«Ο Ιωσήφ Βρυέννιος , ο διδάσκαλος του προμάχου της Ορθοδοξίας Μάρκου του Ευγενικού, διεκτραγωδεί την προ της αλώσεως ενσκήψασαν διαφθοράν. Το ιερατείον πρώτον είχε διαφθαρεί. Οι πλείστοι των κληρικών εχειροτονούντο επί χρήμασι. Κλήρος σιμωνιακός εθνική συμφορά, άλας μωρόν! Τα μυστήρια επωλούντο υπό των αναξίων τούτων κληρικών. Με πληρωμήν, με δώρα εδίδετο η άφεσις των αμαρτιών και μετεδίδετο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Επίσκοποι, άγαμοι κληρικοί , μοναχοί, οι την παρθενίαν επαγγειλάμενοι , αναιδέστατα συνέζων μετά μοναστριών.
Οι δε κοσμικοί μιμούμενοι τους κληρικούς προ της τελέσεως του μυστηρίου του γάμου συνέζων μετά των γυναικών. Το άγιον όνομα του Θεού εβλασφημείτο δημοσία και.... ουδείς υπέρ αυτού ήρε φωνή διαμαρτυρίας, ενώ θα έπρεπεν, υπερασπισταί της τιμής του ονόματος του Θεού, να προτιμήσωμεν μαρτυρικόν θάνατον παρά των ασεβών ή σιωπώντες να γινώμεθα συνένοχοι των βλασφημούντων.
Όρκοι εις δημοσίαν διάταξιν. Η αδιαφορία των πολιτών δια τας ανάγκας του γείτονος, της κοινωνίας , του κινδυνεύοντος κράτους μεγίστη. Η φιλαυτία εβασίλευε, τα ίδια εκάστου συμφέροντα εθεραπεύοντο. Τα τείχη της πόλεως παρουσίαζον φθοράς και έχρηζον συντόμου επισκευής, αλλ’ οι έχοντες τους υλικούς θησαυρούς προετίμων να κτίζουν τριωρόφους κατοικίας ή να διαθέτουν το χρήμα υπέρ της κοινής ασφαλείας. Η φιλαργυρία των πλουσίων απαραδειγμάτιστος.
Όταν ο τελευταίος μαρτυρικός βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος ανέλαβε την εξουσίαν , το δημόσιον ταμείον ευρέθη κενόν. Διό θερμοτάτην προς τους πλουσιωτέρους της πόλεως απηύθυνε έκκλησιν, ζητών την συνδρομήν αυτών. Αλλ’ οι μεγιστάνες ηρνήθησαν διισχυριζόμενοι ότι είναι…..πένητες ! Πένητες ; Ποιοι ; Αυτοί των οποίων τα υπόγεια των μεγάρων ευθύς μετά την άλωσιν ανέσκαψαν οι Τούρκοι και ανεκάλυψαν θησαυρούς μεγίστους, ικανούς να εξοπλίσουν στρατούς και στόλους !
Ο ίδιος ο αυτοκράτωρ συνομιλών με τον Φρατζήν εξεφράζετο πικρώς λέγων, ότι πέριξ του θρόνου δεν ευρίσκετο ένας ειλικρινής σύμβουλος, πάντων τα ίδια ζητούντων . Χαρακτηριστικόν δείγμα της ιδιοτελείας είναι και τούτο , ότι , όταν κατά την διάρκειαν της πολιορκίας της πόλεως τα εξωτερικά τείχη υπό των βολών του τηλεβόλου υφίσταντο σοβαράς βλάβας και ηνοίγοντο ρήγματα , τα οποία είχον ανάγκην αμέσου επισκευής, μηδέ εν τη υστάτη ταύτη ώρα , λησμονούντες το ίδιον συμφέρον, επείθοντο να παράσχουν την αναγκαίαν ύλην και εργασίαν πριν ή πληρωθούν την τιμήν αυτής. »
Εδημοσιεύθη εις το υπ’ αριθμ. 17-18/1953 τεύχος του περιοδικού “ Κιβωτός” επί τη 500ή επετείω από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως
http://syndesmos71.blogspot.com
