ΣΥΜΦΩΝΙΑ-ΣΟΚ ΤΟΥ Ρ.Τ.ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΟ ΤΟΚΙΟ
Σε ρεπορτάζ της η ιαπωνική εφημερίδα Asahi Shimbun (ημερήσια κυκλοφορία 8.000.000 αντίτυπα) με τίτλο «Japan’s energy pact with Turkey raises nuclear weapons concerns», (διαβάστε το εδώ) αποκαλύπτει ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρ.Τ.Ερντογάν προκειμένου να κλείσει την συμφωνία ύψος 22 δισ. δολ. με την γαλλο-ιαπωνική κοινοπραξία, ζήτησε και πέτυχε την δυνατότητα απόληψης από τους αντιδραστήρες καυσίμου για πυρηνικά όπλα μέσω της πρόβλεψης χρήσης στους αντιδραστήρες εμπλουτισμένου ουρανίου!
Αυτό θα επιτρέψει στην Τουρκία την κατασκευή πυρηνικών όπλων πριν από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας.
Συγκεκριμένα για να κλείσει η συμφωνία με την Mitsubishi Heavy Industries και τη γαλλική Areva για την κατασκευή του δεύτερου πυρηνικού σταθμού στη Σινώπη του Εύξεινου Πόντου, απαίτησε την προσθήκη όρου στη σύμβαση για την κατασκευή του δεύτερου πυρηνικού σταθμού της Τουρκίας που επιτρέπει τον εμπλουτισμό ουρανίου και την εξαγωγή πλουτωνίου από χρησιμοποιημένο πυρηνικό καύσιμο!
Από αυτό, δηλαδή, που ανακτάται από τις πυρηνικές βόμβες που καταστρέφονται βάσει διεθνών συνθηκών ή λόγω παλαιότητας και το οποίο χρησιμοποιείται εν συνεχεία για ειρηνικές χρήσεις.
Το δημοσίευμα επικαλείται ανώνυμο αξιωματούχο του υπουργείου Εξωτερικών της Ιαπωνίας, σύμφωνα με τον οποίο ο μυστικός όρος προστέθηκε στην σύμβαση ύψους $22 δισ. εκ των υστέρων και κατ΄απαίτηση της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας και το αποδέχθηκε ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε!
Η προσθήκη αυτού του όρου αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις στην Ιαπωνία καθώς έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων που ακολουθεί η χώρα (αναμένεται να τεθεί προσεχώς προς έγκριση από την ιαπωνική Βουλή), αλλά τα λεφτά είναι πολλά και ο Ρ.τ.Ερντογάν ήταν σαφής: Αν δεν υπήρχε αυτός ο όρος δεν θα υπέγραφε το συμβόλαιο.
Το τι σημαίνει η απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Τουρκία για την Ελλάδα, αλλά και την ευρύτερη περιοχή, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό. Υποτέλεια και δορυφοροποίηση, αλλά και παραχώρηση ελέγχου σε πρώτη φάση και εδαφών σε δεύτερη.
Η Άγκυρα είχε προσπαθήσει και στην περίπτωση του ρωσικής κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στο Αkkuyu της Μερσίνης, να αποκτήσεις εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο, αλλά η Ρωσία δεν "τσίμπησε" από το δέλεαρ των 20 δισ. δολ.
Το ρωσικής κατασκευής πυρηνικό εργοστάσιο τεσσάρων αντιδραστήρων των 1200MW έκαστος θα είναι μάλλον τύπου VVER-1200 συμπιεσμένου ύδατος.
Όμως οι Ρώσοι αρνήθηκαν να έχει την ικανότητα καύσης πολλών τύπων καυσίμων ούτε να έχει την δυνατότητα ανατροφοδότησής του σε καύσιμα εν ώρα λειτουργίας, προϋποθέσεις απαραίτητες για να μπορέσει να γίνει απόληψη του καυσίμου και για "άλλες" χρήσεις.
Ταυτόχρονα η Τουρκία θα είναι δεσμευμένη να χρησιμοποιεί εισαγόμενο ρωσικό καύσιμο.
Αυτό όμως δεν συνέβη στην περίπτωση του συμβολαίου με τους Ιάπωνες.
Η συστηματική προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων από την Τουρκία είχε ξεκινήσει στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η Τουρκία τότε προσπαθούσε να αγοράσει ένα πυρηνικό εργοστάσιο τύπου CANDU από τον Καναδά που θα της επέτρεπε να τροφοδοτεί τον αντιδραστήρα με φυσικό ουράνιο, ή με MOX (Mixed Oxide Fuel) που είναι ένα μείγμα φυσικού ουρανίου και πλουτωνίου από αυτό που ανακτάται από τις πυρηνικές βόμβες που καταστρέφονται βάσει διεθνών συνθηκών ή λόγω παλαιότητας.
Τέλος η Τουρκία θα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει καύσιμο Th/U233 (Θόριο / Ουράνιο-233).
Επειδή λοιπόν το κύριο καύσιμο που καίει ο CANDU είναι το φυσικό ουράνιο, η Τουρκία δεν θα υφίστατο τον έλεγχο των πυρηνικών κρατών στη ροή του εμπλουτισμένου ουρανίου που θα της προμήθευαν σε περίπτωση διαφορετικής τεχνολογίας αντιδραστήρα.
Δεδομένου ότι η τροφοδοσία σε καύσιμο και η αφαίρεση του πλούσιου σε πλουτώνιο αποβλήτου δεν προαπαιτεί την διακοπή λειτουργίας του αντιδραστήρα, η Τουρκία αποκτούσε την ιδανική υποδομή παραγωγής πλουτωνίου χωρίς να μπορεί να την ελέγξει η διεθνείς κοινότητα.
Επίσης η δυνατότητά του CANDU να καίει και ΜΟΧ που εμπεριέχει πλουτώνιο ανακτημένο από ατομικά όπλα έδιδε τη θεωρητική δυνατότητα στη Τουρκία να εισάγει ΝΟΧ για δήθεν καύσιμο, στη θέση αυτού να χρησιμοποιήσει φυσικό ουράνιο από τα αποθέματά της και από το NOX που εισήγαγε ως δήθεν καύσιμο να «κλέψει» το πλουτώνιο για κατασκευή ατομικού όπλου.
Δηλαδή μπορούσε να αποθηκεύσει γρήγορα αρκετές ποσότητες πλουτωνίου για την κατασκευή πολλών ατομικών βομβών.
Μια δεσμίδα καυσίμου ΝΟΧ εμπεριέχει 232g πλουτώνιο, που σημαίνει ότι από 26 δεσμίδες μπορούν να «κλαπούν» 6kg πλουτωνίου για την παραγωγή μιας πυρηνικής βόμβας σαν της Nagasaki. Στην περίπτωση εξελιγμένου NOX (374g) 16 δεσμίδες αρκούν. Ένας αντιδραστήρας χρειάζεται 61 δεσμίδες.
Η συμφωνία με τον Καναδά δεν υλοποιήθηκε γιατί όλοι στην Δύση κατάλαβαν τι το ήθελε το συγκεκριμένο εργοστάσιο η Τουρκία.
Πέραν όμως αυτών η ίδια η Τουρκία δεν ήταν έτοιμη για τέτοια άλματα. Δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα: Μια χώρα με πολιτικό προφίλ περιφερειακής υπερδύναμης, με μεγάλη οικονομική ανάπτυξη (συμμετέχει στους G20) και τεράστια αμυντική βιομηχανία που μεταξύ άλλων της δίνει την ικανότητα να κατασκευάσει πυραύλους-φορείς πυρηνικών κεφαλών.
Η "πυρηνική" Τουρκία προβάλλεται από την τουρκική πλευρά σαν μια αποδεκτή λύση προκειμένου να αποτραπεί μία ανεξέλεγκτη διασπορά με την πυρηνικοποίηση τρίτων λιγότερο δημοκρατικών χωρών όπως η Αίγυπτος και η Σ. Αραβία και ως "απάντηση" σε ένα πυρηνικό Ιράν
Άλλωστε πλέον δεν κρύβονται: Το τουρκικό Κέντρο Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Αναλύσεων TURKSAM σε μελέτη του με τίτλο: «Η Τουρκία Γίνεται Πυρηνική Δύναμη», επισημαίνει τα εξής: «Στο εγγύς μέλλον η Τουρκία θα αναγγείλει ότι θα γίνει πυρηνική δύναμη, δεδομένου ότι έχει την τεχνολογία να παράγει πυρηνικά όπλα. Την τελευταία δεκαετία η Τουρκία επενδύει στην τεχνολογία πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Ωστόσο η διεθνής κοινότητα, η οποία ενδιαφέρεται περισσότερο για την πυρηνική τεχνολογία και λιγότερο για την πυραυλική, παρακολουθεί με προσοχή την Τουρκία.»
Παρακολουθώντας τη στρατηγική της Άγκυρας στους τομείς των επιστημών, της τεχνολογίας και της άμυνας, διαπιστώνεται ότι οι Τούρκοι ενδιαφέρονται σφόδρα και επενδύουν πολλά στα πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς.
Μια ασφαλής ένδειξη περί της πρόθεσης ανάπτυξης πυρηνικών όπλων, είναι τα μεγάλα προγράμματα κατασκευής βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς, διότι πύραυλοι συμβατικής γομώσεως με αυτά τα βεληνεκή έχουν περιορισμένη στρατιωτική αξία σε σύγκριση με το κόστος ανάπτυξης και κατασκευής τους.
Σήμερα η Τουρκία εμφανίζεται να έχει στη κατοχή της σαράντα πυρηνικές κεφαλές Β61, για αεροπορική χρήση, ενώ πενήντα επιπλέον βρίσκονται αποθηκευμένες στην αεροπορική βάση του Ιncirlik, γεγονός που επιβεβαίωσε και το ΝΑΤΟ δια του εκπροσώπου του, επισημαίνοντας ότι “τα πυρηνικά όπλα ανήκουν στα κράτη-μέλη“.
Το αδιευκρίνιστο καθεστώς ελέγχου που φαίνεται να διέπει τις σαράντα πυρηνικές κεφαλές θα πρέπει να εντείνουν το προβληματισμό της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, ιδιαίτερα εάν επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες ότι αυτές έχουν μεταφερθεί δυτικά και συγκεκριμένα στην αεροπορική βάση του Balikesir, έδρα της 9ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων και στην αεροπορική βάση του Akinci, έδρα της 4ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων.
Οι παραπάνω δύο βάσεις φιλοξενούν από έξι ειδικούς Θόλους Αποθήκευσης Όπλων (Weapons Storage Vault/WSV) στο εσωτερικό ενισχυμένων καταφυγίων και είναι ενταγμένες στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των ΗΠΑ για εξαπόλυση πυρηνικών όπλων από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη.
Η κατοχή πυρηνικών όπλων από το μοναδικό (στρατιωτικά) αντίπαλο της Ελλάδας θα πρέπει να αποφευχθεί ή σε περίπτωση αποτυχίας της προληπτικής διπλωματίας, να αναληφθούν άμεσες ενέργειες.
Το πώς θα γίνει αυτό είναι ιστορική ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Πάντως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν συναινέσει σιωπηλά στην απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Τουρκία. Οπότε μην είναι και τόσο βέβαιοι ότι θα είναι αναγκαστικά σύμμαχοί μας στην προσπάθεια ανάσχεσης μιας "πυρηνικής" Τουρκίας.
[Πηγή]