Έτσι, ο διαστημικός βράχος θα ακολουθεί το φεγγάρι στην κίνησή του, διαγράφοντας κυκλική τροχιά γύρω από αυτό, ώστε λίγα χρόνια αργότερα να μπορέσουν να τον επισκεφθούν αστροναύτες από τη Γη για να τον μελετήσουν.
Η NASA
Το παραπάνω σχέδιο ανήκει στην αμερικανική διαστημική υπηρεσία, η οποία για να το κάνει πραγματικότητα προετοιμάζει εδώ και μερικά χρόνια την αποστολή Asteroid Redirect Mission (ARM).
Στόχος της αποστολής, που αναμένεται να κοστίσει 2,6 δισ. δολάρια, θα είναι να «παγιδεύσει» με ένα ρομποτικό διαστημόπλοιο έναν αστεροειδή που περνά από κοντινή απόσταση από τη Γη και να τον μεταφέρει στη «γειτονιά» της Σελήνης, όπου θα παραμείνει μόνιμα περιμένοντας τους αστροναύτες.
Μάλιστα, πριν από λίγες εβδομάδες η ΝΑΣΑ ανακοίνωσε περισσότερες λεπτομέρειες για την Asteroid Redirect Mission, αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων ότι η μεταφορά του βράχου θα γίνει μόλις σε πέντε χρόνια από σήμερα και η επίσκεψη των αστροναυτών την αμέσως επόμενη δεκαετία.
Όσον αφορά το ουράνιο σώμα που θα καταλήξει στη Σελήνη, η ΝΑΣΑ έχει δύο εναλλακτικές δυνατότητες – αφού μπορεί είτε να «αιχμαλωτίσει» έναν ολόκληρο μικρό αστεροειδή είτε να αφαιρέσει ένα τμήμα από κάποιον μεγαλύτερο βράχο.
Η αμερικανική υπηρεσία αναμένεται να αποφασίσει στα τέλη του 2014 ποια από τις δύο λύσεις είναι καλύτερη, προσαρμόζοντας στη συνέχεια τις υπόλοιπες παραμέτρους της αποστολής στην επιλογή που θα κάνει. Πάντως, και στα δύο σενάρια, ο βράχος δεν θα μπορεί να ξεπερνά σε διάμετρο τα 10 μέτρα.
Στην περίπτωση που αποφασίσει να μεταφέρει έναν ολόκληρο αστεροειδή, τότε το ρομποτικό σκάφος θα κλείσει τον βράχο σε ένα φουσκωτό σάκο και, χρησιμοποιώντας τον κινητήρα του που θα λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια, θα τον οδηγήσει στη συνέχεια σε μια σταθερή τροχιά γύρω από τη Σελήνη.
Η ΝΑΣΑ έχει εντοπίσει ήδη επτά ουράνια σώματα που δείχνουν να είναι κατάλληλα για κάτι τέτοιο. Προς το παρόν, ο πιο πιθανός υποψήφιος είναι ο αστεροειδής 2011 MD, ο οποίος, με βάση τις μετρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer, έχει διάμετρο μόλις 6 μέτρα.
Οι ίδιες μετρήσεις δείχνουν ότι θα είναι σχετικά εύκολο να αλλάξει η πορεία του 2011 MD, επειδή η πυκνότητά του είναι πολύ μικρή, σχεδόν όση και του νερού.
Από τη στιγμή που ο βράχος «εγκατασταθεί» στο φεγγάρι, η αποστολή των αστροναυτών θα γίνει με το διαστημόπλοιο Orion, το οποίο βρίσκεται στα τελικά στάδια της κατασκευής του και στα τέλη της χρονιάς αναμένεται να ξεκινήσει τις πρώτες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις.
Με το Orion, οι αστροναύτες θα χρειαστούν περίπου 25 ημέρες για να φτάσουν στο σημείο, να πάρουν δείγματα πετρωμάτων και να επιστρέψουν στη Γη. Δείγματα που θα επιτρέψουν στους επιστήμονες να αποκτήσουν ακόμη καλύτερη εικόνα για τα πρώτα στάδια σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Τζον Γκράνσφελντ, αναπληρωτής διευθυντής του τμήματος σχεδίασης αποστολών της ΝΑΣΑ: «Μελετώντας ένα τέτοιο “υπόλειμμα”, θα εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας για τον κόσμο μας και το διαστημικό “περιβάλλον” στο οποίο βρισκόμαστε». «Πρόβα τζενεράλε»
Επίσης, σύμφωνα με τη διαστημική υπηρεσία, θα τη βοηθήσει να δοκιμάσει τεχνολογίες που ίσως χρειαστεί στο μέλλον για να αλλάξει την πορεία ενός βράχου που βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τη Γη.
Εξάλλου, μέχρι σήμερα η αμερικανική υπηρεσία έχει εντοπίσει 1.483 «δυνητικά επικίνδυνα» ουράνια αντικείμενα-σώματα με διάμετρο μεγαλύτερη από 100 μέτρα, τα οποία αναμένεται να βρεθούν κάποια στιγμή σε απόσταση μικρότερη από 8 εκατ. χιλιόμετρα από τον πλανήτη μας.
Παράλληλα, η ARM θα αποτελέσει μια «πρόβα τζενεράλε» για τα συστήματα και τον εξοπλισμό που αναπτύσσεται ήδη, με σκοπό για πρώτη φορά ο άνθρωπος να επεκτείνει την παρουσία του πέρα από τη Σελήνη.
Τελικός προορισμός για τη ΝΑΣΑ είναι ο πλανήτης Αρης, στον οποίο προγραμματίζει να στείλει αστροναύτες μέσα στη δεκαετία 2030-2040. Επιχειρηματική ευκαιρία για κέρδη δισ. δολ.
Αν για τη ΝΑSΑ οι αστεροειδείς αποτελούν έναν «επιστημονικό θησαυρό» καθώς κρύβουν πληροφορίες για τη δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος, για την αμερικανική εταιρεία Planetary Resources το γεγονός ότι περιέχουν νερό τόσο στην επιφάνεια όσο και στην «ουρά» τους είναι μια επιχειρηματική ευκαιρία που μπορεί να μεταφρασθεί σε κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Όπως ανέφερε ο συνιδρυτής της, Ερικ Αντερσον, σε συνέντευξή του πριν από έναν μήνα, το σχέδιο της εταιρείας είναι να αναπτύξει ρομποτικά σκάφη που θα συλλέγουν το νερό και θα το μετατρέπουν σε καύσιμο, διασπώντας το σε υδρογόνο και οξυγόνο.
Με το καύσιμο αυτό, τα σκάφη θα μπορούν να επαναφέρουν στην αρχική του τροχιά οποιουδήποτε είδους δορυφόρο που με τα χρόνια έχει χάσει ύψος και είναι έτοιμος να καταστραφεί μπαίνοντας στην ατμόσφαιρα της Γης, ώστε με αυτό τον τρόπο να παρατείνουν τη λειτουργία του.
Μαζί με τον Ερικ Aντερσον, στον οποίο ανήκει επίσης η εταιρεία διαστημικού τουρισμού Space Adventures, συνιδρυτής της Planetary Resources είναι ο Ελληνοαμερικανός Πίτερ Διαμαντίδης. Όταν δημιουργήθηκε, η αρχική της προτεραιότητα ήταν τα πολύτιμα μέταλλα που υπάρχουν στους αστεροειδείς, κυρίως ο λευκόχρυσος και τα υπόλοιπα μέταλλα της ομάδας του (όπως το παλλάδιο και το ιρίδιο).
Ο λόγος ήταν πως ορισμένοι από αυτούς τους διαστημικούς βράχους εκτιμάται πως περιέχουν τόσο λευκόχρυσο όσο ολόκληρη η Γη, ένα υλικό που μαζί με τα συγγενικά του μέταλλα χρησιμοποιείται σε ιατρικές συσκευές, καταλύτες και άλλα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας.
Ωστόσο, παρ’ όλο που αυτά τα υλικά στοιχίζουν αρκετά ακριβά, φαίνεται πως οι υπεύθυνοί της συνειδητοποίησαν στην πορεία πως η τιμή τους δεν μπορεί ακόμη να υπερκαλύψει το λειτουργικό κόστος των ρομποτικών διαστημοπλοίων. Έτσι, όπως ανέφερε ο Aντερσον στη συνέντευξή του, οι διαστημικές εξορύξεις θα μετατεθούν για αργότερα.
[Πηγή]
