Τα καλλυντικά του χωριού...

ήταν και είναι τα καλύτερα

Η γυναίκα, πριν εμφανιστούν οι εταιρείες καλλυντικων, προσπαθούσε να συμπληρώσει την άψογη φυσική της εμφάνιση με διάφορα καλλυντικά παρασκευάσματα που έκανε μόνη της....

Η καλύτερη λοσιόν για τα χέρια και το πρόσωπο, γίνονταν με πικραμύγδαλα σπασμένα στο γουδί που έμεναν μια με δυο μέρες στο νερό ή με γαλάκτωμα από σταρένιο ζυμάρι ή και με υγρό από φλούδες πορτοκαλιού.
Τα μαλλιά μαύριζαν, δεν έπεφταν κι ήταν αφράτα όταν λούζονταν με τα λεγόμενα «βρασίδια». Ήταν νερό που έβρασε με φύλλα καρυδιάς, σκίνου, βάγιας (δάφνης), δεντρολίβανου ή ρίζες βάτου.
Το μουστάκι (οι άνδρες) και τα φρύδια τα έβαφαν με καμένο γαρίφαλο.
Απ’ τους καρπούς της βάγιας (δαφνης) έβγαζαν το δαφνόλαδο για τα μαλλιά.
Το γιαούρτι, η ντομάτα και οι αγγουρόφλουδες ήταν για τα εγκαύματα και τα μπαλώματα του δέρματος.
Οι φλούδες του λεμονιού και του πορτοκαλιού έκαναν αφράτη επιδερμίδα.
Η αλοιφή που κρατάει το πρόσωπο μαλακό κι αφράτο γίνεται με ασπράδι απ’ αυγό, σαπούνι, λάδι και γιαούρτι.
Η ντομάτα μαλάκωνε τους κάλους και τις παρανυχίδες.
Η ψείρα καταπολεμιόνταν με τα φύλλα της πικροδάφνης και η χρήση του σαπουνιού ήταν μάλλον περιορισμένη.
Τα ρούχα και κυρίως τ' άσπρα, τα καθάριζε το «κοφίνι» (αλισίβα = σταχτωμένο νερό) και νερό που έχει βράσει μέσα δεντρολίβανος.
Με μούργιες κι ακάθαρτα ελαιόλαδα έκαναν το σαπούνι της μπουγάδας, ενώ με δαφνόλαδο και ροδέλαιο το μοσχοσάπουνο.
mylady.gr

Το είδαμε εδώ