ΕΛΛΑΣ:
ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ - ΔΕΛΦΟΙ
Έρχονταν να τους σφαγιάσουν.
Η γυναίκα στεκόταν μπροστά από τον ναό του Απόλλωνα και παρατηρούσε την φωτεινή πομπή από το φως των δαυλών της Ρωμαϊκής λεγεώνας που πλησίαζε.
Το τοπίο στις πλαγιές του Παρνασσού είχε ήδη σκεπαστεί στη φωτιά και τα περισσότερα μνημεία ήσαν λεηλατημένα.
Τα συντρίμμια και οι φλόγες σκορπούσαν τον απερίγραπτο θρήνο μιας εποχής που τελείωνε.
Η Πυθία στράφηκε προς την ανατολή διαισθανόμενη την τελευταία αποστολή της.
Από το πίσω μέρος του ναού ακούστηκαν γρήγορα βήματα προς το μέρος της. Μια νεαρή ιέρεια την πλησίασε: " Κυρά μην μείνεις εδώ, έλα μαζί μας", την παρακάλεσε.
"Υπάρχει χρόνος φύγετε τώρα από την υπόγεια μυστική δίοδο", είπε αυστηρά η γυναίκα.
Αυτή ήταν η τελευταία Πυθία του Μαντείου κι είχε ακόμη ένα τελευταίο χρέος:
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΡΗΣΜΟ!!!
Από πολύ νωρίς η Πυθία είχε ακολουθήσει πιστά το ιερό τελετουργικό της προετοιμασίας του εξαγνισμού, όπως γίνονταν ακριβώς και πριν χιλιάδες χρόνια με την πρώτη Πυθία.
Η Πυθία τράβηξε προς το άδυτο του ναού. Δεν υπήρχε χρόνος όλα έπρεπε να γίνουν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όπως όριζαν τ' άστρα και οι ακτίνες του ήλιου.
Εκείνη η χαραυγή σήμαινε το τέλος του Μαντείου των Δελφών ...
Μια νέα αυγή ξημέρωνε στο μέλλον για να φανεί ένα Αγόρι, που θα ένωνε τους επίλεκτους Έλληνες να σταματήσουν το στάχυ της καταστροφής...."
(Νικ. Αλ. Αργυρίου: Απόσπασμα από τον "ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΥΝΗΓΟ")
[Πηγή]
