μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην Βρετανική πολιτική σκηνή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μια δημοσκόπηση το Σαββατοκύριακο έδειξε ότι το 31% των ανθρώπων σχεδιάζει να ψηφίσει το UKIP στις ευρωεκλογές, αρκετά μπροστά από τους Εργατικούς και τους Συντηρητικούς.
Αυτή η δραματική αύξηση της δημοτικότητας είναι αξιοσημείωτη για ένα κόμμα χωρίς ούτε μια έδρα στο Westminster.
Αλλά η αυξανόμενη δημοφιλία του UKIP είναι μια καθαρή ένδειξη της ευρείας οργής στην προδοσία της χώρας μας από μία στενή, ιδιοτελή πολιτική ελίτ που υπονόμευσε συστηματικά την εθνική μας ταυτότητα και επέτρεψε στην ΕΕ να κάνει κουρέλι την δημοκρατία μας.
Όσο πιο πολύ ανεβαίνει το UKIP τόσο πιο πολύ ταρακουνιέται το πολιτικό κατεστημένο. Ένα κλίμα υστερίας και απόγνωσης έχει συμπαρασύρει τα τρία κύρια κόμματα και μεγάλα τμήματα των μέσων ενημέρωσης, καθώς προσπαθούν να σταματήσουν τον Farage.
Τα ορθολογικά επιχείρημα έχουν αντικατασταθεί από μια μορφή Μακαρθισμού, και η πολιτική συζήτηση με παιδαριώδεις προσβολές. Έτσι, μας λένε ότι οι αφίσες της εκστρατείας του UKIP, που εκθέτουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης είναι «ρατσιστικές».
Οι διαρκώς αυξανόμενοι εκλογείς θεωρούν τώρα απαράδεκτο να αντιμετωπίζονται ως «ρατσιστές» απλά επειδή αγαπούν την χώρα τους ή επειδή ανησυχούν για την κοινωνική επανάσταση που μαστίζει τη Βρετανία κατά την τελευταία δεκαετία.
Η προσπάθεια να απεικονιστεί το UKIP ως "κοινωνικά απαράδεκτο" πέτυχε μόνο να ενισχύσει την δυναμικότητα του μηνύματος του Farage ότι θέλει να ανακτήσει την ελευθερία μας από την αντι - βρετανική, υπέρ της ΕΕ πολιτική τάξη που περιφρονεί τις ίδιες τις έννοιες της ελευθερίας του λόγου, του έθνους και της δημοκρατίας.
[Πηγή]
