Μια ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης για την Ελλάδα, με τις κατευθύνσεις που έχει σήμερα η ελληνική οικονομία, σημαίνει ολοκλήρωση της αποβιομηχάνισης, εφ’ όσον η ελληνική οικονομία θεωρείται, τουλάχιστον στη σημερινή φάση, ελάχιστα αποδοτική για το βιομηχανικό τομέα, και προσανατολισμός της μόνο στους τομείς του τουρισμού και των υπηρεσιών.
Στο όνομα της ανάπτυξης κάποιες νέες βιομηχανικές δραστηριότητες στην Ελλάδα μπορούν να πραγματοποιηθούν στο μέλλον μόνο με την προϋπόθεση ότι θα έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο εργασιακό και θεσμικό καθεστώς, το οποίο πολύ έντονα προωθεί μέσω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα η Ε.Ε με τη μετάβαση σε μια “απελευθερωμένη αγορά εργασίας”, που σημαίνει και τη χρησιμοποίηση των ξένων ελληνοποιημένων μεταναστών εργατών.
H ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μέσω των “τοπικών συμβάσεων εργασίας”, η μερική απασχόληση, η άνοδος του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, οι περικοπές στο δημόσιο τομέα της υγείας, δε ρίχνουν μόνο την αξία της εργατικής δύναμης αλλά παγιώνουν και μια αμφιλεγόμενη από πλευράς δικαιωμάτων ζώνη εργαζομένων, σπάζοντας κάθε εργασιακό «μονοπώλιο».
Επίσης, παρατηρείται συρρίκνωση του αγροτικού τομέα. Ο αγροτικός τομέας, που σε πρώτη φάση συντηρήθηκε από τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πια φανερό ότι θα πρέπει να περιοριστεί δραστικά, ώστε οι λίγοι Έλληνες αγρότες να μπορέσουν να γίνουν “ανταγωνιστικοί” σε παγκόσμια κλίμακα.
Τέλος, επιχειρείται η καθολική ισοπέδωση κάθε εκπαιδευτικής και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας, μέσω της αποδόμησης της ελληνικής ιστορίας αλλά και της υποταγής του εκπαιδευτικού συστήματος στις επιταγές της παγκόσμιας βιομηχανίας πληροφόρησης, με όχημα μετάδοσης την αγγλική γλώσσα.
Η παγκοσμιοποίηση σημαίνει αλλά και απαιτεί τη μεταβολή της ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας σε ένα τοπικό ιδίωμα σε σχέση με την “παγκόσμια” γλώσσα της Δύσης.
Κυριάκος Βελόπουλος
*Από το βιβλίο του Κυριάκου Βελόπουλου "Η Ελλάδα στην παγκόσμια σκακιέρα της γεωπολιτικής"
[Πηγή]
