Στα χρόνια του βασιλιά Όθωνα, η Αθήνα ήταν μια μικρή πόλη, που κάθε άλλο παρά με τη σημερινή έμοιαζε.
Κοντά σε όλες τις ελλείψεις και η ψυχαγωγία ήταν περιορισμένη και θα ήταν πολύ τυχερός κανείς, εάν κατάφερνε να τον προσκαλέσουν στις λιγοστές κοσμικές συγκεντρώσεις που γινόταν, αν και το εισιτήριο για τα κοσμικά σαλόνια δεν μπορεί να πει κανείς πως ήταν πολύ δύσκολο.
Δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί ο κύκλος της καλής τάξης, γιατί το χρονικό διάστημα από την απελευθέρωση δεν ήταν και μεγάλο. Οι αξιωματικοί και οι απόγονοι των αγωνιστών της επανάστασης, καθώς και τα μέλη των ξένων αποστολών, ήταν το πρώτο προζύμι.
Βέβαια, δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρίσκεται κανείς σε μια δεξίωση του Αντιβασιλιά Άρμανσμπεργκ.
Σε μια από αυτές τις συγκεντρώσεις, λοιπόν, βρισκόταν και ο Κωλέττης, που όταν τον ρώτησαν τι γνώμη έχει για το αραχνοΰφαντο μαύρο «βέλο», που φορούσε στο πρόσωπο της η εύθυμη χήρα των σαλονιών και της συγκέντρωσης Μαριορή - Ζαφειρίτσα Κοντολέοντος, απάντησε:
«Έτσι δε θα φαίνεται όταν θα… κοκκινίζει καμιά φορά αν…» και συμπλήρωσε: «Μωρέ όλα τα ‘χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει».
[Πηγή]
