Σήμερα βλέπουμε κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες να προκαλούν την κοινωνία, προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Αυτό, όμως, είναι εξαιρετικά παράξενο. Παράξενο, γιατί το σύστημα, ως γνωστόν, δεν αλλάζει. Το ίδιο σύστημα είναι αυτό, που κάποτε έστηνε Ιερές Εξετάσεις, κυνηγώντας και καίγοντας τους διαφορετικούς και το ίδιο είναι αυτό, που σήμερα παριστάνει τον φανατικό οπαδό της πολυπολιτισμικότητας.
Το ναζιστικό σύστημα, το οποίο κάποτε τους στοίβαζε στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, είναι το ίδιο με αυτό, το οποίο σήμερα στηρίζει την Μέρκελ. Η αλλαγή της συμπεριφοράς του συστήματος απέναντι στους ομοφυλόφιλους είχε την αντανάκλασή της στη συμπεριφορά και των ιδίων των ομοφυλόφιλων. Από την απόκρυψη της ομοφυλοφιλίας πήγαμε στην προκλητική επίδειξη και την “gay-υπερηφάνεια”. Φτάσαμε στο σημείο η ομοφυλοφιλική ιδιότητα για κάποιους όχι απλά να μην εμφανίζεται ως κουσούρι αλλά αντίθετα σαν προσόν.
Εγγύηση ανθρώπινης ποιότητας και κοινωνικής ευαισθησίας. Βλέπουμε Υπουργούς Εξωτερικών υπερδυνάμεων να εμφανίζονται δημοσίως με τους εραστές τους. Βλέπουμε πολιτικούς ηγέτες να έχουν συμβούλους και να συναναστρέφονται με συνδικαλιστές της ομοφυλοφιλίας. Βλέπουμε ηγέτες να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα πλειοδοτήσει στην προοδευτικότητα. Όλα αυτά, όμως, δεν είναι φυσιολογικά.
Δεν είναι φυσιολογικά, γιατί, ενώ το σύστημα, οι άνθρωποί του και άρα και οι ανάγκες του δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό, εντούτοις άλλαξε η συμπεριφορά τους απέναντι στην κοινωνία. Το κάθε κέντρο εξουσίας, που υπάρχει μέσα στην κοινωνία, είτε μικρό είτε μεγάλο, έχει αλλάξει τις απαιτήσεις του απέναντι στα υποζύγιά του. Άλλαξαν οι απαιτήσεις των ιερέων, των πολιτικών, αλλά και των γονέων από αυτούς, οι οποίοι βρίσκονται στη σφαίρα επιρροής και εξουσίας τους.
Όλοι αυτοί απαιτούν διαφορετικά πράγματα από τους πιστούς, τους πολίτες ή από το παιδιά. Όλα όσα δηλαδή βλέπουμε σήμερα είναι αν μη τι άλλο πρωτοφανή. Πρωτοφανή και ακραία, αν σκεφτεί κάποιος ότι φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε στους ομοφυλόφιλους το υπέρτατο δικαίωμα της υιοθεσίας ανθρώπινων υπάρξεων.
Φτάσαμε σε σημείο τόσο ακραίο, που να βγαίνουν κάποιοι σοβαροί και έξυπνοι ομοφυλόφιλοι και αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο να καταδικάζουν αυτές τις διεκδικήσεις. Να βγαίνουν δημοσίως και να αμφισβητούν την ορθότητα τέτοιου είδους δικαιωμάτων. Ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι καταλαβαίνουν ότι αυτές οι ακρότητες δεν μπορεί να έχουν μακροχρόνια διάρκεια και ότι ενδεχόμενη έκρηξη της κοινωνίας θα στραφεί τελικά εναντίον τους.
Παγκόσμια παρακμή και κοινωνικός εκφυλισμός. Σε έναν πλανήτη, που από καιρού εις καιρόν βυθιζόταν στο αίμα από την ιδεοληψία και τη μισαλλοδοξία, η σημερινή καταναλωτική ειρήνη είναι περίεργη. Κάποτε για θρησκείες και ιδεολογίες πλημμύριζε ο τόπος αίματα. Αν μην τι άλλο οι καιροί έδειχναν πιο “πνευματικοί”. Σήμερα όλα αυτά δεν ισχύουν. Ο κόσμος έπαψε να ασχολείται με τα πνευματικά πράγματα.
Ασχολείται με την ύλη. Δεν γνωρίζει, για παράδειγμα, σε τι διαφέρει το Καθολικό από το Ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, αλλά σίγουρα ξέρει πού διαφέρει το iPhone 5 από το Samsung Galaxy S3. Πιο πολλοί άνθρωποι συγκρούονται σήμερα ως followers προϊόντων, παρά ως followers ιδεολογιών. Φτάσαμε στο σημείο να μην ενδιαφέρει κανέναν η πίστη ή η πεποίθηση του άλλου. Τους ενδιαφέρει μόνον η ύλη.
Η φίρμα στο μπλουζάκι, το αξεσουάρ ή το αυτοκίνητο. Παλιά οι ιδεολογίες ήταν αυτές, οι οποίες δίχαζαν τις κοινωνίες και σήμερα το ίδιο γίνεται με τα προϊόντα. Σήμερα ιδέες γίνονται τα ίδια τα αντικείμενα. Σήμερα πιο πολλές ενεργές οργανώσεις υπάρχουν από φίλους αυτοκινήτων, υπολογιστών ή έξυπνων τηλεφώνων από παραθρησκευτικές ή κομματικές οργανώσεις. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία.
Χτίζονται επί χρόνια, όχι επειδή αυτό ήταν μια νομοτέλεια, την οποία δεν θα μπορούσε να αποφύγει η ανθρώπινη κοινωνία στην πορεία της, αλλά επειδή το ίδιο το σύστημα το επέτρεψε. Όμως, όλα αυτά είχαν και τις παράπλευρες συνέπειές τους, οι οποίες ήταν απόλυτα αρνητικές. Η ύλη δεν είναι τζάμπα. Η ύλη δεν είναι ιδέα, για να μοιράζεται δωρεάν. Η ύλη κοστίζει και αυτός, που είναι δούλος της, σύντομα αλυσοδένεται.
Αυτοί, οι οποίοι την εμπορεύονται, δεν δοξάζονται απλά, αλλά γίνονται παγκόσμια μονοπώλια και αυτοί, οι οποίοι την αγοράζουν, δεν λυτρώνονται, αλλά χρεώνονται. Οι λαοί —για λόγους που θα δούμε παρακάτω— έχασαν το μέτρο που πάντα τους χαρακτήριζε και βυθίστηκαν στα χρέη. Έννοιες εμετικές, όπως το “shopping therapy” μπήκαν στις ζωές μας και στα σπίτια μας από μυστικές πόρτες, που κανένας δεν γνωρίζει ποιοι και γιατί τις άνοιξαν. Όμως, όταν κάτι νέο μπαίνει στη ζωή μας, κάτι παλιό πρέπει να βγει. Δεν μπορείς να είσαι διεθνιστής, άθεος, υλιστής, καιροσκόπος και κυνηγός της ευκαιρίας και αυτό να μην έχει συνέπειες.
Έννοιες όπως ο πατριωτισμός, η ηθική, η φιλοτιμία ή η φιλοπονία χάθηκαν στις μέρες μας. Ο κόσμος έχει γίνει δούλος τού χρήματος και της ύλης. Άλλαξαν τα πρότυπα της κοινωνίας. Αυτοί, οι οποίοι ζούσαν τις ζωές τους τίμια και ασκητικά, θεωρώντας ως υπέρτατο αγαθό το καλό όνομα στην κοινωνία, εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντα. Κυρίαρχοι της σημερινής εποχής έγιναν οι έξυπνοι με τις έξυπνες λύσεις.
Τα μπατάκια και τα λαμόγια. Αυτοί, οι οποίοι ψηφίζουν όχι αυτούς που πιστεύουν, αλλά αυτούς που τους υπόσχονται διορισμό. Αυτοί, οι οποίοι παίρνουν τα δάνεια όχι για να επενδύσουν στις δουλειές τους, αλλά για να πάνε διακοπές. Αυτοί, οι οποίοι παίρνουν τα έξυπνα προγράμματα όχι γιατί εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, αλλά για να πάρουν δωρεάν τις έξυπνες συσκευές. Τα προφανή αδιέξοδα, στα οποία εξ’ αρχής οδηγούσαν όλα αυτά, απλά τα διέγραφαν από το κάδρο. Δεν θέλουν να τα γνωρίζουν.
Οι πάντες έχουν υιοθετήσει τη φιλοσοφία του τύπου: “Ζήσε τη στιγμή” “Μια ζωή την έχουμε” κλπ.Ένας πραγματικός μεσαιωνικός Αντιμεσαίωνας. Από το μεσαιωνικό άκρο του “μην ζήσεις καθόλου, για να ζήσεις στην αιωνιότητα”, περάσαμε στο αντίθετο άκρο του τύπου “ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο”. Όλα αυτά, όμως, για να γίνουν, θα έπρεπε να πάψουν να λειτουργούν τα συμβατικά κέντρα παραγωγής “προτύπων”.
Τα παλιά “κατηχητικά” ή τα σχολεία, τα οποία ήταν υπεύθυνα για την προβολή προτύπων, έπαψαν να λειτουργούν με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαν. Τα πρότυπα έφυγαν από τα χέρια των ιερέων, των δασκάλων και των γονέων και ήταν πλέον στα χέρια των διαφημιστών και των εμπόρων. Δεν χρειαζόταν καν το παιδί να πάει στα κέντρα προβολής των νέων προτύπων. Τα ίδια αυτά κέντρα κατόρθωναν και —μέσω της τηλεόρασης— έμπαιναν μέσα στα σπίτια.
Το νέο κατηχητικό άρχιζε από νωρίς το πρωί με τις ηλίθιες των πρωινών καφέδων. Εκεί θα μάθαιναν από τις αγράμματες και τις βιζιτούδες τι είναι must και τι δεν είναι. Εκεί διαγωνίζονταν μεταξύ τους οι βίζιτες με τις αδερφές για το ποια θα είναι πιο χρήσιμη για τη σύγχρονη νοικοκυρά, μητέρα και σύζυγο.
Ξαφνικά, δηλαδή, τα προηγούμενα πρότυπα της κοινωνίας έγιναν αφελείς, βλάκες και κορόιδα. Όχι απλά δεν παρέμειναν κατά κάποιο τρόπο δευτερεύοντα ή παράλληλα πρότυπα αλλά απαξιώθηκαν τελείως, εμφανιζόμενα σαν τα απόλυτα αντιπρότυπα. Ο κοινός εργαζόμενος, ο οποίος με τον κόπο του εξασφάλιζε ένα τίμιο μεροκάματο, δεν ήταν πλέον πρότυπο. Κορόιδο ήταν.
Πρότυπο ήταν ο κοπρίτης, ο οποίος —με χαρτζιλίκι του μπαμπά— έπαιρνε ένα sleeping bag και περίμενε επί τέσσερα μερόνυχτα έξω από ένα μαγαζί και να πάρει από τους πρώτους το πρώτο iPhone 5. Πρότυπο δεν ήταν πλέον ο πλούσιος, που γινόταν ευεργέτης της κοινωνίας, αλλά ο διαπλεκόμενος, που γινόταν πλούσιος εις βάρος της κοινωνίας.
Πρότυπο δεν ήταν ο γονέας, που μαθαίνει στο παιδί του να είναι τίμιο, δίκαιο και φιλόπονο, αλλά ο γονέας εκείνος, που θα πήγαινε στην τράπεζα να πάρει ένα δάνειο, για να το στείλει πρώτα διακοπές και μετά για σπουδές στην κοινωνιολογία. Τίποτε από αυτά που συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν δεν είναι τυχαίο και η απόδειξη είναι πολύ εύκολη να εξαχθεί.
Τυχαίο θα ήταν, αν, για παράδειγμα, όλα αυτά συνέβαιναν μόνον στην Ελλάδα. Αν η Ελλάδα, μετά από ένα μακρύ ταξίδι αιώνων, έδειχνε να κουράζεται και ως εκ τούτου ο λαός έτεινε προς τον εκφυλισμό. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Αυτά, τα οποία έγιναν στην Ελλάδα, έγιναν παντού. Δεν έχασαν μόνον οι Έλληνες τον κοινωνικό προσανατολισμό τους.
Ό,τι ισχύει για την Ελλάδα ισχύει παντού στον κόσμο. Τα ίδια προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, τα αντιμετωπίζει και η ιταλική, η ισπανική, η γερμανική, η βρετανική κλπ. Οι πάντες είναι βυθισμένοι στο ίδιο τέλμα. Οι ίδιοι διεφθαρμένοι ηγέτες —από τα ίδια Κολέγια— κυβερνάνε όλα τα κράτη.
Οι ίδιες τράπεζες —ελεγχόμενες από τους ίδιους διεθνείς τοκογλύφους— έχουν καταπιεί όλες τις εθνικές οικονομίες. Τα ίδια προβληματικά σχολεία παράγουν παντού νέους θρασείς, φυγόπονους, ανιστόρητους, αγράμματους και τεμπέληδες. Τα ίδια προβληματικά τηλεοπτικά κανάλια αναπαράγουν τις ίδιες συμβουλευτικές πρακτικές. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά για όλους. Βλέπουμε το απόλυτο παράδοξο να κυριαρχεί 50% ανεργία στους νέους και δεν παίρνει φωτιά το σύμπαν;
Μιλάει ο Σούλτς για σωτηρία τραπεζών, που προϋποθέτει τη θυσία μιας γενιάς και δεν κλονίζεται η ήπειρος; Ό,τι πιο ισχυρό, πιο υγιές και φουριόζικο έχει το ανθρώπινο είδος περιμένει από τους γέρους να το ελεήσουν για να ζήσει; Φωτιά έπρεπε να έχει πάρει η Ευρώπη και όχι μόνον. Όλα αυτά κάπου οφείλονται.
Κάποιος έδωσε την αδράνεια στη νεολαία. Κάποιος αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά της και την ελέγχει. Ομοφυλοφιλία και Νέα Τάξη. Μέσα σε αυτόν τον πραγματικό κυκεώνα των αλλαγών αυτοί, οι οποίοι επωφελήθηκαν στον μέγιστο βαθμό, ήταν τα παλιά παραπαίδια της κοινωνίας. Οι παρεξηγημένοι της κοινωνίας.
Οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι επί αιώνες έπεφταν θύματα διωγμών και διακρίσεων. Αυτό είναι το πρώτο, που φαίνεται ότι άλλαξε στις ημέρες μας και μάλιστα με τον πιο θεαματικό τρόπο. Προκλητικό θα λέγαμε για κάποιους. Ο ομοφυλόφιλος είναι το απόλυτα προστατευμένο “είδος” της Νέας Τάξης. Μια πραγματική “Ιερή Αγελάδα” οι πρώην παρεξηγημένοι και κατατρεγμένοι; Από τα αλώνια στα σαλόνια;
Γιατί άραγε τις τελευταίες δεκαετίες συνέβη αυτό, το οποίο δεν συνέβη ποτέ και σε καμία κοινωνία εδώ και χιλιάδες χρόνια; Σε τι διαφέρει η σημερινή κοινωνία από το σύνολο των κοινωνιών της ιστορίας;
Πώς είναι δυνατόν μια σκληρή και δογματική κοινωνία, όπως είναι η χριστιανική, η οποία έβλεπε με προκατάληψη και εχθρικότητα έναν άνθρωπο που απλά είχε την “ατυχία” να είναι αριστερόχειρας, να γίνει τόσο φιλική και γενναιόδωρη με ανθρώπους πραγματικά ιδιόμορφους, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι;
Η αλλαγή αυτή οφείλεται σε συμφέροντα. Στα συμφέροντα των ισχυρών συγκεκριμένα. Σε αυτά τα συμφέροντα κρύβονται όλες οι απαντήσεις που μας ενδιαφέρουν. Συμφέρει στους ισχυρούς της Νέας Τάξης να επιβληθεί στην κοινωνία ο τρόπος λειτουργίας και σκέψης των ομοφυλοφίλων. Τους συμφέρει απ’ όλες τις απόψεις.
Τους συμφέρει οικονομικά, εμπορικά και στρατηγικά. Οι ομοφυλόφιλοι, λόγω της ιδιομορφίας τους, μπορεί να μην γίνουν ποτέ κοινωνικά πρότυπα, αλλά, ως καταναλωτικά πρότυπα, είναι τα ιδανικά. Εδώ βρίσκεται όλο το μυστικό. Να καταλάβει κάποιος τον λόγο που ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι το ιδανικό καταναλωτικό πρότυπο της Νέας Τάξης.
Της υλιστικής Νέας Τάξης, η οποία δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο πέρα από τις εισπράξεις. Αυτό, για να το καταλάβει, θα πρέπει να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά της ίδιας της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Θα πρέπει να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά των κυρίαρχων αυτής της Τάξης. Η Νέα Τάξη
Πραγμάτων είναι η τάξη των τραπεζιτών και των τοκογλύφων και από τα συμφέροντα αυτών των παραγόντων μπορούμε να καταλάβουμε τον έρωτά τους για τους ομοφυλόφιλους. Ο ομοφυλόφιλος είναι από τη φύση του απόλυτα εξαρτώμενος από το cash flow, που θα έλεγε και ένας αμερικανοσπουδαγμένος. Είναι απόλυτα εξαρτώμενος από το χρήμα. Αναγκαστικά.
Η ζωή του όλη είναι βασισμένη πάνω στο χρήμα. Η “ευτυχία” του είναι εφικτή μόνον μέσω αγοραπωλησίας και οι αγοραπωλησίες γίνονται μόνον με χρήμα. Πολύ χρήμα. Χωρίς χρήμα απλά δεν έχει οξυγόνο για να ζήσει. Γιατί δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, δεν μπορεί να στηρίξει τηΝ παρά- φύση του.
Αν, δηλαδή, ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει ανέξοδα μόνον με τον έρωτα και λίγο ψωμάκι, ο ομοφυλόφιλος δεν μπορεί, γιατί πρέπει να αγοράσει και το σεξ. Αν, δηλαδή, η έκφραση “ζω μόνον με τον έρωτα” υπονοεί για κάποιον ότι περιορίζει οριακά τα έξοδά του, για τους ομοφυλόφιλους αυτό σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο έρωτας για τους ομοφυλόφιλους είναι η απόλυτη έκφραση της χλιδής.
Αν για τον φυσιολογικό άνθρωπο ο έρωτας είναι το δωρεάν —και από εκεί και πέρα η χλιδή χτίζεται, με ένα μεγάλο σπίτι, ένα καλό αυτοκίνητο ή ένα επώνυμο ρούχο— για τον ομοφυλόφιλο ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα. Για τον ομοφυλόφιλο το φτηνό είναι το αυτοκίνητο ή το σπίτι ή το ρούχο, το ακριβό είναι ο “έρωτας”.
Αυτό είναι το ακριβό, γιατί πάντα, όταν αγοράζεις ανθρώπους, αυτοί κοστίζουν πιο πολύ από τα σπίτια και τα αυτοκίνητα. Αυτή η διαμετρικά αντίθετη θέση τους στην κοινωνία είναι και αυτήν που τελικά καθορίζει και τον ρόλο τους μέσα σ’ αυτήν. Οι ομοφυλόφιλοι είναι εκ των δεδομένων αναγκασμένοι να τρέχουν σε έναν καταναλωτικό στίβο,γιατί μόνον σε αυτόν τον στίβο μπορούν να έχουν την όποια ανταγωνιστικότητα θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν.
Έχουν συμφέρον να βάλουν την κοινωνία σε αυτήν τη λογική, για να έχουν ελπίδες επιβίωσης. Λογικό είναι αυτό. Αν δεν υπάρχει στίβος, για να δείξουν τα προσόντα τους, δεν τους βλέπει κανείς. Από τη στιγμή που πρέπει —στην προσπάθεια εξασφάλισης συντρόφου— να ανταγωνιστούν τις φοβερές και τρομερές γυναίκες, πρέπει να εξασφαλίσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για τους ίδιους.
Συνθήκες, οι οποίες θα τους δίνουν κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα απέναντι σ’ αυτές. Αυτές οι ιδανικές συνθήκες για τους ομοφυλόφιλους είναι ταυτόχρονα ιδανικές και για τις δυνάμεις της αγοράς. Ιδανικές για τους τραπεζίτες και τους εμπόρους. Ιδανικές γι’ αυτούς που θησαυρίζουν από τη σπατάλη και την υπερκατανάλωση.
Ιδανικές γι’ αυτούς, οι οποίοι εμπορεύονται χρήμα και προϊόντα τα οποία δήθεν έχουν τη δύναμη να πραγματοποιούν τα ανθρώπινα όνειρα. Αντιλαμβανόμαστε ότι η αγωνία των ομοφυλοφίλων να επιβιώσουν, όπως επέλεξαν να ζήσουν, τους κάνει χρήσιμους για την υπερεθνική Global Government. Τους λόγους δεν χρειάζεται να τους αναλύσουμε εμείς. Το έκαναν χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι Έλληνες.
Αυτοί, οι οποίοι δήθεν —σύμφωνα με τους Αγγλοσάξονες και τον κολεγιόπαιδα Νίκο Δήμου— ήταν στο σύνολό τους ανώμαλοι και gay. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εντοπίσει από πολύ νωρίς την επικινδυνότητα των ομοφυλοφίλων για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί ήταν επικίνδυνοι; Γιατί, όπως είπαμε, διέφεραν από τους υπόλοιπους ανθρώπους και όχι μόνον στα γούστα. Ενώ για τους κοινούς ανθρώπους το να ζήσουν μια πλήρη ζωή ήταν σχετικά φτηνή υπόθεση, για τους ομοφυλόφιλους δεν ίσχυε το ίδιο.
Αυτοί, για να ζήσουν με μια ανάλογη πληρότητα, έπρεπε να έχουν χρήματα.Έπρεπε να έχουν άφθονα χρήματα, για να αγοράσουν αυτό, το οποίο δεν πουλιέται ούτε εύκολα ούτε φτηνά και το οποίο είναι ο άνθρωπος. Άρα; Άρα, ήταν επικίνδυνοι όταν ασκούσαν εξουσία και βρίσκονταν πολύ κοντά στα δημόσια ταμεία.
Οι Αρχαίοι Έλληνες θανάτωναν όποιον ομοφυλόφιλο απέκρυπτε την ιδιομορφία του και αναλαμβάνανε δημόσιο αξίωμα. Θεωρούσαν απολύτως δεδομένο ότι —την πρώτη στιγμή που θα μπορούσε— θα επιχειρούσε να κλέψει τα ταμεία, να προδώσει την πατρίδα ή να κάνει υπέρβαση εξουσίας, προκειμένου να απολαύσει τον πανάκριβο στόχο του. Αυτή βέβαια είναι και η τραγική ειρωνεία της όλης υπόθεσης.
Οι Δυτικοί χρέωσαν την ομοφυλοφιλία στους αρχαίους Έλληνες, ενώ οι Έλληνες ήταν απόλυτα εχθρικοί απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Θανάσιμα εχθρικοί. Γαλουχημένοι με μια παιδεία σχεδόν αποστειρωμένη από οτιδήποτε ομοφυλοφιλικό. Διαπαιδαγωγημένοι με ένα Έπος, το οποίο περιγράφει με απίστευτες λεπτομέρειες μια μακρόχρονη πανεθνική εκστρατεία ανδρών, δεν υπάρχει ούτε ένα υπονοούμενο για ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Δέκα χρόνια ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του περιφέρονταν στις θάλασσες και δεν υπάρχει ούτε μία σκιά στις μεταξύ τους σχέσεις.
Παναγιώτης Τραϊανός
συνεχίζεται...
Μέρος 1
[Πηγή]
Το είδαμε εδώ
