεργίνα. Η και νοτιότερα στην περιοχή του Ολύμπου οπού δόθηκε η τελευταία μάχη του Περσέα.
Αν πάλι απο εκείνο το σημείο η Κιβωτός της Διαθήκης βρισκόταν ακόμα ανάμεσα στους θησαυρούς της Πέλλας, τότε σίγουρα θα έπεσε σε ρωμαϊκά χέρια- αν και δεν υπάρχει αναφορά σ αυτήν πουθενά. Τελικά θα έφτασε στην Ρώμη και θα έμεινε στα χέρια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Αν έχει αξία η Αραβική διήγηση για τον Ηράκλειο, τότε η κιβωτός επέστρεψε από την Δύση στην Ανατολική Αυτοκρατορία και στα χέρια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Δεν μπορώ να επεκταθώ εδώ, αλλά, αν πράγματι έτσι έγιναν τα πράγματα, η Κιβωτός θα πρέπει να έμεινε επτασφράγιστο μυστικό κάποιου μοναστηριού, το οποίο τη φύλαγε ίσως και χωρίς να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται.
Οι Βυζαντινοί είχαν «τρέλα» με τα θρησκευτικά αντικείμενα και λείψανα. Αν ήταν πολύ γνωστό οτι είχαν την Κιβωτό, θα το γνωρίζαμε. Ισως να θεώρησαν οτι η Κιβωτός θα έδινε επαναστατικά κίνητρα στους σκορπισμένους Εβραίους της αυτοκρατορίας και πως δεν άξιζαν τον κόπο τα θρησκευτικά ωφέλη απο την επίδειξη δημόσια.
Δεν είναι το μόνο θρησκευτικό αντικείμενο για το οποίο υπάρχουν υποψίες ότι βρισκόταν στην αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης κατά τον 6ο και τον 7ο αιώνα. Μια ανάλογη περίπτωση είναι εκείνη του «Σαβάνου του Ιήσου» (σήμερα βρίσκεται στο Τορίνο) κάποιο παρόμοιο ύφασμα ήταν στα χέρια των αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης αλλά οι λίγες αναφορές το περιγράφουν μικρότερο. Ήταν πράγματι το «σάβανο» διπλωμένο (οπότε φαινόταν μικρότερο χωρίς να είναι) ή κάτι άλλο;
Μήπως έγινε το με την κιβωτό της Διαθήκης; Αναφέρεται άραγε κάπου τόσο αόριστα, ώστε να μην πηγαίνει ο νούς του αναγνώστη σε αυτήν;
Στην περίπτωση παντώς που η Κιβωτός έμεινε στην Ανατολική Αυτοκρατορία θα πρέπει να αναζητηθεί κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης και Κωνσταντινούπολης. Σε περιοχές έντονης αλλά και κάπως άγνωστης θρησκευτικής δραστηριότητας.
Αρα όχι στο Άγιο Όρος. Ίσως κάπου στην βόρεια Χαλκιδική.
Υπάρχει ακόμα ένα πολύ ενδιαφέρον μέρος στην Ροδόπη. Στο όρος Παπικό. Εκεί υπήρχε μεγάλη μοναστική πολιτεία, ανάλογη με το Άγιο Όρος. Δεκάδες, σήμερα κατεστραμένα, μοναστήρια υπήρχαν κάποτε σε 65 τοποθεσίες της περιοχής, βόρεια της Κομοτηνής κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Ίσως η Κιβωτός είναι σε κάποια χαμένη κρύπτη τους. Έτσι η «ζώνη» που θα μπορούσε να κρύβει την Κιβωτό μπορεί να περιοριστεί απο τον Όλυμπο στη Βέροια, μέχρι την Κομοτηνή και την Ροδόπη.
Βέβαια η κατάσταση στην οποία θα είναι σήμερα θα είναι άσχημη. Η γη της Μακεδονίας και της Θράκης δεν είναι η ξερή Αίγυπτος, όπου η ξυλεία διατηρείτε άθικτη για χιλιετίες. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να την διατηρήσει σε καλή κατάσταση τόσα χρόνια. Αλλά ποιός ξέρει;
Θαύματα γίνονται, και μια μέρα, στο όχι πολύ μακρινό μας μέλλον, κάποιος τυχερός ερευνητής θα ανακαλύψει το πιο απρόσμενο αντικείμενο από τους θησαυρούς του Αλεξάνδρου να περιμένει χιλιετίες κάπου στην Μακεδονία ή στην Θράκη!!
[Πηγή]
Το είδαμε εδώ
