Υποχρεωτικό κάπνισμα, γενειάδες, παράθυρα, καπέλα
ακόμη και... αέρια
Ωστόσο, δεν οι ιστορίες φορολογικές τρέλας είναι ένα κλασικό φαινόμενο σχεδόν από τότε που επινοήθηκε η ιδέα της απόδοσης φόρων. Παρακάτω ακολουθούν δέκα χαρακτηριστικά παρανοΪκά παραδείγματα.
Φόρος γενειάδας
Τον σκαρφίστηκε ο τσάρος Πέτρος ο Μέγας της Ρωσίας, ριζοσπάστης για αρκετούς, παλαβός για άλλους.
Το 1698 αποφάσισε να φορολογήσει όσους έφεραν γενειάδα, εκτιμώντας ότι η τριχοφυία δεν ταιριάζει με την πολιτισμένη Δύση.
Απαιτούσε, ακόμη, οι γενειοφόροι να φέρουν παράσημα που θα καταγράφουν ότι παραδέχονται την γελοιότητα της εμφάνισής τους.
Βέβαια, ο φόρος της γενειάδας, όπως αναφέρει το Εθνος, παρουσιάστηκε και στην Βρετανία, όταν, τον 16ο αιώνα, ο βασιλιάς Ερρίκος ο 7ος αποφάσισε να βάλει φόρο σε κάθε πολίτη ο οποίος ήταν αξύριστος.
Αργότερα η κόρη του, Ελισάβετ Α', επανέφερε το μέτρο, φορολογώντας όλες τις γενειάδας άνω των δύο εβδομάδων.
Φόρος υποχρεωτικού καπνίσματος
Το 2009 η κυβέρνηση της Κίνας διέταξε τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και δημοσίους υπαλλήλους να καπνίζουν τουλάχιστον 250.000 πακέτα κινεζικών τσιγάρων τον χρόνο.
Μάλιστα οι αξιωματούχοι «που αποτύγχαναν να εκπληρώσουν το στόχο» ή συλλαμβάνονταν να καπνίζουν ανταγωνιστικά τσιγάρα απειλούνταν με πρόστιμο
Φόρος παραθύρων
Ο Βρετανός βασιλιάς Ουίλιαμ ο Γ', το 1696 φορολόγησε όλα τα παράθυρα σε Αγγλία και Σκωτία. Το σκεπτικό ήταν ομολογουμένως βλακώδες:
Οσο περισσότερα παράθυρα έχει ένα σπίτι τόσος περισσότερος ο πλούτος του ενοίκου του.
Κάθε Άγγλος πολίτης ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει περίπου 11 λίρες για κάθε σπίτι που διέθετε έως 9 παράθυρα. Από τα 10 παράθυρα και επάνω η... ταρίφα ανέβαινε.
Φόρος «αερίσματος»
Η Νέα Ζηλανδία, το 2003, υποχρεωμένη από τη συνθήκη του Κιότο δεσμεύτηκε να περιορίσει τις εκπομπές αερίων στα επίπεδα του 1990.
Σύμφωνα με τότε έρευνα, η μεγαλύτερη πηγή αερίων είναι τα κοπάδια. Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση πρότεινε την φορολόγηση των «εκπομπών μεθανίου από τα πρόβατα και τις αγελάδες».
Ο φόρος αυτός προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων του νησιού, με αποτέλεσμα , αντί για αυτόν, να προωθηθεί η έρευνα για τη δημιουργία εμβολίου που θα «ομαλοποιεί» τις αναθυμιάσεις των ζώων, άρα θα συμβάλει στη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
Φόρος καπέλων
Μεταξύ του 1784 και του 1811 οι κάτοικοι της Αγγλίας ήλθαν αντιμέτωποι με ακόμη έναν παρανοϊκό νόμο, καθώς, ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν για τα... καπέλα που είχαν στην κατοχή τους.
Η βρετανική κυβέρνηση, θεσπίζοντας τον συγκεκριμένο φόρο, κινήθηκε με βάση την παραδοχή ότι όσο πλουσιότερος είναι κάποιος πολίτης, τόσο περισσότερα καπέλα θα έχει.
Φόρος δειλίας
Το 1100, πάλι στην Αγγλία, ο βασιλιάς Ερρίκος Α' είχε θεσπίσει τον φόρο δειλίας, επιβάλλοντας ένα μικρό αντίτιμο στους πολίτες που δεν επιθυμούσαν να παλέψουν για τον βασιλιά τους.
Ο φόρος, όσο παράλογος κι αν ακούγεται, επιβίωσε επί 300 χρόνια μέχρι που αντικαταστάθηκε από άλλες μεθόδους συγκέντρωσης πόρων υπέρ στου στρατού.
Φόρος ονόματος
Πριν από τριάντα χρόνια θεσπίστηκε στη Σουηδία ο «νόμος ονόματος». Σκοπός του ήταν αρχικά να εξαλειφθεί η χρήση «βασιλικών» ονομάτων από μη ευγενείς.
Οι φορολογικές αρχές έπρεπε να επιβλέπουν και να εγκρίνουν τα ονόματα που σκόπευαν να δώσουν οι γονείς στα νεογέννητα παιδιά τους.
Οι γονείς έπρεπε να δηλώσουν το όνομα μέχρι και τρεις μήνες μετά τη γέννηση. Το μέτρο προκάλεσε την αντίδραση πολλών Σουηδών με χαρακτηριστικότερη εκείνη ενός ζευγαριού, της Ελίζαμπεθ Χάλιν και του Λάσε Ντίντιγκ, οι οποίοι το 1991 αποφάσισαν να ονομάσουν το παιδί του Brfxxccxxmnpcccclllmmnprxvclmnckssqlbb11116 (προφέρεται Άλμπιν).
Καθώς δεν κατάφεραν να πιστοποιήσουν το όνομα μέχρι τα πέμπτα γενέθλια του παιδιού, κλήθηκαν από δικαστήριο να καταβάλουν πρόστιμο ύψους 5.000 κορωνών.
Ως απάντηση στο πρόστιμο, οι γονείς δήλωσαν το όνομα των 43 χαρακτήρων τον Μάιο του 1996. Το δικαστήριο απέρριψε το όνομα και απέσυρε το πρόστιμο.
Το 2007, ένα άλλο ζευγάρι αποφάσισε να ονομάσει την κόρη του «Metallica», κατά το διάσημο συγκρότημα της μέταλ.
Αν και το βρήκε «ανάρμοστο», το δικαστήριο δεν κατάφερε να μπλοκάρει την ονοματοδοσία. Οι φορολογικές αρχές αν και αρχικά δεν ενέκριναν την έκδοση διαβατηρίου στο παιδί, αργότερα αναγκάστηκαν να αποσύρουν την ένστασή τους. Ο νόμος βρίσκεται ακόμη σε ισχύ.
Φόρος «Μάικλ Τζόρνταν»
Ο φόρος αυτός που ξεκίνησε μάλλον για «εκδίκηση», έφτασε σήμερα να αποτελεί σημαντική πηγή εσόδων για κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ.
Πρωτοεπιβλήθηκε το 1991, όταν ο Μάικλ Τζόρνταν πήρε για πρώτη φορά μέρος σε τελικό NBA, γεγονός που σήμανε το τέλος της κυριαρχίας των Los Angeles Lakers και την αρχή της δυναστείας των Chicago Bulls.
Τότε, λίγο μετά τον τελικό, η πολιτεία της Καλιφόρνια ενημέρωσε τον Μάικλ Τζόρνταν ότι θα έπρεπε να πληρώσει φόρο για τις ημέρες που πέρασε στο Λος Άντζελες.
Ως απάντηση, το Ιλινόις πέρασε έναν νόμο που έμελλε να γίνει διάσημος ως «η εκδίκηση του Μάικλ Τζόρνταν» - κάθε φορά που ο Air Jordan θα έπαιζε στο Λος Άντζελες, μέρος των χρημάτων που θα έβγαζε από τους αγώνες εκεί θα καταβαλόταν ως φόρος στην πολιτεία της Καλιφόρνια.
Από τότε, περίπου οι μισές πολιτείες έχουν υιοθετήσει τον συγκεκριμένο φόρο, γνωστό και ως «φόρος τζοκ», παίρνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα μερίδιο από ακριβοπληρωμένους αθλητές και καλλιτέχνες.
[Πηγή]