Κάποιος μεγάλος αμπελοκτήμονας από τα Σπάτα της Αττικής, λέει η ιστορία, με πολλά στρέμματα δικά του, μάζευε, κάθε χρόνο, ένα σωρό διαλεχτά σταφύλια.
Κι έτσι, από συνήθεια, άφηνε πάνω στα κλήματα τα μικρά τσαμπιά για να τα μαζέψουν οι φτωχοί του χωριού.
Ήρθε όμως, μια δύσκολη χρονιά, που η σοδειά του ήταν λιγοστή και οι απολαβές ελάχιστες. Σε ερώτηση του γιου του αν έπρεπε να μαζεύουν και τα μικρά τσαμπιά, λέγεται πως ο πατέρας απάντησε: «Μάζευε κι ας είναι και ρόγες».
[Πηγή]