1.200 τετ. χλμ στα χρόνια που ακολούθησαν τον Μεγάλο Πόλεμο.
Σήμερα, παραμένουν απαγορευμένα περίπου 100 τετ. χλμ (σχεδόν όσο το Παρίσι), λόγω των αμέτρητων ανθρώπινων υπολειμμάτων και των θαμμένων χημικών, που πρέπει να βγούνε από το έδαφος και είναι τα κατάλοιπα των δυο Παγκοσμίων Πολέμων.
Μετά τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, η γαλλική κυβέρνηση, μη μπορώντας να καθαρίσει την περιοχή από τα πυρομαχικά και τα απομεινάρια των ανθρώπων και των ζώων, αποφάσισε την αναγκαστική μετεγκατάσταση των κατοίκων της που οδήγησε στη δημιουργία της Zone Rouge.
Ολόκληρα χωριά σβήστηκαν από τον χάρτη και θεωρήθηκαν «θύματα πολέμου».
Τα κάποτε καλλιεργήσιμα χωράφια εγκαταλείφθηκαν, και χωρίς την ανθρώπινη παρουσία, σύντομα έγιναν δασικές εκτάσεις.
Για δεκαετίες, ωστόσο, μεγάλο μέρος αυτής της δασικής έκτασης εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τους δασοφύλακες και τους κυνηγούς, μέχρι που το 2004, Γερμανοί ερευνητές διαπίστωσαν εξαιρετικά επικίνδυνα επίπεδα -έως και 17% αρσενικό στο έδαφος, δεκάδες χιλιάδες φορές υψηλότερα από τα επίπεδα που απαντώνται συνήθως σε «κόκκινες ζώνες».
Το νερό στην περιοχή βρέθηκε να περιέχει τοξικά επίπεδα αρσενικού που ήταν 300 φορές πάνω από το ανεκτό και έχουν καταγραφεί σε ορισμένα ζώα, κυρίως στο συκώτι των αγριογούρουνων, αφύσικα υψηλά επίπεδα μολύβδου.
Οι κοντινοί κάτοικοι, οι δασοφύλακες και οι κυνηγούς της περιοχής, δεν εξετάστηκαν ποτέ. Οι αρχές απαγόρευσαν τελικά την πρόσβαση στο μέρος για το κοινό το 2012, που είναι γνωστό σήμερα ως «Place-à-Gaz».
Η γαλλική κυβέρνηση σχηματίστηκε μια ειδική υπηρεσία αφιερωμένη αποκλειστικά στην εκκαθάριση των πυρομαχικών, η οποία με την πάροδο του χρόνου κατάφερε να μειώσει το μέγεθος της Κόκκινης Ζώνης. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, αυτό έγινε πάρα πολύ πρόωρα.
Ο χάρτης δείχνει την κόκκινη ζώνη και τις λιγότερο επικίνδυνες ζώνες με κίτρινο, πράσινο και μπλε.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, ένα μεγάλο μέρος της «εκκαθάρισης» γινόταν μόνο επιφανειακά, καταστρέφοντας εκατοντάδες χιλιάδες χημικές βόμβες του Α” Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι διαρροές και οι μολύνσεις του εδάφους και των υδάτων.
Ανησυχητικές ποσότητες μολύβδου παρέμεναν διάσπαρτες στη θέση τους, μολύνοντας το έδαφος με μη βιοδιασπώμενο μόλυβδο, υδράργυρο και ψευδάργυρο, στοιχεία που μπορούν να παραμείνουν για τουλάχιστον 10.000 χρόνια.
Μετά τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο και καθώς υπήρχε η βιασύνη να αυξηθούν οι καλλιέργειες και η κτηνοτροφία, ιδρύθηκε το 1929 η πρώτη βιομηχανική μονάδα εκτροφής χοίρων, κοντά στον τόπο της μάχης του Βερντέν, της μεγαλύτερης σύγκρουσης του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, που διήρκεσε 300 ημέρες και κόστισε τη ζωή σε πάνω από 300.000 Γάλλους και Γερμανούς.
Η γαλλική λέξη «Verdunisation», που αναφέρεται στην επεξεργασία του πόσιμου νερού με τη χρήση χλωρίωσης, πήρε το όνομά της από την αυτήν την περιοχή.
Σήμερα, περίπου 900 τόνοι μη εκραγέντα πυρομαχικά βγαίνουν κάθε χρόνο στην επιφάνεια από τα γεωργικά μηχανήματα των Βέλγων και Γάλλων αγροτών στα χωράφια τους.
Οι αρχές εκτιμούν ότι αν συνεχίσουν να εργάζονται με το σημερινό ρυθμό, θα μπορέσουν να καθαρίσουν την περιοχή σε 300-700 χρόνια. Άλλοι ειδικοί πιστεύουν ότι η Ζώνη δεν πρόκειται ποτέ να είναι καθαριστεί πλήρως από τα μη πυρομαχικά.
[Πηγή]