Στη Νότια Αμερική, μεγάλο μέρος του δάσους του Αμαζονίου βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ του Περού και της Βραζιλίας. Ιδιαίτερα τα μέρη Purús, ο ποταμός Iaco, το Tambopata και το Πάρκο του Manu.
Οι περιοχές αυτές, όμως, κρύβουν ένα μεγάλο μυστικό μιας παλιάς πόλης που φαίνεται να κυριάρχησε την ήπειρο σε πολύ μακρινούς χρόνους του παρελθόντος.
Στις 30/12/1975, ο αμερικανικός δορυφόρος Landsat 2, φωτογράφισε μια περιοχή της ζούγκλας του Περού στο τμήμα που ονομάζεται "Μητέρα του Θεού", μία δυσπρόσιτη περιοχή. Οι δορυφορικές φωτογραφίες της NASA με αριθμό Ε S11-32W071-03 αποκαλύφθηκαν λίγο αργότερα, το 1976.
Η εικόνα της δασικής έκτασης έδειξε δώδεκα σημεία, σε ομάδες των δύο, συμμετρικά διευθετημένες μεταξύ τους.
Χαρτογράφοι όπως ο A.T. Tizando, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτά τα παράξενα αντικείμενα στο δάσος έπρεπε να είναι είχαν ύψος τουλάχιστον 150-200 μέτρα. Επίσης, ότι η συμμετρία τους υποδείκνυε πως δεν ήταν κατασκευάσματα της φύσης.
Ο πρώτος που πλησίασε την περιοχή ήταν ο Ιάπωνας Yoshiharu Sekino, το 1977. Μίλησε με πολλούς γηγενείς Machiguenga και συνέβαλε να γίνει γνωστός ο πολιτισμός τους. Το 1979, οι Herbert και η Nicole Cartagena ανακάλυψαν ινκαϊκά ερείπια στον ποταμό Nistron, όπου οι Ίνκας κρύφτηκαν για να ξεφύγουν από τους κατακτητές.
Πολύ αργότερα, την περιοχή επισκέφτηκε ο Ιταλός αρχαιολόγος Giancarlo Ligabue, το 1980, ενώ το 1996, ο αμερικανός αρχαιολόγος Gregory Deyermejian μετά από βαθιά μελέτη του εδάφους, κατέληξε και πάλι στο συμπέρασμα ότι, οι ως τότε φερόμενες ως πυραμίδες, δεν ήταν ένας φυσικός σχηματισμός.
Πολλές θεωρίες δημιουργήθηκαν έκτοτε, με επικρατέστερες να είναι ότι οι πυραμίδες χρησιμοποιήθηκαν σαν τελετουργικοί και θρησκευτικοί τόποι των Ίνκας.
Το 2001, ο Ιταλός αρχαιολόγος Mario Polia βρήκε στα αρχεία του Βατικανού, ένα γράμμα του ιησουίτη π. Lopez, το οποίο χρονολογείται στα πρώτα χρόνια του 17ου αιώνα. Η επιστολή, η οποία θεωρείται αυθεντική, αναφέρεται στο βασίλειο Paititi, που ευημερούσε στα 1600, ενώ ήταν πολύ πλούσιο σε χρυσό και με πολύτιμους λίθους, όπως περιγράφεται.
Ως εκ τούτου, βγήκε ένα πόρισμα: ότι το Paititi δηλαδή η περιοχή με τις μυστηριώδεις πυραμίδες ήταν ένας προγονικός τόπος που ανεγέρθηκε από τους Ίνκας στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τους κατακτητές, μετά την άφιξη των Ισπανών στο Κούσκο, κατά το 1533.
Όμως, η κοινή λογική σκοντάφτει στο εξής: Όταν ένας λαός, ή κάποιο μέρος του, προσπαθεί να κρυφτεί από τον οποιοδήποτε εχθρό, δεν εκθέτει τον εαυτό σε κατασκευαστικά έργα τα οποία άνετα θα μπορούσαν να τον προδώσουν ανά πάσα στιγμή, χώρια το γεγονός ότι χρειάζονταν αρκετό χρόνο για να μελετήσουν το έδαφος ώστε να εντάξουν τα αρχιτεκτονικά τους σχέδια.
Ενδεχομένως, λοιπόν, δεν έχτισαν οι ίδιοι οι φυγάδες τις πυραμίδες, αλλά προϋπήρχαν και οι Ίνκας γνώριζαν την ύπαρξή τους. Αν είναι έτσι, τότε οι πυραμίδες έκρυβαν εισόδους που οδηγούσαν μάλλον σε υπόγειους χώρους όπου και κρύφτηκαν.
Ποιός έχτισε, λοιπόν, τις πυραμίδες; Πρόγονοι των Ίνκας; Μπορούμε, άραγε, να βασιστούμε σε παραδόσεις που μιλούν για πολιτισμούς, όπως οι Καχίνα, οι οποίοι λέγεται ότι ήρθαν από τα άστρα; Κάποιες άλλες πεποιθήσεις κάνουν λόγο για μία "Χρυσή Εποχή", όπως θα την λέγαμε σήμερα.
Σίγουρα, όλα αυτά δεν είναι παρά υποθέσεις. Όμως, μπορούμε να αναρωτηθούμε για ποιό λόγο δεν προχώρησαν οι έρευνες, όπως συμβαίνει σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις.
[Πηγή]