Καθώς όμως αυτή η μικρή χώρα της Νότιας Ασίας εκσυγχρονίζεται, οι κάτοικοι των ορεινών χωριών δεν χρειάζεται πλέον να αναρριχώνται ψηλά στα βουνά, σε μέρη όπου εντόπισαν (ή νόμισαν πως εντόπισαν) ίχνη του «χιονάνθρωπου», με αποτέλεσμα ο μύθος που περιβάλλει αυτόν τον πρωταγωνιστή του συλλογικού φαντασιακού των κατοίκων του Μπουτάν να κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Κρεμασμένο σε μια βουνοπλαγιά μέσα σε ένα παρθένο και πυκνό δάσος γεμάτο τίγρεις, λεοπαρδάλεις του χιονιού και αγριόχοιρους, βρίσκεται το Τσεντέμπζι, ένα απόμερο χωριό που έως και πριν από επτά χρόνια δεν υπήρχε ούτε καν ηλεκτρικό.
Για αιώνες πριν από την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού εργοστασίου στην ευρύτερη περιοχή, οι κάτοικοί του περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους μαζεύοντας ξύλα και βοσκώντας τα ζώα τους ψηλά στα βουνά. Μερικοί από αυτούς εξακολουθούν να ισχυρίζονται με περίσσια σιγουριά πως έτυχε να δουν κάποια ασυνήθιστα ίχνη.
«Τα πόδια του Γέτι είναι στραμμένα προς τα πίσω…»
«Ήμουν σχεδόν εννιά ετών και είχα ανέβει ψηλά στα βουνά για να μαζέψω ξερά φύλλα για τα γελάδια. Ήταν λίγο μετά από μια βαριά χιονόπτωση η οποία είχε διαρκέσει σχεδόν εννιά νύχτες. Το Γέτι πρέπει να κατέβηκε προς τα κάτω, προσπαθώντας να ξεφύγει από το χιόνι.
Είδα μόνον τα ίχνη που άφησε πίσω του. Δεν μπορούσα να παραμείνω εκεί ούτε για μια στιγμή», εξηγεί στην απεσταλμένη του BBC η 70χρονη Πεμ Ντόρτζι, δεκαετίες μετά, όντας περιτριγυρισμένη από τα παιδιά του χωριού που την ακούν αποσβολωμένα.
Είναι τοπική παράδοση στο Τσεντέμπζι, κάθε μέρα, από το σούρουπο ώσπου να πυκνώσει το σκοτάδι, οι γηραιότεροι να αφηγούνται τις ιστορίες τους για το «Μιγκόι», όπως αποκαλείται το Γέτι από τους ντόπιους, στα μικρά παιδιά. «Όταν επέστρεψα από στο σπίτι, οι γονείς μου απογοητεύτηκαν που με είδαν με άδεια χέρια.
Τους εξήγησα ότι είδα τα ίχνη του Γέτι, τα οποία ήταν πολύ φρέσκα, σαν να είχε περάσει από εκεί το πρωί. Τους είπα ότι φοβήθηκα πολύ», προσθέτει η ηλικιωμένη γυναίκα και όταν ένα από τα παιδιά την ρωτά εάν τα ίχνη πάνω στο χιόνι θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιο άλλο άγριο ζώο εκείνη αποκαλύπτει άλλη μία αξιοσημείωτη λεπτομέρεια για το μυθικό αυτό πλάσμα. «Όταν περιέγραψα τα ίχνη στον πατέρα μου αυτός μου εξήγησε ότι τα πόδια του Γέτι είναι στραμμένα προς τα πίσω, σε αντίθεση με τα πόδια των ανθρώπων…».
Στο Μπουτάν όλοι όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη του «χιονάνθρωπου» είναι σίγουροι πως περπατάει προς τα πίσω προκειμένου να μπερδεύει τους ανθρώπους ενώ σύμφωνα με την εκδοχή της Πεμ Ντόρτζι οι φτέρνες του βρίσκονται στο μπροστινό μέρος των ποδιών του.
Μια άλλη κοινή πεποίθησή τους είναι ότι το Γέτι δεν μπορεί να λυγίσει το σώμα του, γεγονός που εξηγεί γιατί οι περισσότερες παραδοσιακές κατοικίες στη χώρα έχουν μικρές πόρτες τις οποίες για να μπορέσει να τις διαβεί κανείς θα πρέπει να σηκώσει το πόδι του και να λυγίσει το κεφάλι του.
Παρόλο που η τελευταία φορά που κάποιος εντόπισε ίχνη που θα μπορούσαν να ανήκουν στο Γέτι ήταν πριν από 25 χρόνια, αρκετοί κάτοικοι του Τσεντέμπζι εξακολουθούν να πιστεύουν πως υπάρχει πραγματικά. «Δεν έχουμε ανέβει στα βουνά για περισσότερο από δύο δεκαετίες και δεν είμαστε σίγουροι εάν το Γέτι ζει ακόμα στις οροσειρές μας», αναφέρει ένας από αυτούς. «Αλλά δεν πειράζει γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Γέτι βρίσκεται κάπου εκεί.
Δεν πιστεύω ότι θα το βρει κανείς ποτέ. Είναι ένα πολύ έξυπνο ζώο. Κινείται από τόπο σε τόπο και καθώς όλο και λιγότεροι άνθρωποι ανεβαίνουν εκεί πάνω, μπορεί να μην εντοπιστεί ποτέ. Αλλά εγώ γνωρίζω πως υπάρχει !», καταλήγει, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων θα συνεχίσει να τρομάζει και να συγκινεί τους μικρότερους σε ηλικία κατοίκους του χωριού.
[Πηγή]
