OI ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ...ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ
Το καλοκαίρι του 1922 κατασκευάστηκε, στηριζόμενο στις θεωρίες των Vrill και στην αρχή της σύντηξης, το πρώτο ιπτάμενο όχημα σε σχήμα δίσκου....
Αποτελείτο από ένα δίσκο με διάμετρο 8 μέτρα, πάνω και κάτω από τον οποίο είχαν τοποθετηθεί άλλοι δύο δίσκοι διαμέτρου 6,5 και 7 μέτρων αντίστοιχα. Αυτοί οι τρεις δίσκοι ήταν παράλληλα τοποθετημένοι ο ένας με τον άλλο και στη μέση της κατασκευής υπήρχε μία τρύπα διαμέτρου 1,80 μέτρων στην οποία τοποθετήθηκε το συγκρότημα ωθήσεως, με ύψος 2,40 μέτρα.
Έτσι ο επάνω και ο κάτω δίσκος περιστρέφονταν αντίθετα και δημιουργούσαν ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο περιστροφής. Το τι ισχύ είχαν αυτές οι ιπτάμενες μηχανές είναι σήμερα άγνωστο. Οι δοκιμές κράτησαν τρία χρόνια έως ότου το πρώτο αυτό ιπτάμενο όχημα να μεταφερθεί στο Augsburg και να αποσυναρμολογηθεί στις εγκαταστάσεις της εταιρείας Messerschmid.. Οι αποδείξεις για οικονομική βοήθεια για αυτά τα σχέδια και την αντίστοιχη ανάπτυξη του οχήματος υπάρχουν ακόμη στα λογιστήρια πολλών εταιρειών, υπό τον κωδικό ¨,JFM¨, πιθανόν από τα αρχικά των λέξεων Jenseits flug masserschmind.. Αυτή η μηχανή είχε λοιπόν την ικανότητα να δημιουργεί ένα πολύ ισχυρό πεδίο και να κινείται μέσα στο χώρο, χωρίς η μεγάλη επιτάχυνση και τα αποτελέσματα της να γίνονται αντιληπτά μέσα στο χώρο του οχήματος. Το πρώτο επονομαζόμενο ufo-(δηλαδή ιπτάμενο σκάφος με τα χαρακτηριστικά των ufo, όπως αυτά έγιναν αργότερα γνωστά) κατασκευάστηκε μετά την αποτυχία της πτήσης του ΤΡΜ τον Ιούνιο του 1934. Υπό την επίβλεψη του Dr.W. O. Schumann, έγινε η πρώτη δοκιμαστική πτήση του RFZ 1. Στην πρώτη - και ταυτόχρονα τελευταία του πτήση - το σκάφος αυτό ανέβηκε κάθετα σε ύψος περίπου 60 μέτρων, άρχισε όμως κατόπιν να ταλαντεύεται και να μην είναι πλέον δυνατός ο έλεγχος του. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερε ο πιλότος του, Lothar Waiz, να το προσγειώσει και να το εγκαταλείψει πριν αυτό αρχίσει να κάνει ένα κύκλο, να αναποδογυρίζει και να καταστρέφεται. Αυτό ήταν το τέλος του RFZ 1,αλλά η αρχή των ¨ιπταμένων οχημάτων Vrill¨. Ακόμα, πριν από το τέλος του 1934 ήταν έτοιμο το RFZ 2, το οποίο χρησιμοποιούσε μηχανή Vrill και «πλοήγηση μαγνητικού παλμού¨. Είχε 5 μ. διάμετρο και τα χαρακτηριστικά φώτα των ufo. Μάλιστα, ανάλογα με την ταχύτητα, τα φώτα αυτά γίνονταν με τη σειρά, κόκκινα, πορτοκαλί, κίτρινα, πράσινα, άσπρα, μπλε και βιολετί...
Αυτά τα οχήματα χρησιμοποιήθηκαν στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο ως αναγνωριστικά, μαζί με τα Μe 109, σε υπερατλαντικές πτήσεις. Στο τέλος του 1941 φωτογραφήθηκε ένα τέτοιο στον νότιο Ατλαντικό καθώς βρισκόταν στην πορεία του για το καταδρομικό «Ατλαντίς», στα νερά της Ανταρκτικής. Ο λόγος για τον οποίο το σκάφος αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως καταδιωκτικό ήταν ότι η πλοήγηση του, όπως αναφέρθηκε, ήταν μαγνητικού παλμού, δηλαδή μπορούσε να κάνει ελιγμούς μόνο υπό συγκεκριμένες γωνίες των 90,46 και 22,5 μοιρών. Μετά τις πρώτες επιτυχίες του RFZ 2 ως αναγνωριστικού, η οργάνωση Vrill απέκτησε τον δικό της χώρο δοκιμών στο brandernburg. Στο τέλος του 1942 πέταξε ο ελαφρώς οπλισμένος ιπτάμενος δίσκος με το όνομα ¨Vrill 1-κυνηγός¨. Είχε διάμετρο 11,5 μέτρα, με ένα άτομο πλήρωμα, και είχε μηχανή τύπου scumann και επίσης ¨οδήγηση μαγνητικού παλμού¨. Μπορούσε να φτάνει ταχύτητες των 2.900-12.000 Km/h, ήταν παντός καιρού, μπορούσε να κάνει ελιγμούς κατά 90 μοίρες, είχε δε την ικανότητα να ελίσσεται και στο διάστημα. Κατασκευάστηκαν 17παρόμοια οχήματα και υπήρξαν επίσης αρκετά με δύο άτομα πλήρωμα. Στο ίδιο χρονικό διάστημα ξεκίνησε ένα άλλο πρόγραμμα με το όνομα ν-7. Υπό αυτό το πρόγραμμα κατασκευάστηκαν αρκετά ιπτάμενα οχήματα, αλλά με συμβατικούς κινητήρες τύπου τουρμπίνας. Από τα σχέδια του μηχανικού Andeas Ερρ, κατασκευάστηκε το ιπτάμενο όχημα ΚΡΖ-7 το οποίο ήταν συνδυασμός ιπτάμενου δίσκου με κινητήρες τύπου τουρμπίνας. Σε αυτό το πρόγραμμα εργάστηκαν οι ομάδες των schriever-habermohl και των miethebelluzo. Το RFZ-7 είχε διάμετρο 42 μέτρα(!), αλλά κατά τη διάρκεια μίας προσγείωσης στο spitzberger καταστράφηκε. Αργότερα, ένα άλλο όχημα του ιδίου τύπου φωτογραφήθηκε έξω από την Πράγα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Andeas Ερρ, αυτό το όχημα ήταν εφοδιασμένο με εκρηκτικές κεφαλές και επρόκειτο να (ή κατ' άλλους είχε...) βομβαρδίσει τη Νέα Υόρκη. Τον Ιούλιο του 1941 ο schriever και ο habermohl κατασκεύασαν ένα σκάφος το οποίο είχε την ικανότητα να απογειώνεται κάθετα, με συμβατικούς κινητήρες.
Επίσης κατασκευάστηκε ένα άλλο ιπτάμενο όχημα το οποίο ονομάστηκε «ιπτάμενος δίσκος ηλεκτροβαρύτητας», με κινητήρα ταχυονίων. Μέσα στα SS ακόμη υπήρχε μία ομάδα, η οποία ασχολείτο με τη δημιουργία εναλλακτικών μορφών ενεργείας. Η ομάδα αυτή ονομαζόταν ¨Τμήμα ανάπτυξης του Μαύρου Ήλιου¨, η βασική αποστολή της οποίας ήταν να καταστήσει τη Γερμανία ανεξάρτητη από καύσιμα, (κυρίως πετρέλαιο) βασιζόμενη στις ιδιότητες της δύναμης Vrill. Τα μέλη της ομάδας αυτής κατάφεραν να κατασκευάσουν από την ήδη υπάρχουσα μηχανή Vrill, και από τον μετατροπέα ταχυονίων του Hans coler-, τη μηχανή thule η οποία αργότερα ονομάστηκε THULE Tachionator. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών κάνουν την συμμαχική τεχνολογία να φαίνεται κυριολεκτικά πρωτόγονη! Τον Αύγουστο του 1939 απογειώθηκε το πρώτο RFZ 5. Ήταν ένας ιπτάμενος δίσκος με την ικανότητα να μεταφέρει οπλικά συστήματα και με το όνομα Ηaunebu 1. Στο τέλος του 1942 ήταν έτοιμο το Ηaunebu 2. Στο ίδιο χρονικό διάστημα υπήρχαν σχέδια για την κατασκευή ενός μεγάλου οχήματος με το όνομα νη11-7, με διάμετρο 120 μέτρα!
Τον Φεβρουάριο του 1944 υλοποιήθηκε το πρόγραμμα V-7 των μηχανικών schriever και habermohl, όπου ένα υπερηχητικό ελικόπτερο εφοδιασμένο με 12 κινητήρες ΒΜW, έκανε την πρώτη του πτήση με πιλότο τον Joachim roehlike στο peenemuende, (πόλη τη Γερμανίας). Η κατακόρυφη ταχύτητα ανόδου ήταν 800 μετρά το λεπτό, είχε την ικανότητα να φτάσει σε ύψος τα 24.000 μετρά και σε οριζόντια πτήση να φτάσει ταχύτητες των 2.200 χλμ./ώρα. Δεν μπήκε όμως ποτέ σε πρόγραμμα παραγωγής μιας και η περιοχή του peenemuende βομβαρδίστηκε το 1944... Εκτός αυτού η μεταφορά του στην Πράγα δεν ωφέλησε σε τίποτα αφού η πόλη αυτή ήταν ήδη στην κατοχή Αμερικανών και Ρώσων. Λίγο αργότερα κατασκευάστηκε το όχημα Ηaunebu 3 το οποίο είχε διάμετρο 71 μέτρα και το οποίο κινηματογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της πτήσης του. Μπορούσε να μεταφέρει 32 άτομα, είχε αυτονομία 8 εβδομάδων και μπορούσε σύμφωνα με τα αρχεία των 88 να αναπτύξει ταχύτητες έως 40.000 km/h! Ο virgil armstrong, πρώην πράκτορας της CIA και καταδρομέας, περιγράφει γερμανικά ιπτάμενα οχήματα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία μπορούσαν να απογειώνονται και να προσγειώνονται κάθετα. Μετρήθηκε, σύμφωνα με τον ίδιο, ότι αυτά τα οχήματα πετούσαν με ταχύτητες που έφταναν τα 3.000 KM/Η, και είχαν ένα όπλο με ακτίνες Laser, (πιθανόν το ksk) το οποίο μπορούσε να διατρυπήσει μία θωράκιση 4 ιντσών! ΤΟ ΥΠΕΡΟΠΛΟ VRILL Ο καθηγητής J.J. Hurtak περιγράφει σε ένα βιβλίο του ότι οι Γερμανοί προσπάθησαν να κατασκευάσουν αυτό που οι σύμμαχοι αποκαλούσαν ¨το υπερόπλο». Ο Hurtak είχε στην κατοχή του πρωτόκολλα τα οποία αναφέρονται σε δύο θέματα: 1. Την κατασκευή μίας πόλης στο διάστημα με το όνομα ¨peenemuende¨! 2. Τη μεταφορά όλων των Γερμανών μηχανικών εκτός Γερμανίας. Αναφέρεται επίσης στην αναζήτηση των επονομαζόμενων ¨πύρινων σφαιρών¨. Η κατασκευή και η λειτουργία τέτοιων ιπτάμενων οχημάτων ήταν ήδη γνωστή στις αμερικανικές και στις βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες ήδη από το 1942, αλλά δεν αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε. Στα Αγγλικά, αυτά τα ιπτάμενα οχήματα ονομάζονταν από τους πιλότους της RAF που τα αντιμετώπιζαν σε αερομαχίες ¨Foo fighters¨ και τα χώριζαν σε δύο διαφορετικά σχήματα, το πρώτο με το όνομα η «ιπτάμενη χελώνα» και το δεύτερο με το όνομα «σαπουνόφουσκα».
Η ¨ιπτάμενη χελώνα¨ κατασκευάστηκε από τους μηχανικούς της ομάδος SS-Ε-IV στην περιοχή του Neustadt και το σχήμα της θύμιζε χελώνα. Μπορούσαν να προκαλέσουν στον αντίπαλο διαταραχές στις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις. Ήταν εφοδιασμένα με βελτιωμένες σωλήνες klyston (πιθανώς κανόνι), που αναπτύχθηκαν από τα SS και χαρακτηρίστηκαν ως ιδιαίτερα ικανοποιητικά. Το όπλο με το οποίο ήταν εφοδιασμένα δεν μπορούσε να προκαλέσει απότομο σβήσιμο των λειτουργιών των ηλεκτρικών εγκαταστάσεων του εχθρού, αλλά αργότερα ακολούθησε περαιτέρω ανάπτυξη από τους μηχανικούς των SS και τα οχήματα αυτά προκαλούσαν με κάθε επιδρομή τους στον εχθρικό εναέριο χώρο βλάβες σης ηλεκτρικές εγκαταστάσεις του αντιπάλου. Ο Wendel C. Stevens, πρώην πιλότος των Ηνωμένων Πολιτειών, περιγράφει ότι κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου παρατηρήθηκαν αυτά τα οχήματα να έχουν γκριζοπράσινο ή κοκκινο-πορτοκαλί χρώμα και να πλησιάζουν τα συμμαχικά αεροπλάνα μέχρι και σε απόσταση 5 μέτρων! Τα ανάγκαζαν πολλές φορές να εγκαταλείψουν κάθε αντίσταση και να προσγειώνονται ή να κάνουν στροφή και να εξαφανίζονται. Το έτος 1943 σχεδιάστηκε ένα μητρικό σκάφος το οποίο θα είχε την ικανότητα να μεταφέρει αρκετά σκάφη με σχήμα ιπτάμενου δίσκου, και το οποίο θα κατασκευαζόταν στα ναυπηγεία Ζeppellin. Το σκάφος αυτό θα ονομαζόταν ¨Μηχανή Ανδρομέδα¨ και είχε μήκος 139 μέτρα με σχήμα πούρου!
ΚΑΙ ΔΙΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ
Τα Χριστούγεννα του 1943 έγινε μία σημαντική συνάντηση των μελών της οργάνωσης θούλη, στο Noordseebad. Μαζί με αυτούς και το ισχυρότατο μέντιουμ, MARIA SIGRUM. Το βασικό θέμα ήταν η «επιχείρηση Αldebaran», μία επιχείρηση στην οποία σχεδιάστηκε ένα ταξίδι προς τους κατοικημένους πλανήτες του ήλιου του Αldebaran, μετά από τα στοιχεία τα οποία είχαν συλλέξει τα μέντιουμ. Στις 2 Ιανουαρίου 1944 έγινε μία συζήτηση μεταξύ του Χίτλερ και δύο μελών της οργάνωσης Vrill - των Κuenkel και Dr. Schumann - με θέμα το ¨πρόγραμμα Vrill¨. Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό θα γινόταν ένα ταξίδι προς τον Αldebaran με το όχημα ¨vrill-7¨ μέσω μίας διάστασης ανεξάρτητης Από την ταχύτητα του φωτός! Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ratthofer, η πρώτη δοκιμή έγινε τον χειμώνα του 1944. Η προσπάθεια αυτή οδήγησε σε καταστροφή του σκάφους και φωτογραφίες δείχνουν το όχημα αυτό (Vrill -7) να βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση σα... να ταξίδευε 100 χρόνια. Η εξωτερική κάλυψη ήταν σε πολλά σημεία κατεστραμμένη. Οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι, μετά την κατάληψη της Γερμανίας στα μυστικά αρχεία των SS, ανακάλυψαν το 1945 φωτογραφίες των habermohl 2 και του Vrill 1. Όπως επίσης και φωτογραφίες της μηχανής ¨Andromeda¨. Τι απέγινε όλη αυτή η υπερτεχνολογία; Φυσικά πέρασε (εν μέρει) στα χέρια των Συμμάχων! Η απόφαση του προέδρου Τruman τον Μάρτιο του 1944, έδωσε το δικαίωμα στις ΗΠΑ, να χρησιμοποιήσουν στοιχεία από την τεχνολογία των Γερμανών για πειράματα. Με την επι- χείρηση με το όνομα ¨paperclip¨ μεταφέρθηκαν Γερμανοί επιστήμονες σας ΗΠΑ όπου και εργάστηκαν, μεταξύ αυτών ο Victor Schauberger και ο WERNER VON BRAUS...
[Πηγή]:
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ
Το είδαμε εδώ
------------------------------------------------------------------
Ε-ΡΟΔΙΟΣ:...
The Νazi saucer that landed on Μars in 1945.
cyraxandflyraxx
GERMAN-JAPANESE FLIGHT TO THE MOON AND MARS IN 1945-46:
The only produced craft of the Haunebu 3 type - the 74 meter diameter naval warfare dreadnought - was chosen for the most courageous mission of this whole century - the trip to Mars. The craft was of saucer shape, had the bigger Andromeda tachyon drives, and was armed with four triple gun turrets of large naval caliber (three inverted upside down and attached to the underside of the craft, and the fourth on top of the crew compartments).
A volunteer suicide crew of Germans and Japanese was chosen, because everybody knew that this journey was a one-way journey with no retum. The large intensity of the electro-magnetogravitic fields and the inferior quality of the metal alloys used then for the structural elements of the drive, was causing the metal to fatigue and get very brittle only after a few months of work of the drive. The flight to Mars departed from Germany one month before the war ended - in April 1945.
It was probably a large crew, numbering in the hundreds, because of the low level of automation and electronic controls inside the saucer. Most of the systems of the craft had to be operated like these on a U-boat of that time - manually. Because the structurally weakened tachyon drives were not working with full power and not all the time, the trip to Mars took almost 8 months to accomplish. An initial short trust towards Mars was probably used the strong gravitational field close to Earth, after that the craft was "coasting" for 8 months in an elliptical orbit to Mars with its main drives turned off. Later trips to Mars by the joint Soviet - American craft in 1952 and by the Vatican craft of the Marconi project from Argentina in 1956 reached Mars in only 2 - 3 days, because their drives were working during the whole flight: accelerating in the first half and decelerating in the second. Smaller Kohler converters were probably used to power the systems and life support equipment on board. I do not have any information at the present time about any artificial gravity capability on board the craft, but that could have been easily done with the large antigravity drives of the ship.
After a heavy, almost crashing landing, the saucer slammed to a stop, damaging irreparably its drives, but saving the crew. That happened in the middle of January 1946. The crash landing on Mars was not only due to the crippled tachyon drives of the craft - it was also due to the smaller gravitational fleld of Mars generating less power for the tachyon drives; and also due to the thinner atmosphere on Mars, that could not be used as effectively for air breaking as the Earth's atmosphere could. The craft was shaped as a giant saucer - a form that is very efficient as an air brake, when it is entered into the atmosphere with its luge cross section perpendicular to the trajectory of descent. One question, that I have not answered yet in the affirmative is how were the Germans able to regenerate the air inside the craft for 8 months for this big crew. Quite probably they were using advanced life support systems, developed initially for their larger Walter turbine and free energy submarines, that were cruising the oceans without resurfacing.
Ε-ΡΟΔΙΟΣ
