Οι φωτογραφίες πριν και μετά από την μεγαλύτερη έκρηξη που έχει καταγραφεί ποτέ στην επιφάνεια του φεγγαριού. Πηγή: NASA/GSFC/Arizona Space University
Άγνωστο αντικείμενο δημιούργησε μια μεγάλη έκρηξη στην επιφάνεια του φεγγαριού κι έναν πελώριο κρατήρα, αλλά δεν ήταν μετεωρίτης. Η NASA κατέγραψε ένα αντικείμενο, που έμοιαζε με τεράστιο βράχο, αλλά δεν ήταν μετεωρίτης, αστεροειδής....ή κάτι παρόμοιο, να προσκρούει στις 17 Μαρτίου του 2013 πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης.
Όταν συνέβη το περιστατικό, οι επιστήμονες υπέθεσαν ότι η έκρηξη ισχύος πέντε τόνων ΤΝΤ ήταν αποτέλεσμα της πτώσης μετεωρίτη, βάρους περίπου 40 κιλών, πλάτους 30- 40 εκατοστών που χτύπησε την επιφάνεια της Σελήνης με ταχύτητα 56.000 μιλίων την ώρα.
Η λάμψη της έκρηξης ήταν 10 φορές πιο φωτεινή από οποιαδήποτε άλλη έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα στο φεγγάρι, και ο κρατήρας, που δημιουργήθηκε στην περιοχή της Σελήνης που ονομάζεται Θάλασσα των Βροχών (Mare Imbrium), είχε διάμετρο 18,8 μέτρα.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, στην επέτειο του φαινομένου, οι επιστήμονες της NASA λένε ότι δεν ήταν μετεωρίτης ή κάποιο άλλο μετέωρο όπως οι πύρινες μπάλες, αλλά κάποιο άγνωστο αντικείμενο που δεν μπορούν να προσδιορίσουν.
Η Σελήνη βομβαρδίζεται με κοσμικά θραύσματα σε σταθερή βάση, αλλά ο πρόσφατος αυτός κρατήρας προέρχεται από ένα άγνωστο αντικείμενο στο μέγεθος ενός μεγάλου βράχου.
Αυτό που έχει φέρει σε αμηχανία τους επιστήμονες είναι το ερώτημα: “Εφόσον αποκλείεται να είναι βράχος, τι προκάλεσε τη λάμψη και τον κρατήρα;”
Αυτός είναι και ο λόγος που άργησαν τόσο πολύ να δημοσιοποιήσουν το φαινόμενο. Τώρα, δύο χρόνια μετά το περιστατικό, οι επιστήμονες εξακολουθούν να μην έχουν δώσει απάντηση.
Όταν ένας μετεωρίτης προσκρούει στην επιφάνεια της Σελήνης, μεγάλο μέρος της ενέργειας κρούσης μετατρέπεται σε θερμότητα και δημιουργεί κρατήρα.
Ωστόσο, ένα μέρος της ενέργειας αυτής παράγει ορατό φως, το οποίο φαίνεται σαν έντονη λάμψη στο σημείο της πρόσκρουσης.
Βέβαια τα πράγματα δεν είναι απλά, και οι φωτογραφίες που παίρνουν οι επιστήμονες από τα ειδικά διαστημόπλοια, αποκαλύπτουν πολλές λεπτομέρειες και τους βοηθούν να μάθουν περισσότερα για το πώς σχηματίζονται οι κρατήρες.
Οι φωτογραφίες που συνέλεξε στις 17 Μαρτίου 2013 το διαστημόπλοιο Lunar Reconnaissance Orbiter (LROC), δείχνουν μια έντονη λάμψη στις συντεταγμένες 20,6° Βόρεια, 336,1° Ανατολικά.
Η ομάδα των αστροφυσικών κατάφερε να υπολογίσει το μέγεθος του κρατήρα με βάση την ενέργεια που εκλύθηκε και στη συνέχεια περίμενε με ανυπομονησία τις επόμενες φωτογραφίες από το διαστημόπλοιο Lunar Reconnaissance Orbiter (LROC), όταν αυτό θα περνούσε ξανά από την ίδια θέση, προκειμένου να επιβεβαιώσουν τους υπολογισμούς τους.
Η συλλογή στοιχείων και εικόνων πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την πρόσκρουση είναι πολύτιμη, προκειμένου να κατανοήσουν όσο καλύτερα γίνεται τα γεγονότα.
Ο κρατήρας που δημιουργήθηκε είναι μικρός, με 19 μέτρα περίπου διάμετρο, αλλά η επίδρασή του στο περιβάλλον μεγάλη. Το υλικό που πετάχτηκε από την ξαφνική απελευθέρωση της ενέργειας έφτασε σε εκατοντάδες μέτρα μακριά.
Οι επιστήμονες βρήκαν αλλαγές σε 200 περίπου σημεία πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης, σε απόσταση έως 30 χιλιόμετρα από το σημείο πτώσης.
Με τις εικόνες που καταγράφει το διαστημόπλοιο LROC οι επιστήμονες έχουν την ευκαιρία να μελετήσουν τη δομή του εξωτερικού φλοιού του εδαφικού καλύμματος της επιφάνειας της Σελήνης. Το “εδαφικό κάλυμμα” (regolith) είναι ένας όρος που αναφέρεται σε ένα έδαφος από όπου λείπει οργανικό υλικό.
Το έδαφος στο φεγγάρι διαμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου, καθώς μικρο-μετεωρίτες αλλάζουν την επιφάνειά του, τροχίζοντας σιγά-σιγά τις πέτρες και μετατρέποντάς τες σε λεπτή σκόνη.
Καθώς οι φρέσκοι κόκκοι του εδάφους κάθονται στην επιφάνεια, είναι εκτεθειμένοι στην κοσμική ακτινοβολία και σιγά-σιγά γίνονται πιο σκούροι και πιο κόκκινοι.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια διαδικασία οξείδωσης που είναι αντίστροφη από αυτή που συμβαίνει στη Γη. Η οξείδωση στη Γη είναι η οξείδωση του άνθρακα από το οξυγόνο προς διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό δεν συμβαίνει στη Σελήνη η οποία δεν έχει οξυγόνο.
Αυτή η αργή μεταβολή στην ανάκλαση και το χρώμα αναφέρεται γενικά σαν “διαστημική φθορά”, το φρέσκο έδαφος αναφέρεται ως “ανώριμο”, ενώ το έδαφος που έχει υποστεί φθορά ως “ώριμο”.
Γενικά, δεν είναι εύκολο για τους επιστήμονες να βρουν νέους κρατήρες γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι πολύ μικροί. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχουν αυτό είναι να έχουν στη διάθεσή τους φωτογραφίες πριν και μετά το γεγονός.
Με τη βοήθεια ενός αυτοματοποιημένου εργαλείου, η ομάδα της NASA, που είναι επιφορτισμένη με την παρακολούθηση της Σελήνης, εντόπισε 225 νέους κρατήρες, με μεγέθη που κυμαίνονται από 91,5 μέτρα έως 43 μέτρα και πάνω από 25.000 μικρές αλλαγές που αναφέρονται σαν «κηλίδες».
Το συγκεκριμένο όμως περιστατικό παραμένει ανεξήγητο…
Πηγή: dailymail
[Πηγή 2]