Ωστόσο ο Όμηρος, πάντα ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ - ΓΗΙΝΟΣ και αγαπαέι και ΣΕΒΕΤΑΙ αυτό το βασικό στοιχείο ζωής, επιβίωσης και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Πρώτα ένα αξιοπαρατήρητο:
Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ μία «σκηνή», με, ΕΣΤΩ έναν, Ομηρικό χαρακτήρα (ήρωα) να πίνει νερό με κάποιο… λ.χ «χρύσειο κύπελλο» ή έστω και απλό κύπελλο (= Ομηρική λέξη, όπως η λέξη «δέπας», «κύλιξ»…)
Και την ΜΙΑ φορά που πίνουν ΝΕΡΟ… λείπει (!) η λέξη «ύδωρ».
Η μοναδική φορά που «πίνουν νερό», όπως - όπως, στον Όμηρο «καμένοι» από την δίψα, είναι οι Τρώες στην αρχή της ραψ. X (Ιλιάδα), όταν «ιδρώντες» μπαίνουν στην πόλη, κυνηγημένοι από τον Αχιλλέα. Πίνουν νερό «χύδην» Και και κάθονται να ξεϊδρώσουν… δροσιζόμενοι (ή «απεψύχοντο ιδρώ» = δροσίζονταν αποβάλλοντας ιδρώτα).
Ας το δούμε:
Επίθετα (προσδιορισμοί) που συνοδεύουν την αισθαντική ΠΟΛΥΣΗΜΙΑ για το Ομηρικό «ύδωρ», και δείχνουν βέβαια ΚΑΙ την… ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ και χρήση του νερού στα χρόνια του Ομήρου: «Θερμόν ύδωρ» (λουτρά, μπάνιο) ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ σωματική: (κατά μία έννοια και για το ποδόλουτρο = νίπτρα του Οδυσσέα από την Ευρύκλεια, που αποκαλύπτει την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του)
«ψυχρόν ύδωρ» για την αραίωση - κράση του «ακήρατου - άκρατου οίνου» και συγχρόνως: ψυχρόν ύδωρ= για απολαυστικότερη οινοποσία.«ψυχρόν ύδωρ» ως αναψυχή, ευχάριστο θέαμα, διακόσμηση,συντριβάνι, ΠΙΔΑΚΑΣ (Ομηρική λέξη) («ψυχρόν ύδωρ εκ ΠΕΤΡΗΣ= βράχου» ραψ. η)
«λιαρόν ύδωρ», το σημερινό (χ)λιαρό νερό, ως επίθεμα σε πληγές, αιμοστατικό (κομπρέσα) (ιατρική χρήση)
«υγρόν… ύδωρ» τρεχούμενο νερό, αλλά και αυτό που προκαλεί υγρασία (και όλη η νοηματική της γλώσσας μας για το «τρεχούμενο νερό»)
«αλμυρόν ύδωρ» το νερό και ιδιότητα της θάλασσας, περίφραση της «θάλασσας»
«υέτειον ύδωρ» Η βροχή. Γιατί όμως και αυτό σε περίφραση και όχι απλά «υετός» ή έστω «Ζέφυρος έφυδρος»; (είναι και.. σπέσιαλ κουβέντα). Η απάντηση στις γλωσσικές ανάγκες και του σήμερα: το β ρ ό χ ι ν ο νερό κάνει την διαφορά.
«ὕδωρ καὶ γαῖα… γένοισθε» Με την σημασία που το λέμε και σήμερα: αυτός είναι σκέτο «χώμα» = ανίκανος, αναποτελεσματικός. (απαξιωτική «ευχή» του Μενέλαου)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν… υπονοεί ο Όμηρος (με την κουβέντα αυτή του Μενέλαου) και… κατοπινά αρχέτυπα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ… μοιάζει λίγο τραβηγμένο.
Άλλες χρήσεις του νερού:
ΆΡΔΕΥΣΗ: «Σκίδνανται (ποτίζονται μεθοδικά, με σωστή ΔΙΑΝΟΜΗ) άπαντα ανά κήπον»
ΥΔΡΕΥΣΗ= «…κρήναι, όθεν υδρεύονται οι πολίται»
Και πέραν της ύδρευσης: ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΟ Δημοκρατικής αντίληψης το αμφίδρομο σχήμα: ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ - ΕΥΘΥΝΗ (κρήναι), ΔΙΚΑΙΩΜΑ (όθεν υδρεύονται), πολιτική ΟΝΤΟΤΗΤΑ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ (οι πολίται). (ΟΛΑ αυτά το 800 π.Χ. Μην το ξεχνάμε)
ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ χεριών: Όταν κάθονταν για φαγητό ή για… προσευχή. Συνήθης ο στίχος: «κήρυκες ύδωρ επι χείρας έχευαν» (αξίζει: το… σημερινό «α» του…. σημερινού παρατατικού).
Πέρα από την καθαριότητα, μήπως και ΥΠΕΚΦΥΓΗ… ίσως;
«Ένιπταν» λοιπόν τας χείρας, όμως όχι μόνο προ του φαγητού.
Ο «Φιλέταιρος» (!) Οδυσσέας, στο νησί του ΉΛΙΟΥ, άφησε τους εν απελπισία.. πεινώντες και διψώντες συντρόφους του και… «χείρας νιψάμενος» (μ Οδ. 336) απομακρύνθηκε για να προσευχηθεί… Μ Ο Ν Ο Σ!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αφού δεν… έπιναν νερό, τί… έπιναν; Φυσικά ΟΙΝΟ… κεκραμένο….! Και για δροσιστικό, έπιναν ΚΥΚΕΩΝΑ.
Υ.Γ Αφήνουμε εννοείται απ’ έξω… χιόνια και… βροχές, θεϊκά ποτάμια, θάλασσες (= υγρά κέλευθα) κλπ. Αυτά θα τα δούμε ξεχωριστά.
Χρυσόστομος Τσιρίδης
[Πηγή]