από τα παράλια της Τουρκίας.
Η δημοσιογράφος χαρακτηρίζει το νησί ως «την εγκαταλελειμμένη πρώτη γραμμή στη μεγαλύτερη κρίση της Ευρώπης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».
Όπως παρατηρεί η δημοσιογράφος το νησί δεν έχει καμία υποδομή σε σχέση με την Κω ή τη Μυτιλήνη αλλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι τεράστια.
Η μαρτυρία μιας κοπέλας από τη Συρία φανερώνει το μέγεθος του προβλήματος: «Τώρα που σας μιλάω περιμένουν 1.000 Σύροι να περάσουν στην Ελλάδα. Καθένας, κάθε μέρα, κάθε ώρα προσπαθεί να έρθει εδώ».
Αν και ο δήμαρχος Λέρου εξετάζει τη λύση της μετατροπής του παλαιού ψυχιατρείου ως χώρου φιλοξενίας για τους μετανάστες την ίδια στιγμή ομολογεί ότι «ο δήμος δεν έχει χρήματα. Δεν έχει χρήματα ούτε για μισθούς. Η Ευρώπη πρέπει να μας δώσει χρήματα».
Οι εικόνες που καταγράφει το ρεπορτάζ από το λιμενικό σταθμό της Λέρου σοκάρουν: οικογένειες, άντρες, γυναίκες κάθονται στις σκάλες γιατί όπως λένε η μυρωδιά μέσα στο κτήριο είναι ανυπόφορη. Και την ίδια ώρα όταν το βράδυ φτάνουν πάνω από 100 μετανάστες σοκαρισμένη η δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μόνο ένας λιμενικός για να τους κατευθύνει και να τους ελέγξει.
«Μας χρησιμοποιούν ως ασπίδα εμάς τους εθελοντές και κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί» καταγγέλλει από την πλευρά του ένας από τους λιγοστούς εθελοντές που προσπαθούν να αντικαταστήσουν τις αρμόδιες επίσημες αρχές.
Στο ρεπορτάζ αποκαλύπτεται και η τακτική που χρησιμοποιούν πολλοί από τους λαθρομετανάστες που φτάνουν στα ελληνικά παράλια και όταν συλλαμβάνονται από τους λιμενικούς δηλώνουν Σύροι προκειμένου να χαρακτηριστούν ως πρόσφυγες.
«Εμείς στο σκάφος ήμασταν 29, τέσσερις από τη Συρία και οι υπόλοιποι από το Ιράκ. Μας έλεγαν ότι δεν έχουν διαβατήριο και έτσι δεν μπορεί κανείς να πει ποιοι είναι. Η κυβέρνηση της Γερμανίας δίνει λεφτά, σπίτι, φαγητό σε όσους δηλώνουν Σύροι» αποκαλύπτει μια νεαρή κοπέλα από τη Συρία.
Και όπως καταλήγει το ρεπορτάζ του Guardian «η μεταναστευτική κρίση βρίσκεται στα χέρια της πιο εύθραυστης χώρας».
[Πηγή]