Στην κόλαση αυτή, μόνο οι τρεις γιγαντιαίοι αντιαεροπορικοί πύργοι που είχε κατασκευάσει το ναζιστικό καθεστώς σε στρατηγικά σημεία της πόλης στέκονταν όρθιοι, αψηφώντας τα σφοδρά πυρά που δέχονταν.
Βρισκόμενοι σε κεντρικά σημεία της πόλης εμπόδιζαν τις κινήσεις του σοβιετικού στρατού και προκαλούσαν μεγάλες ζημιές στις μονάδες που τους πλησίαζαν, Οι Ρώσοι είχαν δοκιμάσει τα πάντα για να τους καταστρέψουν, ακόμη και βολές από τους φοβερούς όλμους των 203 χιλιοστών, που άνοιγαν κρατήρες βάθους 10 μέτρων και πλάτους 6 μέτρων στα σημεία που έσκαγαν, χωρίς όμως να πετύχουν τίποτα το ουσιαστικό. Τελικά οι Σοβιετικοί παράτησαν την ιδέα αυτή και κινήθηκαν από άλλες κατευθύνσεις προς την καρδιά του Βερολίνου και το τελευταίο καταφύγιο του Χίτλερ.
Συνολικά υπήρχαν οκτώ τέτοιοι πύργοι στη Γερμανία και στην Αυστρία, από τρεις στο Βερολίνο και στη Βιέννη και δύο στο Αμβούργο. Στο σχεδιασμό διέφεραν σημαντικά μεταξύ τους, άλλοι είχαν μεγαλύτερο ύψος (μέχρι 54 μέτρα) και άλλοι μεγαλύτερο διάμετρο(μέχρι 70 μέτρα). Στη στέγη τους υπήρχαν τα πολύ αποτελεσματικά flak των 88mm, των 105mm και των 128mm , καθώς και δεκάδες ελαφρύτερα αντιαεροπορικά των 37mm και των 20 mm. Στο σύνολο τους έριχναν στον αέρα μέχρι και 8,000 βλήματα το λεπτό, ενώ τα μεγάλου διαμετρήματος κανόνια κτυπούσαν στόχους ακόμη και από απόσταση 15.000μέτρων.
Τα τοιχώματα τους αποτελούνταν από οπλισμένο σκυρόδεμα πάχους οκτώ μέτρων και για την κατασκευή τους απαιτούνταν τουλάχιστον έξι μήνες εργασιών. Κάθε πύργος ήταν αυτοδύναμος, καθώς διάθετε τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και υποστηριζόταν από ένα μικρότερο σε όγκο πύργο-παρατηρητήριο, όπου υπήρχε αναδυόμενο σύστημα ραντάρ και μια σειρά από ελαφρά αντιαεροπορικά όπλα. Στο εσωτερικό τους υπήρχαν συστήματα ενδοεπικοινωνίας και εξαερισμού, ανελκυστήρες και γεννήτριες, ενώ λειτουργούσε και τμήμα νοσοκομείου.
Τα συμμαχικά αεροπλάνα απέφευγαν συστηματικά να τους πλησιάσουν και έτσι θεωρούνταν το ασφαλέστερο μέρος στο Βερολίνο. Τις τελευταίες ημέρες του πολέμου φιλοξενούνταν μέχρι και 30.000 πολίτες σε κάθε πύργο. Κανένας από τους πύργους του Βερολίνου δεν αλώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα και οι υπερασπιστές τους παραδόθηκαν αμέσως μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ και την παράδοση του Βερολίνου στις 2 Μαΐου 1945.
Ο τελευταίος πύργος που παραδόθηκε βρισκόταν στο Tiergarten (ΖωολογικόςΚήπος), όπου οι υπερασπιστές του (350 άντρες της αεράμυνας και αρκετοί βοηθητικοί) εξαπέλυαν φονικά πυρά εναντίον του ρωσικού στρατού και αυτό γιατί οι πύργοι πρόσφεραν οπτική γωνία 360 μοιρών και τη δυνατότητα συγκέντρωσης πυρών σε στόχους στο έδαφος. Στον πύργο αυτό φυλάσσονταν και πολλά έργα τέχνης από τα γερμανικό μουσείο, όπως το κεφάλι της Νεφερτίτη και ο βωμός του Δία της Περγάμου.
Μετά το τέλος του πολέμου έγιναν προσπάθειες να καταστραφούν, όμως παρά τις τεράστιες ποσότητες εκρηκτικών που χρησιμοποιήθηκαν, δεν σημειώθηκαν σημαντικά αποτελέσματα. Στη Βιέννη, στο Βερολίνο και στο Αμβούργο, σώθηκαν αρκετοί από τους πύργους του Χίτλερ, με φανερά τα σημάδια από τις αποτυχημένες βολές του σοβιετικού πυροβολικού, ενώ οι καλύτερα διατηρημένοι σήμερα βρίσκονται στη Βιέννη.
ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ / Αγγελιοφόρος
[Πηγή]
