Χρήστος Γιανναράς
τῶν προϋποθέσεων καὶ κριτηρίων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καὶ μαρτυρίας φτάνουν στὸ κορύφωμά τους.
Μὲ τὴν Κρίση τῆς Προφητείας ἀρχίζει νὰ ἀρθρώνεται ἡ γλώσσα ποὺ θὰ ἐκφράσει τὴν ἀρχικὰ ἀδύναμη ἀλλὰ προοδευτικὰ εὐρύτερη ἀντίδραση στὴν ἀλλοτρίωση. Στὸ βιβλίο αὐτὸ ἐμφανίζονται τὰ πρῶτα κείμενα ποὺ τολμοῦν νὰ ὀνομάσουν τὰ συμπτώματα τῆς ἀλλοτρίωσης μὲ τὸ ἀληθινό τους ὄνομα:
Νὰ μιλήσουν γιὰ τὸν ξενόφερτο πιετισμὸ τῶν θρησκευτικῶν, παρα - εκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων, τὴν παραφθορὰ καὶ ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς, λαϊκῆς εὐσέβειας, τὸν ψευτο - επιστημονισμὸ σὰν ἄλλοθι μιᾶς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας ποὺ νεκρώνει τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, τὴν χωρίζει ἀπὸ τὰ ὑπαρκτικὰ προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν εὐχαριστιακὴ ἐμπειρία καὶ τὴν ἄσκηση.
Γι' αὐτὸ μιλᾶμε γιὰ ὁρόσημο μιᾶς καμπῆς: Μὲ τὴν Κρίση τῆς Προφητείας ἡ θεολογία στὴν Ἑλλάδα ἀρχίζει νὰ μιλάει τὴ ζωντανὴ γλώσσα τοῦ λαοῦ, γλώσσα διαλόγου μὲ τὶς ἀναζητήσεις τῆς Τέχνης καὶ τῆς ἀνήσυχης διανόησης.
Ἀρχίζει νὰ γίνεται δεκτὴ καὶ σεβαστὴ στὶς στῆλες τοῦ ἡμερήσιου Τύπου, νὰ μετέχει στοὺς συγκαιρινοὺς προβληματισμοὺς καὶ τὶς ζυμώσεις καταδείχνοντας τὴν ἐπικαιρότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης.
Μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῶν κειμένων της ἐμφανίζονται οἱ πρῶτες νύξεις γιὰ τοὺς θεμελιακοὺς ἄξονες τῆς μαρτυρίας της: Τὴν ὀντολογία τοῦ προσώπου, τὴν εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, τὸ ἐλεύθερο ἀπὸ τὸν νομικισμὸ ἦθος, τὴ θεολογία τῶν Εἰκόνων. »
Πρῶτες νύξεις ἐξόδου ἀπὸ τὴ ''βαβυλώνια αἰχμαλωσία'' στὴ δυτικὴ ἀλλοτρίωση, τὴ θεσμοποιημένη, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος. Μὲ ταυτόχρονο τολμηρὸ ἄνοιγμα στοὺς κορυφαίους τῆς κριτικῆς ὀξυδέρκειας στὴ Δύση: Νίτσε, Χάιντεγγερ, Σάρτρ, Μπέργκμαν, Μπούλτμαν — ἐπειδὴ ἡ ἀντίθεση πρὸς τὴν ἀλλοτρίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης δὲν σημαίνει καὶ ἀπόρριψη τῶν μεταφυσικῶν ἀναζητήσεων ἑνὸς πολιτισμοῦ μὲ καίρια δυναμικὴ στὴν Ἱστορία». Αὐτὴ εἶναι μᾶλλον ἐπαρκὴς αἰτιολόγηση τῆς ἀπόφασης καὶ γιὰ μιὰ τέταρτη ἔκδοση τοῦ βιβλίου. Ἄνοιξη 2010 Χ.Γ.
[Πηγή]
