Παραδοσιακά επαγγέλματα
Δεν έγραφαν, φυσικά, πουθενά «ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑΙ», όμως, ο κόσμος τους ήξερε. Είχαν την πιάτσα τους, είτε σε χωριό είτε σε πόλη, σε μέρη που μπορούσαν να τους βρουν.
Κάθε αγωγιάτης είχε 4-5 ζώα, κυρίως μουλάρια που είναι μεγαλύτερης αντοχής, κι ένα άλογο, που ήταν επικεφαλής του καραβανιού. Διάλεγαν γερά ζώα, λεβέντικα, να μην έχουν παράξενα χούγια. Μ' αυτά γίνονταν οι μεταφορές των προϊόντων από τόπο σε τόπο, αλλά πολλές φορές και οι μεταφορές αρρώστων από απομακρυσμένα μέρη στις πόλεις, όπου υπήρχαν γιατροί και νοσοκομεία.
Μετέφεραν τα πάντα με τα ζώα. Ξύλα, πέτρες, κάρβουνο, ασβέστη, τσιμέντο, σίδερα, γεωργικά προϊόντα, λάδι, είδη μπακαλικής κά , όπως, επίσης, και νοικοκυριά.
Για το φόρτωμά τους, χρησιμοποιούσαν κοφίνια. ξύλινα κασόνια. σακιά, τσουβάλια κλπ, ανάλογα με τα προϊόντα που μετέφεραν. Τα φόρτωναν ισομερώς στα πλαϊνά του ζώου, δένοντας τα με σχοινιά.
Δρόμοι πολλοί τότε δεν υπήρχαν και οι αποστάσεις ήταν μακρινές. Μια απόσταση 50 χιλιομέτρων την έκαναν σε 9-10 ώρες, γιατί μετά από κάποια χιλιόμετρα έπρεπε να ξεκουραστούν τα ζώα, να ξεκουραστεί και ο αγωγιάτης που τις περισσότερες φορές πήγαινε πεζός, για να μην τα κουράσει με το βάρος του. Για να τα ξεκουράσουν, τα ξεφόρτωναν απ' το φορτίο τους κι αμέσως έτριβαν το κορμί τους με άχυρο για να στεγνώσουν απ' τον ιδρώτα. Έπειτα γέμιζαν με ταγή (τροφή) τον τορβά που κρέμονταν μπροστά στο στόμα τους και συνέχιζαν. Αν η παραγγελία ήταν μεγάλη, χρησιμοποιούσαν περισσότερα ζώα. οπότε το ταξίδι γινόταν ακόμα πιο δύσκολο
Πολλές φορές, για να κάνουν πιο σύντομη την απόσταση, χρησιμοποιούσαν στενά και απότομα μονοπάτια, δένοντας με σχοινί το ένα ζώο πίσω από το άλλο.
Η αμοιβή του αγωγιάτη ήταν γενικά καλή για εκείνα τα χρόνια. Η δουλειά, όμως, δύσκολη και εξαντλητική.
Αργότερα, όταν το οδικό δίκτυο κάπως βελτιώθηκε, τα ζώα αντικαταστάθηκαν από μεταφορικές άμαξες (κάρα) που τις έσερναν ζευγάρια βοδιών, που σήμερα δώσανε τη θέση τους στα φορτηγά αυτοκίνητα.
Πηγή: Β. Σαρησάββας - Παραδοσιακά επαγγέλματα
Το είδαμε εδώ