Γεωγραφικά η λίμνη Λαμπινκίρ βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της Γιακουτίας. Η πρόσβαση σε αυτήν είναι δύσκολη. Η πλησιέστερη κατοικημένη περιοχή βρίσκεται σε απόσταση 150 χλμ. Κι αν λάβουμε υπόψη τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, που επικρατούν το περισσότερο χρόνο σε αυτά τα μέρη, και την έλλειψη καλού οδικού δικτύου, γίνεται σαφές, γιατί οι επιστήμονες μέχρι σήμερα δεν μπορούσαν ερευνήσουν επαρκώς τον πυθμένα της λίμνης Λαμπινκίρ και τον μυστηριώδη κάτοικό της.
Ο Τιμούρ Ιβαντσόφ, ιδρυτής του «Συλλόγου ατρόμητων ταξιδιωτών» μοιράστηκε με τη «Φωνή της Ρωσίας» τις πληροφορίες του για το διάβολο της Λαμπινκίρ:
Οι ντόπιοι κάτοικοι πιστεύουν ότι στη λίμνη προ αμνημονεύτων χρόνων ζει ένα αρχαίο και πολύ επικίνδυνο πλάσμα, το οποίο είναι πολύ βίαιο και αιμοδιψές. Γι’ αυτό το ονόμασαν διάβολο. Λένε ότι το πλάσμα αυτό είναι μεγάλο σε μέγεθος, καφέ χρώματος και έχει τεράστιο κεφάλι. Τρέφεται με ψάρια, αλλά μπορεί να αρπάξει και σκύλο, και ελάφι, και ακόμα και άνθρωπο. Υπάρχουν φήμες ότι σε εκείνα τα μέρη είχαν εξαφανιστεί άνθρωποι, αλλά πιστεύω ότι αυτά είναι τοπικοί μύθοι, με τους οποίους θέλουν να προσελκύσουν τουρίστες.
Αν και οι θρύλοι για το διάβολο της Λαμπινκίρ υπάρχουν από παλιά, οι πρώτες αναφορές στον Τύπο εμφανίστηκαν μόλις το 1958, όταν η εφημερίδα «Νεολαία της Γιακουτίας» έθεσε το ζήτημα της ύπαρξης στη λίμνη «ενός παράξενου ζώου». Αλλά πραγματικά ευρέως γνωστός ο «διάβολος» έγινε το 1960, όταν ο βιολόγος Ιγκόρ Ακιμούσκιν δημοσίευσε ένα άρθρο στο παλαιότερο εθνικό περιοδικό γνώσης «Ο γύρος του κόσμου». Ενώ ένα χρόνο αργότερα συμπλήρωσε το υλικό του με αποσπάσματα από τα ημερολόγια του γεωλόγου Βίκτορ Τβερντοχλέμποφ. Ο επιστήμονας ήταν πεπεισμένος, ότι με τα ίδια του τα μάτια είδε το διάβολο της Λαμπινκίρ, η αλήθεια είναι ότι όχι στην ίδια τη Λαμπινκίρ, αλλά στη γειτονική λίμνη Βορότα. Ο ίδιος έγραφε:
Πάνω από το νερό προεξείχε ένα σκούρο γκρί οβάλ σώμα. Στο σκούρο γκρίζο φόντο ξεχώριζαν σαφώς δύο συμμετρικές φωτεινές βούλες, που έμοιαζαν με τα μάτια του ζώου, ενώ από το σώμα του προεξείχε κάτι σαν κοντάρι... Μήπως ήταν πτερύγιο; Εμείς βλέπαμε μόνο ένα μικρό μέρος του ζώου, αλλά κάτω από το νερό πιθανολογούσαμε ότι βρισκόταν ένα τεράστιο σώμα.
Μπροστά μας ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα μεγαλύτερα αρπακτικά του κόσμου: η αγριότητα ήταν αισθητή σε κάθε κίνησή του, σε όλη τη μορφή του. Σε απόσταση εκατό μέτρων από την όχθη το ζώο σταμάτησε. Ξαφνικά άρχισε να χτυπιέται δυνατά στο νερό, σηκώθηκαν κύματα, και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Πέρασε ίσως ένα λεπτό και το ζώο είχε εξαφανιστεί, είχε βουτήξει μέσα. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: είδαμε το «διάβολο», το θρυλικό τέρας αυτού του μέρους.
Στις αρχές αυτού του έτους το περιοδικό «Ο γύρος του κόσμου» άνοιξε τα αρχεία του και έστειλε μία αποστολή στη λίμνη Λαμπινκίρ με την ελπίδα να βρει το θρυλικό τέρας. Παρά τις ακραίες καιρικές συνθήκες, η ομάδα κατάφερε να πραγματοποιήσει μερικές βουτιές, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν παρατηρήθηκε ο διάβολος της Λαμπινκίρ. Αλλά οι ερευνητές δεν απελπίζονται: είναι σίγουροι ότι, όπως και το τέρας του Λοχ Νες, έτσι και το τέρας της λίμνης Λαμπινκίρ απλά ξέρει να κρύβεται πολύ καλά.
Αλιόνα Ρακίτινα
[Πηγή]