Η νέα... Ιστορία της Στ' Δημοτικού
Πως κάνουν τα βιβλία της Ιστορίας ασαφή, βαρετά, χωρίς ήρωες, απρόσωπα χωρίς ονόματα.
Δεν αναφέρονται τα ονόματα των οπλαρχηγών όπως ήταν ο Λάμπρος Τζαβέλας, ο γιος του Φώτος, οι ονομαστές οικογένειες του Ζέρβα, του Μπότσαρη, του Φωτομάρα, η θυσία των Σουλιώτισσων στο Ζάλογγο (ή κατά ορισμένους ο μύθος του Ζαλόγγου) απουσιάζει από το κείμενο. Και η ασάφεια δεν είναι μόνο στο κεφάλαιο για τους Σουλιώτες, χαρακτηρίζει όλο το βιβλίο.
Και να ήταν μόνο αυτό,παρουσιάζουν τους Σουλιώτες σαν επιδρομείς στα χωριά του κάμπου, (σε μάλλον Ελληνικά χωριά) σαν κλεφτοκοτάδες!!! ή κατσικοκλέφτες!!! και ότι λαμβάνουν και χρήματα από τους ξένους για να πολεμούν τους Τούρκους.
Αναφέρονται στους ηρωϊκούς Σουλιώτες με τον όρο, ορισμένους από τους αρχηγούς… κάποιοι Σουλιώτες… ούτε τα ονόματα των οπλαρχηγών δεν τολμούν να αναφέρουν!! Για να βαριούνται τα παιδιά την ιστορία μας, να μην τους εμπνέουν ήρωες και θυσίες. Να μην μαθαίνουν για την τραγικότητα του αγώνα των Σουλιωτών απέναντι στον Τούρκο κατακτητή να είναι όλα ασαφή και εξαιρετικά βαρετά.
Σας παραθέτω το κείμενο αυτούσιο από το βιβλίο της ΣΤ΄ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ. και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του:
Οι αγώνες των Σουλιωτών
Οι κάτοικοι του Σουλίου ήταν βοσκοί που μιλούσαν ελληνικά και αρβανίτικα. Συχνά έκαναν επιδρομές στα χωριά του κάμπου, για να εξασφαλίσουν ζώα και γεννήματα.
Οι δύσκολες συνθήκες ζωής των Σουλιωτών, η πολύχρονη ενασχόλησή τους με τα όπλα,η άριστη γνώση του εδάφους, το ομαδικό πνεύμα και κυρίως η εξαιρετική τους τόλμη, τους είχαν μεταμορφώσει σε ικανότατους πολεμιστές.
Οι Σουλιώτες συνήθιζαν να πολεμούν οχυρωμένοι πίσω από φυσικά εμπόδια. Δρούσαν ακόμη και τη νύχτα, ενώ δεν δίσταζαν να επιτεθούν με τα σπαθιά τους σε μεγαλύτερο αριθμό αντιπάλων, αιφνιδιάζοντάς τους.
Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούσαν να υποτάξουν τους Σουλιώτες. Το Σούλι, απέχοντας 20 χιλιόμετρα από τη θάλασσα, μπορούσε να προμηθεύεται χρήματα, όπλα και πυρομαχικά, τα οποία έστελναν απο τα Επτάνησα οι ξένες δυνάμεις κάθε φορά που συγκρούονταν με την Υψηλή Πύλη.
Περισσότερο αποτελεσματικός, ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων πέτυχε με διάφορους τρόπους να διώξει από το Σούλι ορισμένους από τους αρχηγούς, αδυνατίζοντας έτσι την άμυνά του. Τελικά οι Τούρκοι κατάφεραν να κατακτήσουν το Σούλι το 1803, μετά από πολλές προσπάθειες.
Κατέλαβαν τον οχυρό λόφο Κούγκι, όμως ο καλόγερος Σαμουήλ, που τον κρατούσε ελεύθερο ως την τελευταία στιγμή, ανατινάχθηκε μαζί τους. Τότε κάποιοι Σουλιώτες έσπασαν τον κλοιό των Τούρκων με έφοδο και πέρασαν τελικά στην Κέρκυρα, ενώ οι υπόλοιποι συνθηκολόγησαν, αφού τους υποσχέθηκαν ότι θα εγκαταλείψουν με ασφάλεια το Σούλι και θα καταφύγουν με τα όπλα τους στην Πρέβεζα.
Οι Σουλιώτες στα Επτάνησα υπηρέτησαν αρχικά τους Ρώσους και στη συνέχεια τους Γάλλους κυρίαρχους. Το 1820, λίγο πριν τη Μεγάλη Επανάσταση, κλήθηκαν από τους Τούρκους να κατοικήσουν μόνιμα στο Σούλι, με τον όρο να βοηθήσουν το Σουλτάνο να εξοντώσει τον Αλή Πασά, με τον οποίο βρισκόταν σε πόλεμο.
Οι Σουλιώτες συμφώνησαν και επέστρεψαν στα χωριά τους, αποκρούοντας με επιτυχία τους στρατιώτες του Αλή Πασά που έρχονταν εναντίον τους. Το 1822, όμως, έμειναν αβοήθητοι. Καταπονημένοι,εγκατέλειψαν οριστικά το Σούλι και διασκορπίσθηκαν στη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο.
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Επανάστασης του 1821 πολλοί Σουλιώτες ανέπτυξαν σημαντική δράση ως οπλαρχηγοί, έχοντας τη φήμη των γενναίων και αδάμαστων πολεμιστών του έθνους.
Εξώφυλλο του εν λόγω βιβλίου.
Σημειώνουμε ότι οι εικόνες σαφώς και δεν προέρχονται από το σχολικό βιβλίο
Ο θάνατος του Σουλιώτη αγωνιστή Λάμπρου Τζαβέλλα.
Οπλαρχηγός από το Σούλι, σκοτώθηκε το 1792 κατά τη διάρκεια μάχης με δυνάμεις του Αλή Πασά. Ελαιογραφία, αντίγραφο χαρακτικού του L. Lipparini. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο , Αθήνα. Βλ. Αναστασία Ανθουλάκη, «Ελευθερία ή θάνατος».
Το ορεινό Σούλι, Αθήνα, Πολεμικό Μουσείο, Σχέδιο του C. Stanfield από αρχικό σκίτσο του H. Holland.
Σουλιώτισσες, ελαιογραφία του Γεώργιου Μηνιάτη. (β ήμισυ του 19ου αι.)
[Πηγή]
Το είδαμε εδώ
