Η απάθεια - υποτακτικότητα των Ελλαδιτών πολιτικών και
o Αλβανικός φασισμός...
να συμμετέχουν στην λεγόμενη, Συνθήκη του Λονδίνου τον Μάιο του 1913.
Το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που έγινε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, καθόρισε τα σύνορα του τότε αλβανικού κράτους τα οποία συμπεριελάμβαναν και την Βόρειο Ήπειρο των Ελλήνων, οι οποίοι φυσικά και αντέδρασαν.
Όπως πάντα η Δύση τάχθηκε εναντίον τους. Έτσι, στις 17 Φεβρουαρίου του 1914, στο Αργυρόκαστρο, οι συγκεντρωμένοι Βορειοηπειρώτες, αποφάσισαν να κηρύξουν την αυτονομία τους και να ιδρύσουν την «Αυτόνομη Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου», αρχίζοντας τον ένοπλο αγώνα κατά της αλβανικής χωροφυλακής.
Στις 17 Μαΐου, ο πρίγκηπας Βηντ της Αλβανίας και ο Γεώργιος Χρηστάκης – Ζωγράφος υπέγραψαν το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, που παραχωρούσε την αυτονομία στην Βόρειο Ήπειρο, με κάποιους όρους. Την εγγύηση για τα συμφωνηθέντα ανέλαβαν οι... Μεγάλες Δυνάμεις.
Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου θα διδάσκονταν ελληνικά, θρησκευτικά και θα εκπροσωπούνταν δικαστικά και διοικητικά όπως αυτοί θα αποφάσιζαν.
Αυτό που κατάφερε το Αλβανικό κράτος ήταν η υποχρεωτική διδασκαλία των Αλβανικών (μαζί με τα Ελληνικά) και την επέμβασή τους, όποτε το θεωρούν σκόπιμο, να διορίζουν ανώτερους υπαλλήλους και κυβερνήτες. Θα μπορούσαν επίσης να στρατολογούν μέλη για την Αλβανική χωροφυλακή.
Η Αθήνα παρακολουθούσε απαθής, όπως πάντα, το όλον ζήτημα, χωρίς να πάρει θέση υπέρ της αυτονόμησης. Αντίθετα, ματαίωσε μάλιστα και πορεία στην Αθήνα υπέρ των Βορειοηπειρωτών.
Η «Αυτόνομη Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου» κράτησε για λίγο περισσότερο από 7 χρόνια, αφού μετά τον «Εθνικό Διχασμό» στην Ελλάδα, η Βόρειος Ήπειρος επιδικάστηκε στην Αλβανία.
Το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου παραμένει ανοιχτό μέχρι σήμερα, αφού το πρωτόκολλο της Κέρκυρας δεν ακυρώθηκε ποτέ επίσημα.
Η Αλβανική πλευρά συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας να μην αναγνωρίζει ως μειονοτικές περιοχές την Χειμάρρα, την Κορυτσά, το Τεπελένι, την Πρεμετή κ.α. Αντίθετα αλβανικό κράτος και παρακράτος καταπιέζουν όσους δηλώνουν Έλληνες. Μην ξεχνάμε την εν ψυχρώ δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα, επειδή μιλούσε ελληνικά.
Βαφτίζουν δε, τους Αρβανίτες «Αλβανούς», οι οποίοι σε αντίθεση με πλήθος Αλβανών των βόρειων περιοχών (Γκέκηδες, πραγματικοί απόγονοι των Αλβανών του Καυκάσου ζουν βόρεια του ποταμού Σκουμπή, ) όχι μόνο πολέμησαν στο πλευρό των υπόλοιπων Ελλήνων κατά την επανάσταση, αλλά πρωτοπόρησαν.
Πολλοί αναφέρουν τους Αρβανίτες ως απογόνους των κατοίκων του Ελληνικού κομματιού της Ιλλυρίας, οι οποίοι κατέβηκαν προς τον ελλαδικό χώρο. Το Αρβανίτης παράγεται από το Αρβώνιος ή Αρβωνίτης, που υποδήλωνε τον κάτοικο της Άρβωνος, όπως την αναφέρει ο Πολύβιος. Η Άρβων ήταν ελληνική πόλη της Ιλλυρίας.
Το όνομα Αλβανός χρησιμοποιήθηκε από ελληνικές πηγές μόλις τον 11ο αιώνα. Οι Αλβανοί στο σημερινό αλβανικό κράτος ισχυρίζονται βέβαια ότι είναι απόγονοι των Αρχαίων Ιλλυριών. Η ιστορία όμως μας διδάσκει το αντίθετο.
Περιοχή Αλβανία υπήρχε στην περιοχή του Καυκάσου (βλ. χάρτη Πτολεμαίου) . Οι γηγενείς Αλβανοί προήλθαν στα Βαλκάνια από τα φύλα της Ανατολής (μογγολικά), όταν τους εξανάγκασαν να τους ακολουθήσουν σαν βοηθητικοί του στρατεύματος.
Ο γεωγράφος Στράβων, μεταξύ άλλων αρχαίων ερευνητών, αποκαλεί τους Αλβανούς της Κασπίας απλοϊκούς, μη ασχολούμενους με το εμπόριο, μιας και δεν ήξεραν να μετρούν πάνω από το 100! (Στράβωνος γεωγραφία).
Κανείς επίσης δεν γνωρίζει πολλά για τους Τόσκηδες, οι οποίοι, όντες πολιτισμένοι, δεν έχουν καμία σχέση με τους Γκέκηδες που ζουν ακόμα σε φατρίες και αλληλοσκοτώνονται. Μάλιστα τοσκική και αρβανίτικη διάλεκτος έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, με την αρβανίτικη γλώσσα να εμπεριέχει πολλά στοιχεία από την αρχαία ελληνική.
Όπως αναφέρουν μάλιστα οι Αρβανίτες, οι Αλβανοί δεν είναι σε θέση να καταλάβουν επακριβώς την αρβανίτικη διάλεκτο.
[Πηγή]
