Η μείωση του τουριστικού ρεύματος προς τη Ρόδο, η οποία παρατηρείται φέτος για τους γνωστούς λόγους, ανέδειξε πολύ έντονα αυτό που προ πολλού ήταν εδώ, αλλά μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι είχαμε την πολυτέλεια να αγνοούμε: Την παρακμή ενός τόπου, που κόντρα στην οικονομική κρίση, είχε όλες τις προϋποθέσεις – αν όχι να την αντιμετωπίσει – .... τουλάχιστον να αποφύγει τις σαρωτικές επιπτώσεις της. Για να επιτευχθεί μια διαφορετική πορεία από αυτή στην οποία καταδικάστηκε ολόκληρη η χώρα, θα έπρεπε να υπάρχει ένας στοιχειώδεις σχεδιασμός, ένα πλάνο ανάπτυξης που θα απαντούσε σε βασικά ζητούμενα και θα κινείτο σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Παρότι χρόνια ακούμε για το περιβόητο master plan, απολύτως τίποτα δεν έγινε, πέρα από εμβαλλωματικές ενέργειες, αποσπασματικές πρωτοβουλίες, που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε κανένα γενικότερο σχέδιο, σε καμία στρατηγική ανάπτυξης της περιοχής, παρά μόνο στις καλές δημόσιες σχέσεις με τους κυβερνητικούς και στην αθάνατη αξία του πολιτικού δόγματος “κατόπιν ενεργειών μου”. Οι δυνατότητες και οι ιδιαιτερότητες αυτού του τόπου, ο πραγματικά ανεξάντλητος πλούτος του, ουδέποτε αξιοποιήθηκε από κανένα. Αντιθέτως, κακοποιήθηκε και έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλούς. Είναι προφανής η διαφορά. Άλλο πράγμα η αξιοποίηση, άλλο η εκμετάλλευση.Η σημερινή οικονομική κρίση, εκτός από τις παθογένειες του ελληνικού κράτους, ήρθε να αναδείξει και τις δικές μας τοπικές στρεβλώσεις, που διαχρονικά ευθύνονται για το σημερινό αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα: Μια Ρόδος γηρασμένη, κουρασμένη, θαμπή, σε πλήρη παρακμή, μια Ρόδος σε ελεύθερη πτώση, σε όλα τα επίπεδα, που κανένας από όσους διαχειρίζονται σήμερα την τοπική εξουσία, δεν είναι ικανός να σταματήσει, πόσο μάλλον να την αναστρέψει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια η Ρόδος περιγράφεται από μια και μόνη λέξη: ΗΓΕΣΙΑ. Γυρνώντας περίπου δύο δεκαετίες πίσω, διαπιστώνει κανείς ότι αυτοί που διοίκησαν και διοικούν αυτόν το τόπο, είναι παρακλάδια του ιδίου συστήματος εξουσίας που σήμερα καταρρέει. Με τα ίδια χαρακτηριστικά, τις ίδιες νοοτροπίες. Των εξουσιαστών που αντλούν τη δύναμή τους από το κομματικό κράτος και λειτουργούν εξ' ονόματος αυτού, μακρύ χέρι και τοποτηρητές της εκάστοτε κυβέρνησης, διαχειριστές μιας εξουσίας που υποτίθεται ότι πήραν από το λαό, αλλά χρησιμοποίησαν προς όφελος του συστήματος που τους ανέδειξε. Για τη συντήρηση και μακροημέρευση του συστήματος και των ιδίων. Ένα παιχνίδι επιβίωσης του συστήματος και των ιδίων. Το σύστημα αυτό κατά καιρούς άλλαζε χρώματα ως χαμελαίων, αλλά επί της ουσίας παρέμενε το ίδιο. Οι τοπικοί εκπρόσωποί του είχαν μάθει να επιβιώνουν σε κάθε αλλαγή χρώματος, μετακινούμενοι απλά στις παρυφές της “νέας” εξουσίας. Γιατί στην πραγματικότητα γνώριζαν ότι επρόκειτο για το ίδιο “καρτέλ'' όπως έλεγε ο αείμνηστος Τάσος. Εμείς οι υπόλοιποι δεν το είχαμε αντιληφθεί. Ακόμα και σήμερα που τα προσωπεία έπεσαν, πολλοί είναι εκείνοι που είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να το αντιληφθούν.
'Ετσι πέρασαν χρόνια, δεκαετίες. Με τα ίδια πρόσωπα ως επί το πλείστον, να αλλάζουν απλώς καρέκλες και πόστα εξουσίας. Κάτι σαν κληρονομικό δικαίωμα, με μια δημοκρατική επίφαση μέσω μαις πολλαπλώς ελεγχόμενης και χειραγωγούμενης διαδικασίας εκλογής.
Τα “επιτέυγματά” τους ελάχιστα σε σύγκριση με το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, αλλά κυρίως σε σύγκριση με το πακτωλό χρημάτων που εισέρρευσε σ' αυτόν τον τόπο, από τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ, τα αλλεπάλληλα ΚΠΣ. Δισεκατομμύρια, που με κανένα τρόπο δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την διαρκώς φθίνουσα πορεία του τόπου, τα ελάχιστα μεγάλα έργα που έγιναν κι εκείνα που ξεκίνησαν αλλά ουδέποτε θα τελειώσουν σε συνθήκες χρεοκοπίας και εσωτερικής στάσης πληρωμών.
Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Με την τοπική πολιτική ηγεσία, κομματική και αυτοδιοικητική (το ίδιο είναι ) να έχει χαμηλώσει τόσο τον πήχυ, που καταντά προσβολή για τον τόπο. Τα μεγαλεπίβολα σχέδια και τα οράματα αντικαταστάθηκαν από τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά ακόμη κι αυτά είναι ανίκανοι να τα λύσουν. Όταν τα μάζεμα των σκουπιδιών και το πλύσιμο των κάδων γίνεται είδηση, όταν το φύτεμα των παρτεριών μετατρέπεται σε όραμα, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν απέχουμε πολύ από τον πάτο.
Προσπαθούν να ψελλίσουν κάποιες δικαιολογίες. Το Μνημόνιο, το αθηνοκεντρικό κράτος, ο νόμος, ο υπουργός.... Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Μόνο που τους διαφεύγει – ηθελημένα πιστεύω – ότι μόνοι τους δημιούργησαν τις αλυσίδες τους. Οι ίδιοι και οι κομματικοί φορείς που εκπροσωπούν έκαναν τα Μνημόνια νόμους αυτού του κράτους... Για να εξυπηρετήσουν σε βάρος του τόπου, τα συμφέροντα του συστήματος που τους ανέδειξε και που έξω απ' αυτό, μοιάζουν όλοι τους σαν ψάρια έξω από το νερό.
Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Τα θεμέλια του συστήματος εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στα σημερινά της αδιέξοδα, την οδήγησε στη χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα (και όχι μόνο στην οικονομική), κλονίζονται. Οι ισορροπίες διασαλεύονται. Οι μέχρι πρότινος τοπικοί μας εξουσιαστές τρώνε από χαστούκια μέχρι γιαούρτια από εξαγριωμένους πολίτες. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα και γι αυτούς. Η αμηχανία τους δεν κρύβεται. Το ίδιο και η απραξία τους. Δεν είναι μόνο η ανικανότητα, είναι η παράλυση που φέρνει ο φόβος. Ο φόβος μπροστά στην επόμενη μέρα που για όλους αυτούς δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη
Εφημ. ΠΡΟΟΔΟΣ
Το είδαμε εδώ