Παντελή Γιανουλάκη στο περιοδικό Strange στο τεύχος 45 τον Ιούνιο του 2002.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από αυτήν ενδεικτικό του ποιος ήταν ο Πρόκος.
Π.Γ.: Αφού μιλάμε για σύμβολα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να μας πεις τι είναι όλη αυτή η ιστορία με τον περιβόητο "Λωτό".
Όπως γνωρίζω, αλλά και εσύ το γνωρίζεις καλύτερα από εμένα, σε διάφορους στενούς κύκλους κυκλοφορεί η φήμη ότι πρόκειται για το σύμβολο της διαδοχής του επικεφαλής των Έψιλον(!), το οποίο το κατέχει κάποιος «φύλακας», αλλά κανείς δεν ξέρει πολλά περί αυτού.
Τι είναι αυτός ο Λωτός;
Τι συμβαίνει με αυτήν τη νεφελώδη υπόθεση αυτήν την εποχή; Θέλεις να προσπαθήσεις να μας εξηγήσεις;
************************************************
Π.Γ.: Τα δημοσιεύματα αυτά υπονοούν αυτόν τον Νάγο;...
Ι.Φ.: Όχι. Υπονοούν δήθεν ένα άλλο πρόσωπο, υπαρκτό πρόσωπο, έναν θεσσαλονικιό, ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει το "Λωτό", και αυτός έχει και σε μένα τον ίδιο διατυπώσει αυτόν τον ισχυρισμό του.
Ο Λωτός αυτός υποτίθεται ότι είναι το σύμβολο του "αρχιερέα" των Έψιλον, του πνευματικο-πολιτικού ηγέτη των Έψιλον.
Το σύμβολο της διαδοχής του ιερατείου των Έψιλον. Το σύμβολο αυτό της διαδοχής του ιερατείου των Έψιλον, το είχε ο αείμνηστος Ελευθέριος Πρόκος, και αυτός το μεταβίβασε στο άτομο αυτό, όχι για να ανακηρυχθεί αυτό επικεφαλής των Έψιλον, αλλά για να το φρουρεί ως Φύλακας του Λωτού, για να το δώσει στον αρχηγό ή τον αρχιερέα ή τον πνευματικό ηγέτη ο οποίος θα εμφανιστεί στην κατάλληλη στιγμή.
Το άτομο αυτό, ο υποτιθέμενος Φύλακας του Λωτού, είναι ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος, ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος ο οποίος είναι τυφλός, και όπως μου έχει πει ο ίδιος, έχει πολλές καλές σχέσεις με τους ραβίνους της Θεσσαλονίκης και με πάρα πολλούς άλλους κομβικούς ανθρώπους, και όπως είπα είναι ένα πολύ αξιοσέβαστο πρόσωπο.
[σ.σ. Ο κ. Φουράκης μας είπε το όνομα του προσώπου αυτού, αλλά επιλέγουμε να μην το δημοσιεύσουμε μέχρι να ερευνήσουμε περισσότερο την υπόθεση αυτή... ]Φυσικά, θα πρέπει να αναφέρω ότι είναι αδιανόητο μια θρησκευτική, φιλοσοφική ή εθνικοπολιτική ομάδα συγκροτούμενη από Έλληνες να χρησιμοποιεί το Λωτό ως σύμβολο της.
Είναι αδιανόητο αυτό, διότι ο Λωτός είναι ένα από τα θρησκευτικό - φιλοσοφικά σύμβολα του Βουδισμού αλλά και του Ινδουισμού...
Π.Γ.: Και ποιος είναι ο Ελευθέριος Πρόκος;
Ι.Φ.: Ο Ελευθέριος Πρόκος ήταν ένας πνευματικός ταγός, ο οποίος από το 1958 ήταν μόνιμος καθηγητής σε όλες τις ανώτατες στρατιωτικές σχολές. Δεν βρίσκεται πλέον εν Ζωή.
Έχει γράψει μερικά πολύ σημαντικά βιβλία τα οποία κυκλοφορούσαν μόνο μεταξύ ανωτάτων αξιωματικών, τα οποία έχω στην κατοχή μου.
Ο Πρόκος υποτίθεται ότι παίρνει το Λωτό - αλλά σημειώστε ότι δεν υπάρχει Λωτός, υπάρχει κάποιο άλλο σύμβολο- και παίρνει τη διαδοχή κάποιας ιθαγενούς ομάδας από τον Ιωάννη Διάκο ........... Τέλος
*************************************************
Ο Ελευθέριος Πρόκος έχει όμως συνδεθεί και με το ακόλουθο εδάφιο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον κ 20-23 ...Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. Ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω τω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ηρώτων αυτόν λέγοντες κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν.
Έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος λέγουσι τω Ιησού. Ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων ΄ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου. Αμήν, αμήν λέγω υμίν,
…Λέγεται ότι σε ένα αρχαίο αντίγραφο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, το οποίο διέσωσε ο πολυγραφώτατος Επίσκοπος Καισάρειας Ευσέβιος του Παμφίλου ( 275 – 339 μ.Χ ) και το οποίο φυλάσσεται στην βιβλιοθήκη του Βατικανού, όπου το ανεκάλυψε το 1974 ο Πρόκος έχει την εξής διαφορά …
Ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου. [ Ελλάς γαρ μόνη αψευδώς ανθρωπογέννει, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην. Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου.] Αμήν, αμήν λέγω υμίν,…
Το ανωτέρω απόσπασμα που κατά την παράδοση ανεκάλυψε σε ένα παλαιό χειρόγραφο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου ο Πρόκος δεν είναι παρά ένας ύμνος προς την Ελλάδα, την οποία την αποκαλεί φυτό ουράνιο και θεϊκό βλάστημα.
Είναι αν θέλετε και μια ισχυρή ένδειξη αν όχι απόδειξη της Ελληνικής παιδείας του Ιησού, των φιλελληνικών του συναισθημάτων και ακόμη και της ελληνικότητάς του.
Ιδίως δε αφού ανεκαλύφθη και έγινε ευρύτερα γνωστό από τον έχοντα τον των Έψιλον Λωτό μεγάλο καθηγητή και ταγό Ελευθέριο Πρόκο. Ο Ιησούς εκθειάζει την Ελλάδα με αφορμή κάποιους Έλληνες που ζήτησαν να τον δουν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ; Aς ξαναδούμε το εν λόγω απόσπασμα.
[Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή.] Η εορτή, όμως, που αναφέρει το εδάφιο δεν είναι άλλη παρά το Πάσχα των Ιουδαίων. Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή ότι ο Ιησούς δεν εισήλθε στα Ιεροσόλυμα μια εβδομάδα μόνο πριν το Πάσχα, αλλά ότι η λεγομένη Κυριακή των Βαϊων ήταν γύρω στους 6 μήνες νωρίτερα, οπότε τότε εορταζόταν το Σουκότ (Σκηνοπηγία), ή η Ρος χα Σανά ή κάποια άλλη εορτή.
Πάντως όπως και να έχει επρόκειτο περί αυστηρά ιουδαϊκής θρησκευτικής εορτής. Οι μόνοι όμως που προσκυνούσαν το Πάσχα ή αλλιώς Πεσάχ ήσαν οι Ιουδαίοι.
Άρα το εν λόγω απόσπασμα μάλλον είναι νόθο. Οπότε γιατί να μην υποθέσουμε ότι και η χαμένη και από τον Πρόκο ανακαλυφθείσα παρεμβολή [ Ελλάς γαρ μόνη αψευδώς ανθρωπογέννει, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην. Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου. ] είναι και αυτή νόθα επίσης ;
Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος να εξυμνηθή ο Ελληνισμός από τον πρώιμο Χριστιανισμό. Νομίζω ότι είναι πασιφανές ότι ο πρώιμος, επίσημος, κρατικός Χριστιανισμός κάθε άλλο παρά φιλικός δεν ήταν απέναντι στον κόσμο των Ελλήνων και των Ρωμαίων.
Εκτός και αν αυτό το απόσπασμα δεν έλκει την καταγωγή του από τους ανώνυμους και αμαθείς συγγραφείς-αντιγραφείς των κανονικών και εξωκανονικών ευαγγελίων, επιστολών, πράξεων και αποκαλύψεων του 4ου και 5ου μ.Χ αιώνα, αλλά είναι προγενέστερο του 4ου μ.Χ αιώνα όπου τότε επισημοποιήθηκε ο Χριστιανισμός.
Εάν είναι έτσι, δεδομένου ότι το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον γράφτηκε γύρω στο 190 μ.Χ [ δεδομένου ότι ο αιρετικός Μαρκίων που έδρασε στα 150 μ.Χ θεωρεί ως πνευματικώτερο ευαγγέλιο του Λουκά και δεν μνημονεύει το λεγόμενο του Ιωάννη καθώς επίσης και ότι πρωτομνημονεύεται από τον Άγιο Ειρηναίο, επίσκοπο του Λουγδούνου ή αλλιώς Λυών το 190 μ.Χ ] και το διάταγμα με το οποίο θεσπιζόταν η ανεξιθρησκία ( Διάταγμα των Μεδιολάνων του 313 μ.Χ ), έθετε για πρώτη φορά τον Χριστιανισμό κάτω από την προστασία του Αυτοκράτωρα ( Κωνσταντίνος ), τότε η εν λόγω χαμένη παρεμβολή πρέπει να εντοπίζεται χρονικά μεταξύ του 190 μ.Χ και 313 μ.Χ.
Σε μια εποχή απηνών Ρωμαϊκών διωγμών κατά του Χριστιανισμού, όπου οι Χριστιανοί ρίχνονταν στα λιοντάρια της αρένας ( Deus meus salvum me ab ore leonis ) και έκαναν μεγάλους αγώνες για να προσηλυτίσουν τους Ρωμαίους και τους Έλληνες, δεν νομίζω ότι υπήρχε ιδιαίτερος λόγος για να κολακέψουν τους Έλληνες.
Εκτός αυτού ούτε οι Έλληνες προσκυνούσαν το Πάσχα, αλλά ούτε και οι Χριστιανοί θα μπορούσαν να ισχυρισθούν κάτι τέτοιο, αφού θα ήταν σαν να ισχυριζόταν κάποιος σήμερα και να το κατέγραφε σε μια ιστορική αναφορά του 2008 μ.Χ ότι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης συνεορτάζουν το Πάσχα των Ορθοδόξων μαζί με τους γείτονές τους ορθόδοξους !.
Επίσης το […εκ των αναβαινόντων…] υποδηλώνει κίνηση, που σημαίνει ότι αυτοί, όποιοι και αν ήσαν, δεν ήσαν Ιεροσολυμίτες. Μήπως ήσαν Σαμαρείτες ; Μήπως ήσαν Γαλιλαίοι ; Ο Ιησούς ήταν Γαλιλαίος και διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τους Σαμαρείτες, κάτι το οποίο οι κάτοικοι της Ιουδαίας το θεωρούσαν σκανδαλώδες.
Μην ξεχνάμε ότι οι Ιουδαίοι αποκαλούσαν την Γαλιλαία Galil ha Goyim ( Γκαλίλ χα Γκοϊμ ) ή αλλιώς Γαλιλαία των μη Ιουδαίων, καθότι goy στα Εβραϊκά είναι ο μη Εβραίος ή διαφορετικά ( κατά Ματθ. Δ, 15 ) ‘’Γαλιλαία των εθνών’’, δηλαδή Γαλιλαία των εθνικών.
Βέβαια η Γαλιλαία βρισκόταν πλησίον της ελληνικής Δεκαπόλεως και όταν επικράτησαν οι Μακκαβαίοι υποχρέωσαν τον γηγενή και εν πολλοίς ελληνογενή πληθυσμό γύρω στο 130 π.Χ να ασπασθεί τον Μωσαϊκό Νόμο και να περιτμηθεί.
Αλλά τέλος πάντων ποιοι ήσαν αυτοί οι […τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή…] ; Μήπως ήσαν Έλληνες που είχαν προσχωρήσει στον Ιουδαϊσμό, οι λεγόμενοι προσήλυτοι ;
Για να μελετήσουμε όμως το παρακάτω απόσπασμα από το απόκρυφο ευαγγέλιο του Νικοδήμου Κεφ.2 , 4 …Λέγει ο Πιλάτος προς τους Ιουδαίους τους λέγοντας είναι αυτόν εκ πορνείας.
Ούτος ο λόγος υμών ουκ εστίν αληθής, ότι όρμαστρα γέγοναν, καθά και αυτοί λέγουσιν οι σύνεθνοι υμών. Λέγουσιν τω Πιλάτω Άννας και Καϊάφας. Άπαν το πλήθος κράζομεν και ου πιστευόμεθα ότι εκ πορνείας γεγένηται΄ούτοι προσήλυτοι εισίν και μαθηταί αυτού.
Και προσκαλεσάμενος ο Πιλάτος Άνναν και Καϊάφαν λέγει αυτοίς. Τι εστίν προσήλυτοι ; λέγουσιν αυτώ Ελλήνων τέκνα εγεννήθησαν, και νυν γεγόνασιν Ιουδαίοι. Λέγουσιν οι ειπόντες ότι ου γεγέννηται εκ πορνείας, Λάζαρος, Αστέριος, Ιάκωβος, Αμνής, Ζηράς, Σαμουήλ, Ισαάκ, Φινεές, Κρίσπος, Αγρίππας και Ιούδας. Ημείς προσήλυτοι ου γεγεννήμεθα, αλλά τέκνα Ιουδαίων εσμέν και αλήθειαν λαλούμεν …, δηλαδή
[…Λέει ο Πιλάτος στους Ιουδαίους που υποστηρίζουν ότι είναι γέννημα πορνείας: ‘’Αυτοί οι λόγοι σας δεν είναι αληθείς, επειδή έγινε ο αρραβώνας, όπως το υποστηρίζουν και οι ίδιοι οι ομοεθνείς σας.
Λένε στον Πιλάτο ο Άννας και ο Καϊάφας : “ Όλο το πλήθος φωνάζουμε και δε μας πιστεύεις για ότι έχει γεννηθεί εκ πορνείας. Αυτοί είναι προσήλυτοι και μαθητές του. Και αφού κάλεσε ο Πιλάτος κοντά του τον Άννα και τον Καϊάφα, τους ρώτησε, τι είναι οι προσήλυτοι ;
Και αυτοί του απάντησαν ‘’ Όσοι γεννήθηκαν παιδιά από γονείς Έλληνες και τώρα έγιναν Ιουδαίοι’’. Και τότε είπαν αυτοί που υποστήριζαν ότι δεν έχει γεννηθεί εκ πορνείας, δηλαδή ο Λάζαρος, ο Αστέριος, ο Ιάκωβος, ο Αμνής, ο Ζηράς, ο Σαμουήλ, ο Ισαάκ, ο Φινεές, ο Κρίσπος, ο Αγρίππας και ο Ιούδας. « Εμείς δεν γίναμε προσήλυτοι, αλλά είμαστε τέκνα Ιουδαίων και λέμε την αλήθεια …].
Βλέπουμε λοιπόν ποιοι ήσαν οι λεγόμενοι προσήλυτοι. Τα αρχαία κείμενα έκαναν σαφή διαχωρισμό. Παρατηρούμε, επίσης, ότι οι μαθητές του, αν όχι όλοι κάποιοι ήσαν προσήλυτοι, δηλαδή γόνοι - απόγονοι Ελλήνων που είτε προσχώρησαν στον Ιουδαϊσμό ή εξαναγκάσθησαν να γίνουν [ βλέπε …δια τον φόβον των Ιουδαίων ..]. Το κείμενο όμως είναι σαφές […τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή…].
Άρα το μόνο που μας απομένει δια την εις άτοπον απαγωγήν είναι ότι πρόκειται για ελληνίζοντες Εβραίους ή αλλιώς Ιουδαίους ! Την εποχή εκείνη στην Παλαιστίνη υπήρχαν χονδρικά δύο κατηγορίες λαϊκών και ουχί αριστοκρατών Εβραίων.
Αυτοί που είχαν Εβραϊκά ονόματα, μιλούσαν μόνο Εβραϊκά και ήσαν αυστηρά προσκολλημένοι στις Φαρισαϊκές ερμηνείες της Πεντατεύχου, οι λεγόμενοι Εβραίοι και οι έχοντες ελληνική παιδεία.
Αυτοί οι δεύτεροι είχαν και ελληνικά ονόματα, ομιλούσαν και την ελληνική και στις συναγωγές μελετούσαν την Παλαιά Διαθήκη από την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα Ο. Αυτοί λεγόντουσαν Ιουδαίοι ή και Έλληνες.
Δεν επρόκειτο για γνωστικούς διότι αυτοί ζούσαν κυρίως στην Αίγυπτο και λάτρευαν τον Γιαλνταμπαώθ και άλλες θεότητες. Βέβαια η αριστοκρατική τάξη είτε Φαρισαϊκή είτε Σαδδουκαϊκή κατείχε ελληνική παιδεία και χρησιμοποιούσε και ελληνικά ονόματα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ με τον όρο Εθνικοί, οι Ευαγγελιστές, όποιοι και αν ήσαν αυτοί, εννοούν τους μη Εβραίους, ειδωλολάτρες και μη, Έλληνες και μη, με τον όρο Έλληνες εννοούν εκτός των Ελλήνων και τους ελληνίζοντες ομόθρησκούς και ομόγλωσσούς τους.
Άλλωστε και ο Ισοκράτης είχε δηλώσει στον περίφημο Πανηγυρικό του ότι " Τοσούτον δι' απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ' οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας " .
Βέβαια αυτό μπορεί να σήμαινε κατέληξε , αλλά θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι σήμαινε και …κατήντησε.
Όσο δε για το εγκώμιο της Ελλάδας που φαίνεται ότι έπλεξε ο Ιησούς, εάν όντως αποδίδεται στον Ιησού και όχι σε κάποιον άλλο [ υπάρχει και η εκδοχή ότι αποδίδεται στον γνωστό Φίλωνα τον Αλεξανδρέα ] , τότε πρέπει να έγινε με αφορμή κάποια συνάντησή του με ελληνίζοντες Εβραίους, δηλαδή Ιουδαίους και όχι Έλληνες. Ο καθένας, νομίζω, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Πηγές πληροφοριών
1. Πρώτη Πυραιθέρια συνέντευξη του Ιωάννη Φουράκη στο περιοδικό Strange -
http://www.fourakis.gr
2. Καινή Διαθήκη
3. Ο Χριστός ήταν Έλληνας, εκδόσεις Πανδίρας, Β συμπληρωμένη έκδοση, Αθήναι 2002,
συγγραφέας Ευάγγελος Τρίγκας
4. Ελληνισμός και Ιουδαϊσμός, εκδόσεις Νέα Σύνορα-Α. Α. Λιβάνη 1995, συγγραφέας
Μητροπολίτης Πισιδίας, πρώην Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας,
Μεθόδιος Φούγιας
5. Ιησούς Χριστός, Ελληνισμός - Χριστιανισμός, εκδόσεις δημιουργία 2000, συγγραφέας
Άγγελος Σακκέτος
6. Απόκρυφον Ευαγγέλιον Νικοδήμου, Υπομνήματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
πραχθέντα επί Ποντίου Πιλάτου
7. Ο Γολγοθάς και τα βαριά μυστικά του, εκδόσεις Δίβρης, συγγραφέας Robert Ambellain
**********************************************
Σκοπός της ανωτέρω δημοσιεύσεως μου δεν ήταν να πλήξω το κύρος του Ελευθερίου Πρόκου, αλλά βασιζόμενος στις ιστορικές μου ενασχολήσεις με την συγκεκριμένη περίοδο των Ελληνοιουδαϊκών σχέσεων να κάνω κάποιες κρίσεις και παρατηρήσεις γύρω από κάποιες απόψεις, ενδεχομένως θέσφατες, και να αμφισβητήσω κάποιες θέσεις παγιωμένες.
Πιστεύω ότι αν πραγματικά είχες μελετήσει την ανωτέρω δημοσίευση θα είχαν προκύψει πολλές απορίες ιστορικές, εθνολογικές, θρησκειολογικές και όχι το τι είναι ο λωτός.
ΚΑΛΑΒΑΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
[Πηγή]
